Beste mensen,
Dinsdag 13 maart 2012.
Vanmorgen, vlak voor we vertrokken uit Oliva, hebben we afscheid genomen van lieve mensen die we daar ook al eerder hebben ontmoet. We vertelde in de vorige nieuwsbrief over Chris (helemaal rechts) die voor de katjes op de camping zorgt en ook het stel Afra en Roy die meer dan eens een donatie hebben gedaan aan Dierenmissies. Toen hebben we met een rustig gangetje onze weg vervolgd naar Tobarra. Het laatste stuk van 200 kilometer is een heuvelachtige provinciale tweebaansweg weg. Het heuvelachtige was een aardige test voor de auto. Tot twee keer toe liep de motortemperatuur op. Die weg nemen we niet meer en we rijden in het vervolg om langs Albacete. Is 50 km meer maar de weg is veel vlakker. Daarnaast is het voor de auto bij het asiel een hele goocheltoer om er te komen. Steile weg naar boven en naar beneden, scherpe bochten onder een viaduct door weer een weg naar boven, dan een scherpe bocht naar rechts een smalle zandweg op en als laatste was het keren voor de ingang van het asiel de grootste uitdaging. Juan Carlos had al beloofd om de grote poort open te maken zodat we er achteruit in konden steken. Dat was maar goed ook.
We waren er rond 15.30 uur (vanwege de 2 keer warmlopende motor) en ondanks de gebruikelijke hartelijke ontvangst voelden we een bepaalde emotionele spanning. Natuurlijk was er zoveel bij te praten. De realisatie van de muur, die we natuurlijk over de volle lengte moesten bewonderen. 
En toen kwam het onvermijdelijke ongeluk van Livai ter sprake. Het heeft bij Piedy en Juan Carlos nog steeds geen afsluiting gevonden. Met moeite kon Piedy haar tranen bedwingen toen ze sprak. Zij moet het woord doen want Juan Carlos spreekt geen Engels. De aanblik van wat ze aantroffen staat onuitwisbaar op hun netvlies gegrift en zal hen altijd blijven achtervolgen. We voelden de rillingen over onze rug lopen toen we op de plaats kwamen waar het had plaatsgevonden. Instinctief wordt die plaats door andere hondjes gemeden. Het zal nog wel een tijd duren voordat dit vergeten zal zijn.
Gelukkig leven de hondjes in het heden en niets is leuker dan de uitgelaten bekkies te zien van de hondjes als je het terrein op komt. Ze dralen om je heen om een beetje aandacht van je te krijgen en je komt handen te kort om de koppies te aaien. Dan wordt het tijd om de caravan leeg te halen.
Dat is altijd een behoorlijk gesjouw want zoals we al vertelden een paar honderd kilo aan spulletjes versjouwen blijft in de warmte toch een klusje…
Dan komen we Juanito tegen. Het mannetje dat zoveel heeft meegemaakt en zijn leven lang Bij Piedy en Juan Carlos moet blijven maar gelukkig ook ondersteund wordt door adoptie op afstand hadden ze voor de gelegenheid een roze jurkje aantrokken. Gelukkig is er ook nog wel humor te beleven. “We he’s a cross-dresser…” Zei Piedy… Juanito is zo lieverd die alles best vindt en gewoon van alle aandacht geniet.
Ook maken we kennis met de hondjes die pas bij hen zijn binnen gekomen… De twee pups van Sara Anais en Chanel. Ze zijn eerst nog een beetje schuw maar als ze e eenmaal kennen dan laten ze zich heerlijk knuffelen. Chanel heeft al een baasje gevonden en voor Anais doen we nog ons best. Eind maar kunnen ze naar Nederland komen. Laten we hopen dat ze samen mogen komen. Ze kunnen dan meereizen met Henny en Fons die aansluitend aan hun vakantie nog even gaan helpen in het asiel.
Ook komen we Blanca tegen die net gered is uit een piepklein hok. Een flinke schitterende hond die ongelooflijk aanhalig is.
Hier rechts is Piedy te zien met de nieuw binnengekomen hondjes Ton en Oso. Zij zullen komende week op de website komen te staan.
We lopen langs de ren van de pups en zien ze voor het eerst. Wat een scheetjes.
Daar komen nog foto’s genoeg van dus komen we aan in het Holland veld. Daar hadden we Daisy, Botas en Sally achtergelaten.
We laden alle hondjes. Eerst Luna, Macy en Pecas. Daarna de pups Vicky, Bolita, Sara, Domin, Kaya, Lexy, Roque.
We vertrekken daar weer om 19.00 uur. Eigenlijk is dat veel te laat maar ja we waren er later dan gepland. Met de noodzakelijke sanitaire stops rijden we door tot middernacht. Uiteindelijk hebben we dan met de ochtend rit meegerekend weer ruim 9 uur gereden. We gaan slapen staan op een parkeerplaats 200 kilometer onder Barcelona. We leren de hondjes langzaam maar zeker kennen. De pups zijn nog moeilijk uit elkaar te houden. Wel hebben ze allemaal al geplast en gepoept.
