Beste mensen,
Deze keer hebben we, naast een paar nieuwtjes, weer een verslag van de vlucht die Mia, Penny, Pepe en Clarita gemaakt hebben waarbij weer het nodige anders liep dan verwacht was.
Lees de volgende stukjes:
De aanloop…
Bent u degene die vluchtbegeleider wil zijn?
De onverwachte gast
Het reisverhaal…
De aanloop…
Penny
Mia
We moesten de gok nemen en hebben eind mei de vlucht voor Mia (Mandy) en Penny (Pingui) op 24 juni gepland in de hoop dat nog één of twee gelukkige hondjes een baasje zouden vinden en ook op deze datum de reis naar Nederland zouden mogen maken.
Nu is het naarmate de tijd verstrijkt en we dichter bij de vliegdatum komen altijd moeilijk om een plekje bij te boeken omdat er nu eenmaal per vlucht maar twee kennels in het ruimvan het vliegtuig mogen en er één tas bij mij op schoot mag geboekt worden.
Pepe
Clarita
En ja we hebben gelukkig nog een paar geluksvogeltjes aan een baasje kunnen helpen. Allereerst kwam daar een week geleden Pepe (Punky) bij. We hebben toen onmiddellijk een plekje voor hem bij kunnen boeken door voor Penny een tas op schoot te boeken.
Afgelopen dagen kwam daar ook Clarita bij. Omdat Clarita op een bekend adres bij de baasjes mag gaan wonen van Zambra, hebben we natuurlijk alles in het werk gesteld om de adoptie ook gereed te krijgen voor 24 juni. Maar ja het boeken van een plekje voor Clarita op die vlucht was niet zo eenvoudig omdat de plaats voor de tweede kennel al door iemand anders was geboekt. Toch zouden we er alles aan doen om haar mee te kunnen laten komen en moesten dat op de luchthaven Alicante maar zien te regelen. Mocht dat op het allerlaatste moment toch niet lukken dat zou er niets anders opzitten dan Clarita een volgende vlucht de reis naar Nederland te laten maken. Er was dus het nodige werk te doen op het moment dat ik tussen de heen en terugvlucht op Alicante airport zou zijn.
De komende twee maanden Juli en Augustus zullen we afhankelijk zijn van vluchtbegeleiders die vanwege vakantie of anderszins de vlucht van Spanje naar Nederland maken en bereid zijn geadopteerde hondjes mee te laten vliegen. De tickets zijn in het hoogseizoen bijna tweemaal zo duur en dan is het voor ons niet te doen. Een uitzondering zou eventueel nog op 8 juli zijn maar ook dan moet er nog wel een adoptantje bijkomen en dat is al 2 weken na komende reis. Ook Bubu stond in de belangstelling maar die baasjes hadden besloten om in het najaar pas tot een eventuele adoptie over te gaan. Helaas voor hen is Bubu nu geadopteerd door een baasje in Spanje.
Dus bij deze doen we nog eens een oproep aan iedereen die met Transavia, met name in Juli en Augustus maar ook daarna, vliegen vanuit Valencia of Alicante naar Nederland en genegen zijn om een hondje mee te laten vliegen. We maken het voor de vluchtbegeleiders zo makkelijk mogelijk en zullen zowel op de luchthaven in Spanje en in Nederland vertegenwoordigd zijn om alles te regelen.
Bent u degene die vluchtbegeleider wil zijn?
Dan is het erg belangrijk om ons zo snel mogelijk te laten weten in welke periode u zult vliegen zodat we hier rekening mee kunnen houden. Zodra u een vlucht heeft geboekt zullen wij zorgdragen voor het boeken van een ticket voor de hondjes. Alles gaat in overleg met u. U wordt op de hoogte gehouden van elke stap die genomen wordt. Het leuke is dat u na uw (vakantie) vlucht een heel tevreden gevoel zult hebben. U kunt trots op uw zelf zijn omdat u meegeholpen hebt aan een geweldig nieuw leven van één of meerdere hondjes… en geloof maar gerust dat het erg leuk is als u de blije gezichten zien van de nieuwe baasjes die op u en de hondjes staan te wachten op de luchthaven in Nederland. Meldt u aan via dierenmissies@gmail.com !!!!!!!!!!!! dan informeren we uitgebreid over alle ins- en outs van deze leuke bezigheid….
De onverwachte gast
Het kan soms anders lopen dan je verwacht… Pichi is op 17 mei bij zijn nieuwe baasje gekomen en was op slag gelukkig en op zijn plaats. Hij had de onverdeelde aandacht van zijn bazinnetje en alles leek voor de rest van zijn leventje geregeld te zijn. Maar als het noodlot toe slaat dan moet er ineens wat geregeld worden. Helaas kon het bazinnentje om medische redenen niet voor Pichi zorgen en moest zij op Eerste Pinksterdag opgenomen worden. Het leventje van Pichi dat er zo fijn uitzag werd ineens overhoop gehaald. 
