Beste mensen,
Nauwelijks bekomen van het nachtelijk avontuur afgelopen woensdag 18 april, de dag waarop Jan zijn hondje Nella en extra reisgenootje Oso ging halen in Alicante (zie De vliegreis van Nella en Oso), is het nu mijn beurt weer om de heen en weer trip te maken. Sara en Pepe staan te wachten in Tobarra en kunnen niet wachten om hun reis naar Nederland te beginnen.
Vrijdag 20 april.
Ook vandaag is het drukke dag. Gelukkig maar want, als je druk bezig bent, dan verdwijnen vanzelf de restjes van vermoeidheid van de vorige dag. Toch ben ik nog steeds een beetje groggie. Had afgelopen woensdagnacht maar 3 uurtjes geslapen en moest ‘s-morgens er ook weer vroeg uit. Gelukkig hadden we van donderdag op vrijdag een ‘gewone’ nacht om bij te komen maar onanks dat merk ik dat ik een beetje uit mijn ritme ben. Met enge weemoed denk ik terug aan de tijd dat ik als jonge gast zonder problemen een nachtje door kon feesten zonder daar echt problemen van te ondervinden… Tja… en als ik deze avond na de laatste ronde met hondjes om 23.00 uur naar bed ga, zorgt het vooruitzicht dat de wekker om 03.00 uur zal afgaan, voor een onrustig hazeslaapje.
Zaterdag 21 april.
Nog voor dat de wekker afgaat sta ik al onder de douche. Mijn ‘ingebouwde wekker’ maakt me vrijwel altijd op tijd wakker zodat ik de echte wekker kan uitzetten voordat die afgaat. Het is per slot van rekening onnodig om Annerie zo vroeg wakker te laten worden door dat vreselijke irritante harde piepgeluid. Dat kan immers ook op een meer subtiele manier.
Meestal gebeurt dat door de hondjes die, nadat ik met ze ben uitgeweest, met veel kabaal naar boven stormen om vervolgens op bed te springen en met zijn drieën tegelijk Annerie in haar gezicht wakker proberen te likken… Zo ook vandaag… Zoals gewoonlijk hoor ik hier beneden in de keuken de gesmoorde kreten van Annerie die vanonder het dekbed Sally, Daisy en Botas tracht te sommeren om te kalmeren. Het is dan net over vieren….
Met de ene hand tik ik nog vlug een mailtje voor de nieuwe baasjes en met de andere hand hou ik mijn kop koffie vast waar ik af en toe een slok uit neem. Annerie had alles de nacht ervoor al klaar gezet en smeert nu nog vlug een broodje om mee te nemen. Het is inmiddels net half vijf geworden en ik neem afscheid van de thuisploeg en vertrek naar Schiphol…
De vliegreis verloopt voorspoedig en eenmaal boven het wolkendek belooft het met het zonnetje een prima dag in Alicante te worden.
Tegen 10.00 uur loop ik door de luchthaven van Alicante te slenteren. Het lange wachten tot Piedy en Juan Carlos zo rond 18.00 uur met de hondjes komen begint.
Om een indruk te geven van dat ‘wachten’ op de luchthaven vinden jullie hieronder een paar fotootjes met commentaar (ga met je muis op de foto staan).
Nu ben ik al zo vaak op Alicante luchthaven geweest dat ik natuurlijk niet meer hoef te zoeken. Ik begeef mij naar mijn favoriete hoek van de vertrekhal en het voelt bijna als thuiskomen. Vandaar die vergenoegde smile….. Daar zal ik straks ook Piedy en Juan Carlos treffen. Hier heb je alles bij de hand zoals stroom, voor opladers, koffie, tapas, frisdranken, wifi en een ruime toiletgelegenheid.
Ik neem een beker Cola Zero en installeer me aan een tafeltje van de Burger King waar ik ook stroom heb. Daar laad ik mijn telefoon op en kijk ik een filmpje. De verfilming van het literaire hoogstandje “Kuifje en het geheim van de Eenhoorn” helpen me door de eerste anderhalf uur van het wachten.
Hierop ga ik even buiten de benen strekken. Het is nog vroeg en het plaatje laat goed zien waar de bussen en taxi in de loop van de dag af en aan rijden om vakantiegangers op te halen en weg te brengen.
Daarna opnieuw naar binnen en mijn plekje weer innemen om met een bak koffie en een crypto uit de Volkskrant de hersenen te pijnigen. Dit rondje doe ik een paar keer en zie vanzelf komen we weer een paar uur verder.
Als ik scheel van de lettertjes begin te worden heb ik een idee. Kom, denk ik, laat ik eens wat meer van de vertrekhal laten zien. Ik wandel op mijn gemakkie naar de andere kant van de hal waar zich het ‘Odd size bagage afgiftepunt’ bevindt. Ik maak daar een foto om te laten zien dat op de bordjes boven de deur ook speciaal een hondje afgebeeld staat. Tot mijn genoegen zie ik dat foto goed gelukt is maar prompt komt er een man naar buiten lopen in een airport security-pak. Hij maakt met gebaren duidelijk dat er niet gefotografeerd mag worden. Hij wijst me op een bordje bij de deur. Inderdaad zie ik daar een plaatje met erop een fotocamera met een kruis er door heen. De beste man spreekt geen engels maar het woord ‘security’ is duidelijk in elke taal. Ik moest op mijn telefoon de foto laten zien die ik gemaakt had… en die dan ook verwijderen. Ach ja…. Ik wandel vervolgens weer op mijn gemakkie terug naar ‘mijn’ andere hoek.
