Dierenmissie 6: Deel 5, Kerstmissie Even tijd voor achterstallig werk

Beste mensen,

En zo komen we aan onze laatste berichtgeving over Harrie. We hadden afgesproken om Harrie aan Ben en Kitty over te dragen op een parkeerterrein net voorbij Lorca. Ben zou ons 400 kilometer tegemoet rijden waardoor we al gauw 3 dagen aan reistijd zouden winnen. En die zouden we hard nodig hebben. Hoewel we hadden afgesproken om elkaar om 14.00 uur te treffen stonden we er om 13.00 uur al. Die ochtend waren we ook voor acht uur al vertrekken uit Sagunto. Dat lijkt niet zo vroeg maar dat betekent wel dat de dag dan al om goed vijf uur start…

We waren in een goede moed want Harrie zou nu eindelijk met zijn echte baasje mee mogen naar zijn definitieve huis in Alora. Harrie zal nu voor de laatste paar keer van zijn leven ‘uitgelaten’ worden omdat hij straks vrij het huis in en uit kan lopen over een groot eigen terrein kan lopen zwerven. Alleen al met zijn fysieke aanwezigheid  verdient hij al een plekje in het gezin bij Ben en Kitty waar nog twee andere hondjes lopen.

Hoe het daar eruit ziet is te zien in de berichtjes die elders op de website zijn te vinden over Jax en Linda die daar gelogeerd hebben. Iets voor 14.00 uur kwam Ben met zijn Volvo het parkeer terrein op rijden. Hij had ons al van ver zien staan want een BMW met een oude caravan erachter en een zootje honden erom heen dat kun je niet missen. We hebben nog even de tijd genomen om bij te kletsen en Harrie aan Ben te laten wennen. Net als toen Ben en Kitty voor het eerst in Rijswijk kennis maakten met Harrie  was ook nu de klik er direct weer. Onder het genot van een colaatje op de stoeprand bleef Harrie geduldig de bewegingen van Ben gadeslaan.

Toen werd het tijd om langzaam de boel klaar te maken voor het definitieve vertrek van Harrie.  We mochten niet vergeten dat Harrie, ondanks zijn grootte nog steeds een pup is van negen maanden. De auto van Ben werd uitgerust met de vertrouwde geurtjes van Harrie uit de bench in de caravan. Er werd een plekje in de auto ingericht met zijn eigen dekentje en knuffels. Al vast werden het eten, papoortje en presentje van Eric en Miranda aan Ben meegegeven. Toen kwam het moment van inladen. Deze achterbak was nog even vreemd voor Harrie maar met vereende krachten zat hij zo in de achterbak. Eenmaal met vier poten op zijn dekentje keek hij rustig om zich heen alsof hij de wereld aan kon. Dat was het moment om voorzichtig de achterklep te sluiten. De bijgevoegde foto is niet mislukt maar een plaatje dat genomen is in de achterruit van de Volvo. Als je even goed kijkt zie je hoe Harrie zijn plekje zoekt om te gaan liggen en is de caravan in de weerspiegeling van de achterruit te zien. Probleemloos had hij na twee keer ronddraaien zijn plekje gevonden.  Dat was het relaas van Harrie en toen we enkele uren later van Ben het berichtje mochten ontvangen dat ze goed op plaats van bestemming waren aangekomen was voor ons  de missie ‘Harrie’ tot een goed einde gebracht.

Terug naar de originele reis…

Vanaf dat moment werd deze Kerstmissie een reis zoals we al vaak hadden gemaakt. Het wegbrengen van spullen en het ophalen van geadopteerde hondjes. Het werd nu hoog tijd om ons weer te concentreren op het werk dat voor ons ligt. Tommy, Sissi, Draco, Kit en Kat krijgen de komende dagen nog de laatste controle van de dierenarts voor we ze op 2 januari ophalen voor de reis naar Nederland. Daar wacht hen een fantastisch leventje waar hun baasjes met belangstelling uitkijken naar de komst van hun nieuwe huisgenootje.

