Deel 6 van de caravanreis met Yaya, Selena, Toi, Lui en Suerte

Beste mensen,

We hebben de nieuwsbrief 5 afgesloten in de morgen van 20 oktober. Het regende toen flink en dat heeft aangehouden tot …….

Langzaam kwamen er allerlei grondbeginselen van het kamperen met een tent weer bovendrijven van 45 jaar geleden. Ooit heb ik toen als kind in Nederland in een tentje in een bos gebivakkeerd. Regels als “een geultje graven rond de tent voor het afvoeren van regenwater” is er daar één van. Daar hebben we dus nu niet aan gedacht. Annerie wees me maar net op tijd op natte plekken in de tent van water dat van het tentdoek naar beneden sijpelde en dan een weg zocht naar een laag gedeelte. We werden nu gedwongen om alle zaken die vochtgevoelig zijn van de buitenranden te halen. Tja… stom maar ja wie verwacht er nou zoveel hemelwater in het zonnige Spanje. We waren natuurlijk gewaarschuwd door de overstromingen die een maand geleden nog hadden plaatsgevonden van de dagenlange regen die in de regio had plaatsgevonden en het asiel in Tobarra bijna onbereikbaar had gemaakt en zelfs 7 mensenlevens had geëist. Maar gek genoeg heeft dat in de kustplaats Oliva, waar wij bivakkeerden, tot op heden altijd een ver-van-mijn-bed-show geleken. Gestaag zagen we de plassen op de weg op de camping groter worden en de stroompjes die naar de afwatering liepen werden steeds breder en dieper en leken steeds harder te stromen. Het plekje waar we staan ligt gelukkig net iets hoger dan de weg dus gingen we ervan uit dat we voorlopig wel droge voeten zouden houden. We worden nog getrakteerd op een paar donderslagen en we zien dat de hondjes vragend naar ons kijken met angstige ogen. We kunnen niet anders doen dat ze gerust stellen en proberen af te leiden. Zodra ik op de grond ga liggen bij de hondjes springt Botas met een flinke boog op mijn buik zodat ik in een lachstuip schiet. Daisy komt enthousiast met haar piepertje in de bek naast me zitten om te spelen. Sally houdt, vanuit haar stoel, Annerie in de gaten die vanuit de deur van de caravan de foto neemt. Tja misschien komt er zo wel wat lekkers aan… Per slot van zaken gaat Annerie over het eten… dus als je iemand in de smiezen moet houden dan is zij het wel…

Tegen de middag werd het iets lichter en werd met bakken tegelijk neerkletteren iets minder. We hoeven geen nieuwe foto meer te laten zien van het zeiltje in de buitenren want zoals verwacht is die natuurlijk totaal met plassen bedekt. Wel was het aardig om een rondje over de camping te maken en om te zien hoe de weg er nu bij lag. De plaatjes spreken voor zich.

Mensen die ons al veel langer kennen weten dat wij tijdens vakanties regen aantrekken. Dat we de afgelopen keren, toen we heen en weer gingen om hondjes te halen er steeds genadig van af kwamen, lijkt te komen omdat dat toen niet echte vakanties waren en het ritten waren die niet lange tijd van te voren vaststonden. Immers deze caravanreizen waren steeds afhankelijk van het aantal geadopteerde hondjes.

Hoe we aan dat idee komen zullen we even vertellen. Of we nu op reis gingen in Europa, waarvan we talloze oude ‘regenfoto’s’ hebben en zelfs een film hebben gemaakt van enorme modderstromen in de plaats Porto Rico op het eiland Las Palmas. Of dat we verre reizen naar een ander continent waar we hoopten ‘op zeker’ mooi weer te hebben… het maakte niets uit. Brazilië, Jamaica overal hadden we flinke regen. Het hoogte punt van die verre reizen was wel in 1990 toen we een maand op Curaçao verbleven en daar, tijdens onze aanwezigheid, het eiland werkelijk verzoop. De lokale dierentuin stond zover onder water dat er diverse dieren moesten worden geëvacueerd… Het zal ongetwijfeld aan ons gelegen hebben … dus deze regen, ach het zal er wel bij horen … Terwijl we dit schrijven wordt het warempel lichter en lijkt de regen nu even op te houden…. Zou het echt..???