Aan die kant is ook de plek waar je door de controle moet gaan om in de transithal te komen. Kom je daar doorheen dan wordt je langs de verkooppunten geleid waar je belastingvrij geurtjes kunt kopen en je doet vermoeden dat je de Bijenkorf binnen stapt.
Enfin, het is mijn beurt nog niet dus kijk ik nog even verder en zie ik het boekstalletje dat natuurlijk alleen maar hoogstaande Spaanse literatuur verkoopt. Ik kijk er naar met een begrijpende blik maar eerlijk gezegd ben ik gauw uitgekeken.
Ik ben me ervan bewust dat dit allemaal nutteloze informatie is maar we zijn wel weer een paar uur verder gekomen.
Dan is het eindelijk 18.00 uur. Ik krijg een sms van Piedy dat ze ietsje later zijn omdat ze de medijnen waren vergeten en dat ze daarom even terug hadden moeten rijden maar …. dat ze er zo zouden zijn. Ik stuur een berichtje terug dat het geen probleem is want het is mooi weer en en de koffie smaakt goed…
Nauwelijks vijf minuten later tref ik hen in de vertrekhal.
De begroeting is weer hartelijk en Sara en Pepe zijn heerlijk enthousiast.
Leuk dat ze onbevangen mensen begroeten zoals ze dat ook in een vertrouwde omgeving zo gewend zijn.
Nadat ze zich lekker hebben uitgesloofd tegenover elke toevallige voorbijganger die maar de schijn had van hen een beetje aandacht te willen geven, besloten we om een lekker (voor mij het vijftiende) kopje koffie te nemen.
Pepe mocht bij deze gelegenheid even bij Juan Carlos op schoot. Natuurlijk laat hij Sara gauw weten dat hij een streepje voor heeft.
Nu vindt Sara dat niet zo erg want het geluk is dat alles naar beneden valt. Tja en en laat er nou toch een hoop vallen…
Kijk zo kan hij de tafel goed in de gaten houden. Het was nog wachten op de koffie en de tafel moest nog schoongemaakt worden.
Pepe liet zien dat hij dat klusje wel voor zijn rekening wilde nemen maar dat mocht hij niet van Juan Carlos. Flauw hoor… haha
De nodige lekkere dingetjes passeren de revue en Sara en Pepe hebben het prima naar de zin.
Mijn vliegtuig zou om 21.10 vertrekken. Uiteindelijk moest het er toch van komen en nadat ze even waren uitgelaten door Piedy terwijl Juan Carlos en ik op hen wachtte voor de deur van de hal kwam het onvermijdelijke moment van inchecken waarna met de hondjes naar mijn vriend van de security bij het Odd-size bagage afgiftepunt gingen. En nee ik heb daar dus geen foto van.
Zonder protest lieten ze zich opsluiten in hun airkennel die de komende uren hun plekje zou zijn. Het was inmiddels net 20.00 uur geworden.
Ik neem afscheid van Piedy en Juan Carlos en worstel me door de controle om vervolgens de Bijenkorf binnen te stappen. … Daar zie ik dat het vliegtuig minstens een uur vertraging heeft. Het nieuwe wachten begint.
Ik bel Annerie om van de vertraging te vertellen. Zij zorgt ervoor dat de baasjes weten dat ze een uurtje later naar Schiphol hoeven te komen.
Het is 01.00 uur als het vliegtuig op Schiphol landt. Opmerkelijk snel komen de koffers op de band en worden dus ook de kennels van Sara en Pepe de ruimte binnengebracht. De behulpzame medewerkers van Schiphol zetten de kennels voor me op een karretje. Het wordt nu hoog tijd om ze te bevrijden dus zo snel ik kan ga ik richting aankomst hal.
Daar staan de nieuwe baasjes op hen te wachten. Luuk en Monique met hun zoon komen voor Sara en Ed en Inge staan op Pepe te wachten.
Direct laten we ze uit de kennels en de lieverds hebben ondanks de vijf uur durende opsluiting geen sanitaire ongelukjes gehad. Na even te moeten wennen aan de nieuwe mensen en de nieuwe omgeving wordt er wat geslobberd aan het meegebrachte water.
Sara heeft door dat Luuk de lekkere plekjes achter haar oren weet te vinden. “Ja daar Luuk …lekkerrrrrr….”.
Pepe heeft ook geen enkele gêne en ook hij laat zien dat hij klaar is om lekker geknuffeld te worden. Water drinken is OK maar aangehaald worden en lekker dollen dat is nog veel beter…
De aandacht vinden ze prachtig en ook nu laten ze zien hoe blij ze zijn. Dit is het allermooiste moment van de hele dag.
Het is laat geworden en het wordt hoog tijd om naar huis te gaan.
En zo neem ik afscheid van Sara en Pepe en hun nieuwe baasjes…..
We weten zeker dat ze een geweldig leven zullen krijgen.
Onderweg naar huis bel ik Annerie en hang pas op als ik voor de deur sta. Het is 03.00 uur en zoals gewoonlijk komen de hondjes me begroeten als ik uit de auto stap.
Net een gewone werkdag maar dan een beetje laat. We kletsen nog wat en we laten de hondjes weer rustig worden. dan gaan we slapen. Als ik de trap op loop lijkt die drie keer lang als normaal.
Annerie die altijd tijdens mijn reisjes stand by is kan ook de nodige slaap gebruiken. Ach morgen is het zondag en kunnen we uitslapen.
Met een tevreden gevoel raakt mijn oor het kussen van mijn bedje… missie geslaagd…
Groetjes,
Annerie en Ton