We kunnen niet wachten om ze te laten kennismaken met onze Sally, Botas en Daisy… Het zal weer een lekkere boel zijn in de caravan.
We hadden nu wat dagen extra over omdat we niet helemaal naar Alora hadden hoeven te rijden. Dat was maar goed ook want er was ondertussen een boel achterstallig werk op ons afgekomen. Alle leuke ervaringen die we onderweg hadden meegemaakt, had het werk bij Piedy en Juan Carlos in het asiel Los Mejores Amigos niet doen stil staan. Juist met de Kerstdagen was het, zoals altijd, extra druk. Waarom? Geen enkel weldenkend mens kan daar iets zinnigs op zeggen maar het feit is dat er extra veel dieren over het hek worden gegooid of zwervend worden aangetroffen.

Bij de overdracht van Harrie hadden we prachtig weer en het zonnetje scheen volop. Toen we vervolgens onderweg naar Oliva gingen om daar de komende dagen door te brengen hadden de weergoden andere plannen voor ons ion petto. Onderweg brak van het ene op het andere moment een noodweer los en de caravan slingerde van links naar rechts. Het regenwater spoelde over de weg en we waren even vergeten hoe fortuinlijk we het de afgelopen dagen hadden getroffen met het weer. Vlak voor we in Oliva aankwamen was het regenen opgehouden en hadden we alleen nog te maken met een stevige wind.  We gingen rechtstreeks naar de Eurocamping waar we eerder hadden gestaan. Ook vonden we weer een prachtige plekje pal aan het strand. Perfect. Het enige probleem was de harde wind. Ik wist dat ik iets, net als altijd, vergeten zou zijn en ja hoor dat zou deze keer opnieuw duidelijk worden op een moment dat ik het nodig had.

We kwamen aan met het laatste streepje licht en de hondjes waren door het dolle heen toen ze op het strand mochten rennen. Daarna als de wiedeweerga de boel verder opzetten. Het installatie-ritueel is bijna routine werk alleen het opzetten van de tent is natuurlijk alleen maar op plekken waar we langer dan een paar dagen kunnen staan.

Nu zit de tent gelukkig met één zijde volledig vast aan de caravan maar toch is het wel spannend om zo’n stuk stof in een vorm te krijgen met 30 verschillende stukken aan buizen in de harde wind.

En ja, als je dan er achter komt dat je de haringen weer eens bent vergeten om de boel vast te zetten.  Ach ja… als alles eenmaal staat en verzwaard is met zware zakken voer dan staat het wel stabiel hoor.

Die avond was het hartstikke donker en toen ik als laatste rond 23.00 uur met de doggies het strand op liep, was er geen hand voor ogen te zien. Alleen de zee leek licht op te lichten en de schuimkoppen gaven aan waar de waterlijn zich bevond.  Dat moment was het perfecte moment voor Botas om te laten zien dat hij best voor zichzelf kon zorgen. Toen we weer terug waren op verlichte deel van het pad door de dunne duinrand bleek hij nergens te vinden te zijn.

Lichte paniek brak me uit want de kleine Botas kon niet ver weg zijn maar ja… Eerst gauw Daisy en Sally naar de caravan gebracht en vervolgens een schijnwerper meegenomen om hem op het strand te gaan zoeken. Na 50 meter het strand op gelopen te zijn en met mijn stem tegen het gebulder van de zee in keer op keer zijn naam te hebben geroepen hoorde is plots achter me het zachte getinkel van zijn naamplaatje. Wat was hij blij om me te zien. Dat ik blij was om hem te zien dat hoef ik niet uit te leggen. Ik nam me voor om voortaan altijd een lampje mee te nemen zodat ik ze beter in de gaten kan houden. En zij ook mij kunnen blijven zien…. Dat dit geen garantie is, zou de dag daarop blijken.

Ondertussen geven we jullie alvast een korte blik te geven op de nieuwe bewoners van het asiel die afgelopen dagen binnen zijn gekomen en die dus nog op het internet, en met behulp van Maurits onze webmaster, op de website zullen worden gezet.  Laten we hopen dat deze lieverds ook snel een baasje kunnen vinden voordat ze gewend raken aan het harde asielleven.

Nube “de vondeling”
Als je er zeker van wilt zijn dat je hondje wordt opgevangen nadat je haar in de steek hebt gelaten, dan leg je haar gewoon te vondeling voor het woonhuis van de asielbeheerders Piedy en Juan Carlos.

Bibberend en bang is het hondje in de opvang gekomen maar wordt al snel een beetje meer vertrouwd.

 

Christmas “the little cave-girl”
Hier is het teefje Christmas 8 maanden oud en aangetroffen in een uitsparing in een rots aan de kant van een drukke rijksweg.