Het is rond 12.00 uur en nu de regen een middagpauze houdt kunnen we even met de hondjes uit. Het is er gelijk lekker druk op het strand omdat vele hondenbezitters hetzelfde idee hebben gehad. Na ruim een half uur op het strand te hebben gespeeld voelen we weer de eerste druppeltjes als speldenprikjes op de huid. Een teken om de caravan weer op te zoeken. Daisy, Botas en Sally hebben zich lekker uitgesloofd dus die kunnen er weer even tegen. Zodra we weer op onze nederzetting zijn neergestreken gaan ze lekker liggen. Daisy springt met de natte poten op het bed. Annerie had daar, met een vooruitziende blik, speciaal plastic op neergelegd maar ja dat is natuurlijk al lang verschoven. Gauw een dekentje erbij leggen om de boel wat af te dekken… zo dat ligt wel lekker en moe van het spelen valt ze meteen in slaap….

Buitjes worden nu afgewisseld met een twijfelachtig zonnetje dat nog niet echt door wil breken. Zo sukkelen we door deze zaterdag die toch gelukkig steeds droger wordt. Als het etenstijd is zit Sally al parmantig aan tafel te wachten en natuurlijk geven wij onze hondjes nooit iets aan tafel…. (ahum) Geloof maar gerust dat Botas en Daisy niets te kort komen. Botas zit aan de andere kant en Daisy zit onder tafel te wachten tot er iets haar kant op komt.

We wachten sinds gisteren tot Piedy aangeeft wanneer we het voer en de snoeppakketjes kunnen komen brengen. Dat is eindelijk het moment dat we ook onze reizigers weer zullen zien. We moeten het nu nog doen met onze herinnering en de plaatjes die we van hen hebben. Zojuist kregen we bericht van haar. Vrijdag 26 oktober zullen we in het asiel zijn voor ons eerste bezoek. Dat betekent dat zaterdag de nieuwsbrief met het verslag van die dag verzonden zal worden.

We zullen dan ook natuurlijk weer onze reizigers ontmoeten en geloof maar gerust dat zij al helemaal klaar staan om op dinsdag daarop te vertrekken.

Wat zal het voor broer en zus Lui en Toi een feest zijn om een nieuwe baasjes te krijgen die niet van plan zijn om na een echtscheiding en verhuizing hen voor een gesloten deur achter te laten. De trouwe lieverds wisten niet wat hen overkwam toen na anderhalve week hun oude baasjes niet terug kwamen en zij nog steeds trouw en uitgehongerd voor de voordeur lagen te wachten. Op hen beiden wachten de lieve baasjes Alice en het gezin van Annet.

Dan de mooie herder Suerte die vanaf haar eerste loopsheid als fokteef is gebruikt en omdat ze per nestje te weinig pups had gedumpt werd door haar baasje. Nu mag ze lekker alle aandacht aan haar zelf besteden. Nu mag ze weer de jonge hond zijn die ze niet heeft kunnen zijn. Lekker spelen, rennen en vooral knuffelen. Nooit meer verplicht moeder te hoeven zijn. Suerte heeft zoveel te bieden en dat zal ze haar baasje Monique laten zien ook.

Selena die is aangetroffen in een doos naast een vuilcontainer op de parkeerplaats van een supermarkt. Met haar broertje en twee zusjes zat ze opgesloten en piepten dat het lieve lust was. Dat net Juan Carlos dit moest horen is hun geluk geweest. Nu is Selena een schitterende lieve jonge hond geworden die energiek en onbevangen de wereld in kijkt. Ze zal haar nieuwe baasje Kim laten zien dat ze niets liever wil dan Kim van dienst te zijn.

Hoe bijzonder is Yaya… de Diva die met haar hoge leeftijd nog harten kan stelen en het bloed sneller kan laten stromen. Die nu bij de oude Nano en jongere Jip mag gaan wonen in Tilburg. En ja ze houdt van lekker eten, staat af en toe wat onzeker op de achterpootjes maar is kerngezond en hoopt op een geweldige oude dag… Hanneke weet wat ze nodig heeft.. Gewoon wat extra liefde die Jip en Nano ook krijgen. Het is toch wel bijzonder dat Hanneke een tweede hondje heeft geadopteerd dat door de hoge leeftijd vrijwel kansloos was om ooit voor een echte adoptie in aanmerking te komen….