Op nadrukkelijk verzoek van het bazinnetje kwam Pichi bij ons te logeren. Hoe lang dit gaat duren is nog niet bekend maar hij is natuurlijk van harte welkom en wensen we zijn bazinnetje van harte beterschap. Hij hobbelt nu mee met onze hondjes en zo lopen we ineens met vijf hondjes in het bos. (Kleine Pichi loopt rechts en kijkt toe hoe onze hondjes een muizenspoor volgen) In juli krijgen we voor een paar weekjes ook Sara als vakantiegast te logeren. Ook zij zal kennis maken met de mooie natuur van IJhorst. Wij kijken er erg naar uit…
Het reisverhaal…
Toen was het eindelijk zover … Terwijl zo’n beetje heel Nederland in de ban is van het oranjegebeuren op het WK voetbal (en dus ook op de camping waar we verblijven) maakten we alles gereed voor mijn retourvlucht naar Alicante om de vier nieuwe Hollandse Makkers op te halen.
De auto stond geladen met twee lege kennels, twee lege reistassen, anti parasitaire middelen en een homeopatisch anti stress middel dat via Erny speciaal voor bange Sunday bij ons is gekomen. Annerie had een lading broodjes voor me gesmeerd om de lange dag door te komen en ja het zou een hele lange dag worden.
Op dat moment stond het reisschema nog strak in de planning. Ik zou om 07.00 uur vliegen en zou om 19.00 uur weer terug op Rotterdam airport zijn. Dat betekende dat op 24 juni om 01.45 uur de wekker afging en ons hele huishouden wakker werd en zij allen mij overtuigeden dat ik echt het bed uit moest. Als er ineens vijf hondjes een plek op het bed zoeken en over je heen lopen is dat zo gebeurd natuurlijk. Om Annerie niet onnodig lang op te laten zijn glipte ik het bed uit en nam de hondjes direct mee de voortent in. Het maakte ze niets uit. Of het nu 08.00 uur of 02.00 uur ‘s nachts is …’opstaan’ betekent ‘uitgaan’ dus hees ik me in de kleren die voor die dag klaar lagen, knipte ik gauw het knopje van het koffie apparaat aan en ging ik eerst met onze kroost een rondje lopen. Spijtig voor Annerie, maar o zo lief bedoeld, renden ze zoals altijd ook nu, na deze korte wandeling, de caravan in en sprongen ze op het bed om Annerie te vertellen dat ze zo hun best hadden gedaan…
Om precies half drie reed ik weg naar Rotterdam. Ruim 2 uur later, het was al licht, parkeerde ik de auto pal voor het luchthaven gebouw. Het was nog heerlijk rustig… Ik was, zoals het hoort, ruim op tijd om in te checken. Zo was er tenminste geen stress want er is niets vervelender dan onnodig in tijdnood te verkeren als je een vlucht moet halen… pffff
Ik checkte zo’n beetje als eerste in en had net de kennels bij de odd-size bagage afdeling afgegeven toen het nieuws bekend werd dat we vertraging zouden hebben …. In Frankrijk staakten de luchtverkeersleiders en nog onbekend was hoe laat we zouden vertrekken.
Uiteindelijk zouden we precies 1 uur later vertrekken dan gepland was en zouden we ook precies een uur later aankomen in Alicante.
Van Piedy en Juan Carlos had ik een berichtje gekregen dat het in Tobarra die nacht had gestormd maar in Alicante had het slechts gedruppeld en was het praktisch windstil. Toch hadden ze aangekondigd om met de hondjes bijtijds in Alicante te zijn omdat we niet zeker wisten of het Transavia personeel het goed zou vinden dat Clarita bij Pepe en Mia in één kennel zou reizen. Natuurlijk hadden we nog een plan B achter de hand maar dat zou betekenen dat we ter plaatse een bereidwillige passagier hadden moeten vinden om ook een van de hondjes op schoot mee te laten vliegen in de extra reistas die ik daar voor had meegenomen. Dat lijkt wel makkelijk maar er zou dan daar op de luchthaven, op het allerlaatste moment, een extra ticket geboekt moeten worden dat gekoppeld is aan een wildvreemde passagier… enfin we zouden wel zien hoe het liep.
Rond 13.00 uur kwamen Piedy en Juan Carlos op de luchthaven Alicante aan. Ik had die ene kennel al in elkaar gezet en de reistassen stonden ook klaar.