Hoe zij daar is gekomen is voor ons een raadsel. Het verkeer is voor haar stilgelegd en toen hebben ze haar eruit gehaald.

 

 

Aizon “le clossard”
Aizon. Reutje van 8 maanden aangetroffen zwervend langs de weg. Hongerig en uitgemergeld alsof hij een tijdje zonder middelen van bestaan onder een brug in Parijs heeft moeten leven. Aizon heeft ondanks alles een zonnig karakter en is een kroel hond en ja hij eet als een bootwerker.

 

 

 

Livai, Lora en Zambra “the Flying family”
Natuurlijk is deze naam van de familie geen circus act maar puur cynisch bedoeld. Vader, moeder en dochter in het holst van de nacht over het hek van het asiel gegooid. Op de foto’s van links naar rechts zie je de zwarte tiener-vader Livai (ca. 10 maanden oud), mama Lora (ca 12 maanden)  en dochter Zambra (ca 5 maanden).

De jonge vader kweet zich van zijn taak als hoofd van het gezin door hen te beschermen tegen de andere asielhonden toen ze ’s morgens werden aangetroffen.

Te triest voor woorden maar dat is de harde realiteit.
Om te laten zien hoeveel mamma en dochter op elkaar lijken nog even dit extra fotootje…

Woensdag 28 december 2011.

Rond half acht gingen we het strand weer op. Het was al licht geworden en alle drie gedroegen zich erg uitbundig… En toen we na een flinke strandwandeling weer in de buurt van de camping kwamen vond Daisy het verstandig om een paar duindoorgangen eerder het strand af te gaan dan bij de doorgang waar wij stonden. Wat ik ook riep, Daisy was vast van plan om haar weg te vervolgen zo verdween ze uit mijn gezichtsveld. Er zat niets anders op dan door te lopen en eerst Sally en Botas terug te brengen en dan terug te gaan om Daisy te gaan zoeken. Inwendig boos dat ik een zelfde scenario tegemoet ging als met Botas en ik weer bij de caravan kwam en Annerie moest zeggen dat ik weer een van de ‘kinderen’ kwijt was… was geen prettig vooruitzicht.  Enfin, Annerie weet ook wel dat je ze niet constant vast kunt binden en je ze ook de vrijheid moet geven. Het weglopen en vervolgens even van streek zijn is een les om de baas beter in de gaten te houden. Het kan geen kwaad maar het is wel een hele rotte ervaring.

Ik dus weer terug het strand op en eindeloos de naam van Daisy roepen… Toen ik een halfuur later terug bij de caravan kwam zat mevrouw al lang weer op een kauwstaaf te knagen alsof er niets gebeurd was. Ik was door de duinen gaan lopen in de hoop haar te zien en Annerie had me getracht te waarschuwen maar had me niet kunnen vinden. Zij had Daisy in vertwijfeling voor de caravan aangetroffen toen zij terug was gekomen van haar zoektocht. Daisy was zo blij geweest haar te zien dat ze geplast had voor de caravan van blijdschap. Toen ze mij zag moest ze het gauw goed maken. Natuurlijk moet dat ook kunnen.

OK, ook die les is goed aangekomen. De wandelingen die daarna plaatsvonden waren een heel innig waarbij zowel Botas als Daisy constant naar me toe kwamen om te kijken of alles wel goed was… Sally niet. Die is alleen maar gein aan het maken en de anderen net zo lang aan het uitdagen tot ze achter haar aankomen om dan keihard weg te rennen… Ja ieder heeft zo zijn pleziertjes…  Laten we hopen de komende dagen nog heel veel  fijne strandwandelingen te kunnen maken.

Natuurlijk is het hier heerlijk maar voor ons mag het gauw 2 januari zijn. We weten dat de koffertjes van de nieuwe reisgenootjes al klaar staan. Dan is onze caravan weer vol leven en kunnen Sissi, Tommy, Draco en de katjes Kit en Kat een voorproefje krijgen van een onbezorgd leventje.

Nu wachten we hier het oudjaar af. Hier zijn geen kinderen of opgeschoten jeugd en we hopen dat met alle hondenliefhebbers op de camping (en dat zijn er erg veel) het een rustig Oudjaar zal blijven. Uiteraard houden we jullie op de hoogte.

Tot zover.
Groetjes,

Annerie en Ton