Alleen de dierenarts moet nog langs komen voor de laatste gezondheidscontrole. Ook dat bezoek is natuurlijk door de vertraging uitgesteld en naar een nieuwe datum verplaatst vanwege de ‘48 uur voor vertrek’ waarbinnen de controle moet plaatsvinden.

De komende dagen zullen we de snoeppakketjes weer zover mogelijk klaarmaken zodat we daar netjes kunnen overdragen. Hier zullen we later nog wel wat aandacht aan besteden want dat wordt hier in de nederzetting met onze hondjes een leuke bezigheid.

Zondag 21 oktober
We worden wakker met het zonnetje. Wat een verschil.. en wat een genot om te voelen dat je, als je de als eerste met een nog slaperig hoofd, een behaaglijke warme wereld in stapt. Botas moet helaas voorlopig weer even aan de lange rollijnlopen van de caravan naar het strand. Dat is maar 50 meter hoor … maar toch. Hij is stout geweest … en heeft laten zien dat hij het, de laatste tijd, niet kan laten om de katjes van de camping het stuipen op het lijf te jagen. Zodra hij in de verte een poes ziet dan jaagt hij ze onder de andere caravans door en als hij ze dan heeft laten zien dat hij heer en meester is in het gebied dan hobbelt hij weer parmantig achter ons aan… Dat kan natuurlijk niet. Dat betekent voorlopig even corrigeren en dan zal het na een paar keer wel weer beter gaan. Niet dat Daisy en Sally ook niet graag katten willen plagen maar zij luisteren beter als je hen aanspreekt. Botas is nou eenmaal het meest waaks van de drie en houdt de hele dag de buurt in de gaten of er geen poezen passeren. Hij moet dan als echte Spaanse Macho laten zien dat hij een stapje verder durft te gaan. NIET DUS…!!

Sally heeft onderweg hele andere interesses. We kunnen haar gerust “Sal de strandjutter” noemen. Ze sleept bij voorkeur haar buit mee naar huis. Op Annerie’s verzoek probeer ik het dan buiten te laten houden maar als we even niet kijken dan gaat de aangespoelde natte zand-pantoffel toch echt mee de tent in om onder de stoel ontleed te worden.

 

Geloof nou maar niet dat het ontbreekt aan speeltjes want een willekeurige kleine greep uit hun voorraad laat toch echt iets anders zien.
Het is middag geworden en we worden weer voorzien van korte druppelbuitjes. De weldadige warmte van vanmorgen is ook weer verdwenen. Nou is het ook maar goed dat we langzaam kunnen wennen aan al dat mooie weer anders zouden we misschien wel verbranden in de zon… (dat doen we trouwens nooit hoor dus van ons hoeven ze niet te sparen…).
De afgelopen nachten vinden we Daisy steeds terug in het toilet. Nu is de WC van de caravan gecombineerd met een douchefaciliteit en is dat maar een beperkte ruimte. Nu vindt ze de douchebak blijkbaar wel comfortabel liggen.

Speciaal voor haar heeft Annerie er nu ook nog een handdoek ingelegd. “Zo’n plastic douchebak kan nooit lekker liggen…”. Tja, we kunnen jullie wel verklappen dat het ‘s nachts een hele tour is om gebruik te maken van het toilet als de grond, pal voor de toiletpot, gevuld is met hond. Op de foto is Daisy wakker maar ‘s nachts ligt ze op haar zij te slapen en dan is het vloertje geheel bedekt met een zachte vacht en het laatste wat je wilt is per ongeluk op een poot of staart te gaan staan met alle herrie van dien. In het gunstigste geval staat ze op en komt ze in de bak voor je zitten. Ze zit je dan strak aan te kijken tot je klaar bent… Dat dit een ervaring is waarbij je je, op zo’n intiem moment, niet alleen voelt is zeker. Maar goed, dan heb je tenminste nog ruimte om je voeten ergens neer te zetten. In het andere geval, als ze niet de moeite neemt om op te staan, lijkt het gebruik maken van de toilet een beetje op dat spelletje Twister met die gekleurde vlekken op de grond waarbij je je in alle bochten moet wringen… Het is overigens wonderlijk hoe snel je in het donker gewend raakt aan nieuwe obstakels …

We hebben gisteren gebraden kippetjes besteld voor vandaag.
“Two roasted chickens please”… vraag ik.
“Two whole chickens?” vraagt de man achter de kassa die weet dat we met ons tweeën zijn.
“Yes we are with five tonight…”, antwoordde ik om verdere discussies te voorkomen…
Ach ja … de hondjes mogen vanavond ook mee eten.
En wat een ontvangst toen ik met de kippetjes thuis kwam..

