Dit zijn de ervaringen van Henny en Fons met de pups Anaïs en Chanel.
Ze hebben als vrijwilligers 2 weken in het asiel Los Mejores Amigos geholpen waarbij ze voor het eerst kennis maakten met Anaïs en Chanel.
Enkele weken voor hun aankomst in Tobarra hadden ze aangegeven bereid te zijn om de pups mee naar Nederland te nemen. Op dat moment kenden zij de pups nog niet.
Hier is hun verhaal:
Allereerst onze excuses voor de verwarring die we Ton en Annerie hebben bezorgd!
We zagen het de eerste dagen niet zitten met die 2 boefjes. Ze waren eigenwijs, wat de ene niet wilde deed de andere ook niet. Ze wilden zeker niet aan een lijntje lopen en als we ze wilden oppakken plasten ze van angst (ook over ons heen).
Na een paar dagen wisten we vertrouwen te winnen maar het weekend kwam al snel in zicht. Ik vroeg Piedy vast te waarschuwen dat het misschien niet zou lukken, maar ineens was de ban gebroken. Ze hebben zaterdagnacht al bij ons in de caravan geslapen en we waren verbaasd hoe rustig ze dan zijn.
Ze lopen de hele dag te klieren, Piedy’s hondjes thuis worden helemaal gestoord van ze!! Ik denk dat ze blij zijn als we vertrekken.
Ze zijn wel hartstikke lief en goed waaks. Samen sterk denk ik. Ze vreten als wolven en lusten alles. Anais heeft zelfs fruit meegegeten. Chanel is afwachtend, kijkt eerst de kat uit de boom. Anais is ondernemend en veel nieuwsgieriger. Uiteindelijk gaat Chanel dan ook maar eens kijken. Ben benieuwd hoe het onderweg gaat zijn, kan nog leuk worden!!!!!
De reis naar huis was op zijn minst avontuurlijk!! De eerste dag hadden ze na 2 uurtjes de inhoud van de maagjes al in de bench liggen. (Hadden natuurlijk veel te zwaar ontbeten) maar dat was niet in de hand te houden met de andere hondjes erbij, die hebben ook honger ‘s morgens. Maar goed, ze leken niet ziek, dus we hebben het de rest van de dag maar een beetje rustig aan gedaan tot we een camping hadden gevonden. Prachtig om te zien hoe ze onder de indruk waren van b.v. een grasveldje. Nooit gezien in Spanje. En vooral als er iets bewoog o.a. egeltjes. De tweede dag waren ze een beetje gewend aan het reizen en begonnen zelf de caravan in te springen. Toen vonden ze die bench maar niks meer, maar ja, niets aan te doen.
En dan nog al die vreemde mensen om ons heen, een mens op de fiets, ook al zoiets geks!
Maar toen we thuis kwamen waren ze toch gewend om de hele dag bij ons te zijn en werden ze ook aanhankelijker. Heel moeilijk om ze dan over te dragen. Ik was blij met het verslag van Ton met de fototjes erbij. Anais op schoot, en Chanel zo trots met haar nieuwe bandje. Die tuigjes vonden ze maar niks, die hebben ze constant geprobeert bij elkaar af te bijten!!!
Wij hopen dat ze een lang en gezond leven zullen hebben bij hun nieuwe baasjes. Misschien willen die over een maand of wat ons eens laten weten hoe het met ze gaat. Ons e-mailadres is hennyfons32@live.nl. Wij zullen ze dankbaar zijn!
Met de groetjes van ons Fons en Hennytto