Laten we eerst even iets over Luna vertellen. Luna is een speciaal gevalletje omdat ze niet alleen net gesteriliseerd is maar ook nog een knie-operatie heeft ondergaan. Nu loopt ze nog wat mank en dat is erg aandoenlijk. Soms vergeet ze te hinkelen en gebruikt ze haar linker achterpootje wel maar hinkelen is makkelijker. Ze is een hartenbreker. 
Ze is een onder bijtertje en kan je zo ongelooflijk smachtend aankijken. Als ze zich dan ook tegen je aanvlijt, tegen je op kijkt en als het even kan nog een lik geeft dan is het spelletje compleet en ik kan je zeggen dat wint ze keer op keer. Dan laten we haar uit en zie je weer hoe ze haar achterpootje weer ontziet … zo medelij- wekkend… Je voelt de neiging om haar op te tillen en tegen je aan te drukken… maar dat moet je natuurlijk niet steeds doen want ze moet juist haar pootje weer gebruiken. Op de foto zijn we al onderweg maar het spelletje van Luna werkt ook daar.
Pecas is een levensgenieter. Dat zou je misschien zo niet zeggen omdat zij hier een beetje 
zielig in haar bench zit maar ze was de eerste die had geplast en de eerste die had gepoept en dat zegt heel veel. Ze kent weinig zorgen. Lekker onbezorgd snuffelen en kan zo lekker genieten van zo’n runderoor. Pecas verdient veel meer foto’s maar op één of andere manier is ze er steeds naast komen te staan. Wellicht komt dat ook omdat het zo’n gemakkelijk hondje is dat je juist daarom iets te weinig aandacht geeft en dus ook niet gefotografeerd. Dat komt de volgende nieuwsbrief absoluut goed. Bij de volgende foto van Macy zie je haar op de achtergrond nog lekker in het gras spelen.
Macy is een hele speciale meid die het buiten zo spannend vond dat ze eerst niet wilde plassen. Als ze dan uiteindelijk moest plassen deed ze dat staande om toch maar vooral niets te hoeven missen van alle spannende dingen die ze op de parkeerplaatsen tegenkwam. Macy heeft natuurlijk ook een eigen bench en daar tillen we haar steeds in. Er uitspringen duurt ook even. Het beste is om haar te vragen er uit te komen en dan komt ze wel. 
Aan de halsband trekken is niet de juiste manier voor haar. Dat werkt buiten ook niet. Doe de lijn aan, hou hem slap, ga naast haar staan en vraag haar mee te komen en zie… probleem loos kun je haar leiden naar elke plek. Als het echt moeilijk wordt dan til je haar op want dat vindt ze ook prima. En oh ja, die zoen van haar … even met de koppies tegen elkaar om te knuffelen is voor haar het summum van genot.
Voor het wandelen en laten snuffelen is een rolband voor Macy toch echt een zaligheid.
Over de pups is nog ook al wel wat te vertellen. Allemaal willen ze aandacht en die nemen ze ook zodra je in de buurt bent. We moeten regelmatig even in de puppy ren zijn om de drolletjes weg te halen. Dit is natuurlijk hun speel en uitlaat plek dus zodra er eentje een bolus maakt halen we hem gelijk weg. Annerie houdt streng toezicht en Macy loopt voor de ren te patrouilleren. Het mannetje 
Domin speelt baasje wanneer er allerlei lekkere kauwdingetjes in de ren wordt gegooid. Als de meiden die eerder te pakken hebben dan probeert hij met imponerend gedrag toch een snoepie te veroveren. Roque is een goedsul. Kaya en Bolita bieden zich steevast als eerste aan om in of uit de ren getild te worden. Zij delen samen ook een bench. Vicky en Domin zijn altijd de laatsten. Lexy is een springartiest die al bijna uit de ren kan klimmen. We moeten haar steeds in de gaten houden want vandaag of morgen lukt het ook. Sisi wil het liefst er elke keer even uitgetild worden om te kroelen. Wat opvalt bij de pups is dat ze zo mooi getekend zijn. Allemaal hebben ze een goede karaktervolle uitdrukking in het gezichtje.
Luna zit in de caravan met Botas, Sally en Daisy. Ze zijn ook al uit geweest en vinden het wel goed zo.
En zo brengen we deze nacht door.
Zo juist hebben we de pups na het speelkwartier bij kunstlicht weer in de benches gedaan. Ook de groten zijn uitgelaten. He is al bijna 00.30 uur.
Nu nog de nieuwsbrief naar Maurits sturen om op de website te zetten en het rondsturen…….
Je zult het geloven of niet maar we zijn bekaf….
Welterusten….
Groetjes,
Annerie en Ton