Dierenmissies 9, Deel 6 Eind goed al goed, alles op z’n plaas.

Vrijdag 25 mei 06.00 uur.

Beste mensen,

Vannacht was het erg laat geworden maar we moeten vandaag kilometers maken anders blijven we met het tijdsverlies het hele weekend problemen houden. We weten dat we een extra dagje hebben door de 2e Pinksterdag, maar er ligt thuis nog zoveel werk te wachten dat we die dag hard nodig hebben om ons weer voor te bereiden op het reguliere leven. Zo starten we de dag met kleine oogjes en met goede hoop op een voorspoedig restant van de reis. De hondjes lijkt het allemaal niet te deren. Die vinden elke parkeerplaats leuk, bij elk moment van aandacht voelen ze zich steeds iets meer bijzonder en nemen ze steeds meer vrijheid die we hen graag geven. Wat dat betreft kan de reis eigenlijk niet lang genoeg duren je ziet dat ze de ontwikkeling doormaken die we zo graag zien. Lieverds zijn het stuk voor stuk. De dankbare blik die we elke keer weer krijgen als ze ons vragend aankijken maakt dat het zonnetje nog stralender schijnt dan het al doet. Het is dan ook al weer 08.00 uur als we de parkeerplaats afrijden en ons plekje zoeken op de rechter baan van de snelweg. De beestjes zijn lekker uitgelaten hebben gegeten en gedronken en waren al vanzelf rustig gaan liggen in afwachting van het vertrek. Ze weten ondertussen precies hoe het werkt en je ziet aan alles dat dit ze vertrouwen en rust geeft. Dat hebben we ook nodig want ons volgende doel Swalmen (bij Roermond) ligt 625 km verderop.  Don zal daar zijn gouden mandje vinden en daarna moeten we nog door naar Leidschendam wat nog eens ruim 200 kilometer betekent.

De reis verloopt verder zonder problemen.  Onderweg krijgen we een telefoontje van Paul die op Don zit te wachten en vraagt belangstellend of alles goed gaat en waar we zijn.  “We rijden net in België en verwachten rond 18.30 uur in Swalmen te zijn..”.  Tenminste dat dachten we, niet wetende dat Luik oponthoud zou geven. Nou is het is ook niet zo handig om rond 17.00 in Luik te rijden maar ja dat kwam nu eenmaal zo uit. Hierdoor moeten voor de hondjes tussen Luik en Swalmen een extra stop maken. We belden terug naar Paul om te zeggen dat we verlaat waren en dat hij ons pas rond 20.00 uur kon verwachten.

Die extra stop was toch nog fijn en gaf ons even de gelegenheid stil te staan bij het feit dat dit de laatste stop zou zijn waarbij alle hondjes op vreemdegrond bij elkaar zouden zijn. Dit is de laatste keer dat ik Don zou uitlaten.

We zijn behoorlijk gaar en gelukkig doet de airco in de auto goed zijn werk. Door de drie dakluiken in de caravan kunnen we het ook daar aangenaam van temperatuur houden.

Het is nog voor 20.00 uur als we bij de afslag Reuver op A73 komen.

Dat is het moment dat we Paul en Els zouden bellen. Het is nog slechts vijf minuutjes rijden. Zij komen naar de doorgaande weg omdat we niet met de caravan tot vlak voor hun deur kunnen komen.  Als we aankomen, zien we Els en Paul al wachten. Na de hartelijke begroeting verlossen we Don uit zijn bench.  Sinds de laatste stop hadden we Don bij ons in de auto gedaan om niet de andere hondjes in de caravan onrustig te maken. Zij mogen er immers nog niet uit.

Nog één keer geef ik Don een knuffel waarna ik hem bij Paul op schoot zet. Of het komt dat we allebei een baard hebben … ik weet het niet … maar hij vleit zich tegen hem aan en geeft zich helemaal over aan de liefde die hem wordt gegeven. Net of dit al jaren zijn plekje is. Het is overduidelijk … Don is ‘thuis’ gekomen….  Het geeft ons nieuwe energie en doet ons verlangen naar huis.

Met dit ’plaatje’ van Paul en Don op ons netvlies gebrand nemen we afscheid beginnen we aan de allerlaatste etappe.