We zochten een plekje bij de koffietent voor het luchthaven gebouw waar ook de hondjes lekker de pootjes strekken maar er de voorkeur aan gaven om bij ons te blijven want je weet natuurlijk nooit of er wat lekkers te scoren valt. Per slot van rekening was dit een horecagelegenheid.
Clarita was gauw achter Piedy gekropen en Mia schaamde zich helemaal nergens voor. De kleine Penny wil niets liever dan op schoot kruipen en Pepe moet als echte pup, nog uitzoeken wat die nou eigenlijk wil…
Om 02.20 uur, bij de eerst mogelijke gelegenheid, gingen we inchecken. We wilden zoveel mogelijk tijd hebben voor het geval we geen toestemming zouden krijgen op Clarita bij Mia en Pepe te laten reizen. Maar de goden waren ons goed gezind en zonder problemen werden we ingecheckt. Maar ja… het venijn zat in het staartje….
“Nee u hoeft nu nog niet de honden naar de odd-size te brengen want de vlucht heeft vertraging…. minimaal één uur, dus daar kunt u ook gerust een uur mee wachten…”. De Franse verkeersleiders zaten ons dus ook op de terugweg dwars…. We waren al blij dat we dat op tijd hoorde anders hadden de hondjes voor niets extra tijd in de kennel moeten zitten wachten op het moment van vliegen. Nu konden ze nog lekker vrij bewegen.
We namen nog maar eens plaats bij de Hamburgertent in de vertrekhal en daar kwamen we toevallig in gesprek met Bob en Wilma de Jong die zowel in Spanje als in Nederland wonen. Zij waren het geweest die voor hun hond de tweede kennel voor die vlucht geboekt hadden waardoor we in spanning hadden gezeten met Clarita. Zij konden natuurlijk ook niet weten dat wij daardoor gedwongen waren geweest om wat creatief met de Transavia beleidsregeltjes om te gaan. Zij hadden het overigens helemaal niet erg gevonden om eventueel een hondje op schoot mee te nemen en zij boden aan om bij een volgende gelegenheid als vluchtbegeleider op te treden. Of dat nog niet genoeg was kregen we ook nog een donatie voor het goede werk van Dierenmissies, dat we natuurlijk ook direct op de donatiepagina van onze site vermeld hebben.
Anderhalf uur later hebben we de hondjes naar de odd-size bagageafdeling gebracht en nam ik van Piedy en Juan Carlos afscheid met Penny op mijn arm. Ik werd geacht, zoals alle passagiers van mijn vlucht, om alvast naar de gates te gaan. Dus begaf ik mij met Penny door de controle met de X-ray machine en liepen we langs de tax-free parfum shops naar de vertrekhal met de gates….
Daar trof ik alleen maar verdwaasde mensen aan die met mij op het bord stonden te kijken om te zien of iemand wist bij welke gate we moesten zijn. Tja als het vliegtuig nog niet eens geland was kon er ook niemand naar de juiste plats worden gedirigeerd. Op het bord stond nog steeds de vertrektijd vermeld met de eerste vertraging maar iedereen wist dat dit dus allang achterhaald was.
Toen kregen we te horen dat we rond 22.30 zouden vertrekken en dat we pas om 00.20 uur in Rotterdam zouden zijn. Dit was natuurlijk niet het nieuws dat ik graag wilde horen.
Het wachten met Penny op mijn schoot was vervelend lang en het enige waar ik aan kon denken was het lot van Mia, Pepe en Clarita die al in de kennel zaten en gedrieën op de vlucht zaten te wachten.
Toen plots kregen we het bericht dat we binnen een uur zouden vertrekken. Hierdoor zouden we in ieder geval voor middernacht in Rotterdam zijn. Daarna ging het ineens steeds beter. Het volgende moment konden we aan boord gaan en toen we rond 09.00 uur vertrokken waren we toch nog rond 23.00 uur in Rotterdam. Natuurlijk was het belangrijk om steeds tussendoor de baasjes te laten weten van de veranderende aankomsttijden en dan blijkt dat SMS en Whatsapp toch wel erg makkelijk zijn.
Aangekomen in Rotterdam stonden de baasjes te wachten in aankomstruimte van het vliegveld. Met Penny op de arm en de tassen bij me stonden wij in de bagageruimte te wachten op de kennel met Mia, Clarita en Pepe en het is daar dat ik Bob en Wilma weer tegen kwam. Ook zij stonden daar op hun hond te wachten. Nu bleek dat je voor een karretje in Rotterdam een euromunt moest hebben en die had ik niet. Opnieuw waren zij het die me uit de brand hielpen en een karretje voor mij regelden. (die euro hoop ik echt bij een volgende gelegenheid nog eens terug te kunnen geven.) Bob had er op aangedrongen om zo snel mogelijk de kennels naar voren te halen omdat de hondjes door de vertraging nu lang genoeg opgesloten hadden gezeten. En inderdaad vrij snel kwamen de kennels de wachtruimte in en konden we snel naar de aankomsthal gaan waar de baasjes stonden te wachten.