Maandag 22 oktober
En als het dan maandag is geworden gaan we weer over tot de orde van de dag. Gelukkig hebben wij nog vakantie maar voor al diegenen die nu weer aan het werk moeten is dit plaatje een troost. We kregen het vandaag doorgestuurd van Carla die het einde van het weekend ook duidelijk op eigen manier beleeft. Carla dank voor dit leuke plaatje…!!!

Vraag aan iemand die verstand heeft van de Wifi instellingen. Zoals ik al in eerdere nieuwsbrief heb laten weten hebben we nogal wat problemen met internet. De mobile connect card werkt op het ogenblik met beperkte verbinding. Op de camping is Wifi en daar kunnen we een uitstekende verbinding mee krijgen maar toch kunnen we niet op het internet komen. Bij het opstarten van Internet Explorer hoor ik nu een menu te krijgen waar ik de gebruikersnaam en password moet invullen van de lokale Wifi aanbieder. Dit komt dus niet tevoorschijn en het standaard beeld wordt geshowd dat de webpagina niet kan worden weergegeven. Als ik dan vraag naar de oorzaak dan wordt een standaard antwoord gegeven dat mijn laptop goed lijkt geconfigureerd te zijn maar dat vermoedelijk de DNS server van de lokale Wifi aanbieder niet reageert. Omdat andere camping gasten wel gebruik kunnen maken van de Wifi kan het dat niet zijn. Mijn laptop was vlak voor vertrek van de reis vastgelopen en Windows 7 is toen opnieuw geïnstalleerd. Wie heeft dit ooit eerder meegemaakt en kan mij een tip geven om dit op te lossen? Het lijkt erop dat er iets niet goed is ingesteld of ontbreekt omdat laatste stapje te maken.

Het is nog ochtend en tijd voor het ontbijt. Ik zit achter mijn computer en heb net even contact gehad met Tim de systeembeheerder van mijn voormalige werkgever. Maar ook met zijn ‘ping’ controlehandelingen blijken alle instellingen goed te staan. We besluiten het maar voor nu te laten rusten. Tijd voor het eten van een krentenbol met kaas. Raad eens wie er al zit te wachten op de stoel naast de computer….? Ze zijn zo gewend aan de routine van de dag dat ze precies weten wanneer er iets te halen valt èn hoe ze dit het beste kunnen aanpakken. Gezellig bij pappa gaan zitten en hem geestelijke steun geven bij de onverklaarbare laptop perikelen … immers gedeelde smart is halve smart. Gedeeld genieten van de krentenbol met oude kaas is dubbel genieten…

Vandaag nemen we de hondjes mee naar de naburige stad Gandia. Beetje cultuur snuiven en er moet een Hollandse bakker/traiteur zijn. We zijn hier in Oliva al zo vaak geweest en steeds hebben we gezegd: “Als we ooit meer tijd hebben dan gaan we daar eens kijken…” Nu is het dan zover. Het belooft een zonnige dag te worden en de lucht is vrij van de grijze wolken die we de afgelopen dagen steeds zagen.
Nou zijn we niet zo erg happig om tijdens ons verblijf in Spanje ook nog extra onnodige kilometers te rijden. We vinden de 4200 kilometer wel genoeg per reis. Gandia ligt op zo’n 7 kilometer afstand van Oliva en dat is natuurlijk wel te overzien. Een extra drijfveer is dat er ook een Carrefour moet zijn.

Dat is de supermarkt waar we zo met ontzettend veel genoegen geshopt hebben in Saint Flour. Is dat nou niet prachtig.!?!?! Enfin je snapt het wel … het zijn weer de spreekwoordelijke “bekende stokken om de hond te slaan”.

We werden aangenaam verrast. Een enorme Media Markt, El Corte d’Ingles(soort grote V&D/Bijenkorf) en jawel de Carrefour. Nu heb je in Nederland grote supermarkten maar deze is op zich al net een echte Mega Store. Als je binnenkomt verwacht je meteen tegen de schappen aan te lopen. Mis dus… eerst een rij winkeltjes met kleding en sierraden en andere dingetjes en dan pas kom je in de winkel zelf.

 

Die blijkt zo’n beetje anderhalf voetbalveld groot. Nee hier hoef je niet te vragen of je even met je karretje mag passeren. Tussen de rijen kun je met vier wagentjes tegelijk de bocht nemen.

Om de grootte nog eens te benadrukken kwamen we meiden tegen die daar werkten om het publiek te assisteren wanneer dat nodig mocht zijn. Geweldig natuurlijk. Maar als je die meiden, voorzien met een portofoon, voorbij ziet zoeven op rolschaatsen dan is dat toch wel een apart gezicht. Het deed ons denken aan de Koninklijke Marechaussee die op Schiphol op die hippe Segways rond scheuren.

We zijn niet meer toegekomen aan andere winkels. Werkelijk, voor alles kun je er terecht. We moeten nog een keertje terug naar Gandia om een leuk cadeautje te kopen voor ons pasgeboren kleinkind Jaely. Daar zullen we best in slagen. Ach ja… na een klein uurtje ronddwalen was het wel weer tijd om de hondjes op te zoeken die in de auto op ons wachtten. Natuurlijk hadden we lekkers meegenomen om hen te belonen voor het wachten.

Het is 15.30 uur. We zijn weer blij dat we terug zijn. De hondjes ook. Tijd om weer een rondje op het strand te maken. Vanwege het stralende zonnetje is het druk op het strand en we houden ze een beetje bij elkaar en lopen direct naar de waterlijn. Het is logisch dat de strandgasten niet gelukkig zijn als de hondjes, zoekend naar een geschikt plekje om te plassen, tussen de mensen door zwerven. Maar oh oh oh, wat gedragen ze zich toch voorbeeldig.

Heb de ondeugende Botas wel aan het lijntje gehouden want die wil nog al eens op een ongegeneerde en onbehouwen manier op onderzoek gaan in de tassen die hij op het strand aantreft. Hij kent nog niet zo goed het verschil tussen wat van ons is en wat niet. Alle tassen zijn voor hem namelijk interessante boodschappentassen. Ja dat verraadt natuurlijk gelijk hoe het bij ons thuis toe gaat als we met boodschappen thuis komen.

Rond een uur of zes besluiten we een flinke wandeling te maken. We gaan buiten de camping dus moeten ze eerst een riempje aan. We proberen een andere weg naar het strand te vinden. Die vinden we vlak bij een riviertje die uitmondt in de zee.

Daar probeer ik Botas aan het zwemmen te krijgen in de grote zee. Het wordt me niet in dank afgenomen maar ja alles moet de eerste keer zijn. Zo heb ik ook ooit met Sally gestaan op het strand van Sagunto en zij is een stuk angst van de zee kwijt geraakt al is zij ook geen zwemmer geworden.

 

Dan komen we andere hondjes tegen waarmee flink gespeeld wordt. Kijk dat is een goede manier om energie kwijt te raken want één kwartiertje spelen is net zo effectief als drie uur wandelen.

Als we dan uitgespeeld zijn wordt het bijna avond. Wat is er dan mooier dan zo langs de waterlijn weer terug te lopen naar onze caravan. Jammer dat Annerie niet op de plaatjes staat. Gelukkig had zij de tegenwoordigheid van geest om die mooie momentjes vast te leggen. Wat een perfecte afsluiting van een mooie dag.

We hebben vandaag van Hanneke (het nieuwe baasje van Yaya) een goed plekje in Tilburg gekregen waar we op zondag 4 november, in de loop van de morgen, even met de caravan te kunnen staan. We hadden hierom in de vorige nieuwsbrief gevraagd omdat de auto met caravan te lang is om door de smalle straatjes bij haar huis te manoeuvreren. Het is de parkeerplaats van een klein winkelcentrum (aan de ‘Amer’) geworden vlak bij haar huis. De Beeklaan komt uit op deze parkeerplaats. Het is belangrijk om dit te vermelden zodat ook Annet, Marco en Iris weten waar we hen hopen te ontmoeten om hun nieuwe huisgenootje Toi over te dragen.

Het zal dan wel weer na de middag zijn als we dan onze weg vervolgen richting de Schoorlaan in Leidschendam waar we aan het eind van de middag de baasjes van Selena, Lui en Suerte zullen treffen.