Voor het luchthavengebouw mochten de hondjes uit de kennel. De kleine Penny die ik al die tijd op mijn arm had gehad kon ik natuurlijk al gelijk aan haar baasje geven. Haar baasje Gertrude was met een vriendin gekomen om Penny te verwelkomen. Nu zou Penny naar Den haag gaan waar Onedin en Pepper op haar wachtten. Nog onderweg huiswaarts kreeg ik een berichtje van Gertrude dat het geweldig goed ging en dat Penny laat weten dat ze graag op schoot genomen wordt…
Mia werd hartelijk welkom geheten door Nicole en Melvin. Het was een hele moeilijke keuze geweest want hun hart was er goed voor om ook serieus te kijken naar Pointy en Tekila maar ja er kon er maar 1 de hoofdprijs van ‘het gouden mandje in Huizen’ winnen.
Tja wie wil er nu niet permanent met vakantie zo dicht bij het Gooimeer.
Haar luxe leventje kon beginnen en op één van de foto’s die we volgende dag kregen heeft ze haar plekje gevonden.
Helaas was de foto in Rotterdam van het baasje met Clarita niet gelukt. Geen nood, want natuurlijk kregen we onmiddellijk een foto toegestuurd waar ze poseert in haar nieuwe tuin in Zoetermeer.
Zambra
Nu kwam ze in een gespreid bedje want Zambra was haar al voorgegaan en die heeft op haar komst gewacht.
Nu horen we u al zeggen waar zijn de baasjes van Pepe ????
Nou dat is heel simpel. Marianne en Peter hadden hun hart verloren aan de kleine Pepe. Nu hadden ze nog een vakantie geboekt staan en hadden aanvankelijk besloten om de adoptie tot na de vakantie uit te stellen. Maar natuurlijk bestond dan de kans dat Pepe bij iemand anders terecht zou kunnen komen. Toen hebben we in overleg gekozen voor de optie om Pepe geadopteerd bij ons te laten verblijven tot 7 juli. Dat zal het grote moment worden dat Pepe in de armen van Marianne en Peter kan verdwijnen. dan zal hij Amsterdam onveilig gaan maken. Dus de kleine Pepe mocht met mij mee in de auto richting de camping in IJhorst.
In de auto bleek dat de vele indrukken van deze bewogen dag voor Pepe ook best wel wat veel was geworden. Nu hebben we in de auto altijd dekbedden en kussens liggen voor onze hondjes die meerijden en ik was nog niet de parkeerplaats afgereden of Pepe lag al opgerold te slapen. Van de twee uur durende reis heeft hij helemaal niets gemerkt en zelfs toen ik om 02.00 uur de camping opreed en over de het hobbelige zandpad naar de caravan reed, liet hij niets van zich horen.
Pas toen ik stilstond en de deur opendeed moest hij wel wakker worden want onze hondjes komen altijd iedereen uitbundig begroeten.
Pepe keek zijn ogen uit want vijf vriendjes en overal speeltjes en bakken met eten… tja een beetje als het beloofde land…. en als je dan vervolgens 5 keer per dag met de hele club lekker het bos in mag nou dan kom je de periode tot 7 juli wel door hoor…. !!!!
Het was dus onverwachts toch weer een lange dag geworden. Annerie had een lekker kopje koffie staan zodat we even konden afkicken van deze enerverende dag die we met een ongelooflijk goed gevoel konden afsluiten. Afgezien van de vertraging van de vluchten was deze dag perfect verlopen. Weer vier Spaanse stakkers konden door baasjes met een groot hart een Hollandse Makker worden. Tja, we kunnen het niet vaak genoeg zeggen: niet alleen ‘deze vier’ hebben nu een nieuwe toekomst gekregen maar er is ook weer plaats gekomen voor vier zwervertjes die opvang behoeven en zo ook een kans maken op een gouden mandje…
Hoe geweldig leuk is het niet dat ook deze keer er twee baasjes waren die al eerder van ons een hondje hadden geadopteerd. Dit is nu 15 keer gebeurd en dat geeft ons ook een goed gevoel. Met die laatste gedachte deden we het licht uit om nog de resterende uurtjes van de nacht te pakken. Op naar de volgende adopties…
Tot zover…..
Groet,
Annerie en Ton
.