Alle hondjes hebben dan eindelijk kennis gemaakt met de mensen die hebben besloten om hen voor de rest van hun leven met liefde en zorg te zullen omringen en zoals altijd zal er ook dan weer die magische klik zijn met hun baasjes. Dit hartelijk en emotionele moment maakt het voor hondjes en baasje een hele speciale dag waar wij ook erg naar uit kijken.

Dinsdag 23 oktober
Een nieuwe zonovergoten dag dient zich aan. We besluiten om deze ochtend, voordat het echt warm wordt, de snoeppakketjes verder samen te stellen voor vrijdag als we naar het asiel gaan.

We hebben genoeg bij ons om ook de hondjes, die bij de actie buten de boot waren gevallen, ook een pakketje te geven. Die kunnen we natuurlijk niet overslaan. We hebben de boel te voorschijn gehaald en uitgestald om een beetje overzicht te krijgen.

Dat Botas hier weer toezicht op moest houden was te verwachten en voordat hij de boel kon uitpakken hebben we hem maar even buiten de caravan gezet.

Nu we niet op de website kunnen werken, vragen we langs deze weg speciale aandacht voor een paar hondjes waarvan we hopen dat die voor de winter een plekje zullen vinden bij een gezin in Nederland.

 

 

 

 

 

Allereerst is er Terry. Terry die qua uiterlijk erg veel op onze Sally lijkt. Terry is erg mensgericht en heeft niet zoveel op met andere honden. Ze kan er prima mee opschieten maar zal altijd direct het gezelschap van het baasje zoeken. Waarom is deze lieverd dan nog niet geadopteerd?

Nou hij heeft Leishmania. Is dat erg? Nee !!!! maar het baasje moet erop toezien dat hij elke dag een pilletje inneemt. Pilletjes die wij erg goedkoop kunnen verstrekken (drie euro per maand) en die we voor het eerste jaar sowieso gratis willen verstrekken. Terry is verder kerngezond en is beslist niet zielig… al kan hij zich wel aanstellen hoor.. dan hoopt hij extra aandacht (liefst een knuffelbeurt) van het baasje te krijgen. Als Terry even Juan Carlos kan verleiden dan zal hij het niet laten. Terry is een kien beestje dat erg snel leert.

Hiermee doet hij weer erg op onze Sally lijken. Terry heeft het bloed van een Bodeguero in zich. Dit ras werd voorheen gefokt om op ratten te jagen in de Spaanse wijnkelders. Zijn dunne vacht is niet geschikt om buiten te verblijven in barre kou. Wij hebben voor Sally ook een trui voor als het echt koud is. Tja….

En zo werd ook deze dag toch weer een zinvolle dag die we met we met een lekkere wandeling hebben afgesloten. Nu heb ik gauw een plaatje geschoten van Annerie die over het strand iets vooruit liep met de hondjes in haar kielzog. De lange schaduwen getuigen van de naderende avond. Ze zijn moe van het dollen en het lopen door het mulle zand. Die hebben hun beweging ook weer gehad.

Woensdag 24 oktober
We krijgen vanmorgen een mailtje van Piedy en Juan Carlos met een onheilspellend bericht. Er wordt morgen weer zware regen verwacht in Tobarra. Samen met de politie proberen ze een actie op te zetten om de eigenaren van de honden, die zij als waakhond buiten laten lopen, in ieder geval beschutting zullen geven. We gaan zien hoe dat uit zal pakken. Natuurlijk hopen we dat we vrijdag niet een totaal ondergelopen asiel zullen aantreffen. Misschien zal het meevallen maar dit is aan de weergoden om te beslissen … wij stervelingen kunnen niets anders dan ons zo goed mogelijk proberen voor te bereiden en gelaten toezien hoe het een en ander zich zal voltrekken.
Omdat het morgen geen strandweer zal worden hebben we besloten om opnieuw met de hondjes naar Gandia te gaan. Een bezoek aan de MacDonald is één van de programmapunten. We gaan proberen een hamburger te scoren. We weten dat de hondjes dit in ieder geval een bijzonder goed idee vinden.

De volgende nieuwsbrief is te verwachten op zaterdag wanneer we verslag kunnen doen van ons bezoek aan het asiel in Tobarra.

Tot zover maar weer…

Annerie en Ton

«
»