Het is al 23.00 uur geweest als we de Schoorlaan in Leidschendam inrijden. We hebben dan zo’n beetje 16 reisuren achter de rug. Het openen van de voordeur is altijd weer een genoegen te meer als we zien hoe tijdens onze afwezigheid Nora en Domi ons huis  weer (dit doen ze al jaren) spik en span hebben gemaakt. De vloer glimt je tegemoet als je binnen komt en dat is, met een leven met de vele hondjes die bij ons over de vloer komen, geen gemakkelijke opgave.

Zodra de caravan voor de deur staat worden alle hondjes het huis in gelaten. Annerie bemoeit zich me de beestjes die nu weer een ervaring te verwerken krijgen die voor hen totaal nieuw is. Daisy, Sally en Botas hebben het grootste woord want het is per slot van rekening hun huis en dat laten ze ook gelijk zien.  Er wordt gesnuffeld en van voor naar achteren  gerend en omdat door het warme weer de tuindeuren openstaan lijkt het wel een snelweg… Heerlijk te zien dat ze zo veilig hun benen kunnen strekken en op hun eigen manier en in hun eigen tijd vertrouwd kunnen raken met de nieuwe situatie. Voor de hondjes is dit niet anders dan weer een ‘stop’ zoals ze er al 25 hebben meegemaakt de afgelopen dagen.  Als de caravan onder stroom is gezet, het wasgoed en voer eruit is gehaald en klaargemaakt is om zo te blijven staan voor de nacht is het ondertussen 01.00 uur geworden. De hondjes hebben even alles van zich af gegooid, hebben eten en drinken gekregen en mogen voor de laatste keer weer in hun vertrouwde bench om de nacht door te brengen.

Op de foto is de bench te zien waar de zusjes Senta (Tyna ) en Otje (Bianca) in gewoond hebben… dit lijkt vernielzucht maar is niet het geval. Onderweg krijgen ze van alles te kauwen van botjes, oren, kauwstaafjes, dentalsticks etc… We hebben niet goed opgelet en er waren delen snoepgoed tussen het kussen en de ren gevallen. Als ze dan rustig in de bench liggen, blijven ze die lekkere dingen ruiken en gaan ze er naar op zoek. Hun neuzen zijn te goed ontwikkeld om dat zomaar te negeren. Er wordt niets verspild en zeker geen lekkere hapjes. Die moeten en zullen tevoorschijn komen.

Dat begint met krauwen over het kussen tot dat ze er bij kunnen. Als er eenmaal een stukje kussen stuk is, is het voor twee pups natuurlijk onweerstaanbaar om niet verder te onderzoeken hoe ze samen de ontleding van het overleden matrasje vorm kunnen geven…  Ach ja … het zijn net kinderen.

Er is voor deze dag nog één klusje te doen. Ik neem bij de hondjes plaats in de caravan en schrijf het mailtje aan de baasjes om te laten weten dat we goed zijn aangekomen en hen rond de middag verwachten. Ze gaan direct liggen en alles wordt rustig. Annerie is binnen aan het puin ruimen en als we rond 02.00 in bed liggen gaat bij ons het licht uit… We moeten echt een paar uurtjes slaap pakken want dat zijn we de afgelopen dagen schromelijk te kort gekomen.

Zaterdag 26 mei 2012, 08.00 uur.

Een frisse douche en het opgewekte karakter van de hondjes doet wonderen voor je humeur … Altijd weer blij je te zien en klaar voor nieuwe actie… rustig aan alsjeblieft niet allemaal tegelijk… Het weer is schitterend en we besluiten om voor het huis de ren op te zetten zodat de hondjes in en uit kunnen lopen en wij de caravan verder onder handen kunnen nemen zonder hen uit het oog te verliezen.

 

We worden nauwlettend in de gaten gehouden elke keer als we langs de ren lopen en Otje heeft uitgevonden dat ze over de ren kan springen en dan zo weer in haar bench kan kruipen. Het is lekker koel in de caravan en het voelt vertrouwd dus ja dan is de keuze niet zo moeilijk.

Als alle losse troep uit de caravan is gehaald, weer gestofzuigd en van buiten gewassen is, is het wel goed voor vandaag.

 

 

De benches moeten er nog uitgehaald worden en natuurlijk moet hij nog helemaal van binnen gesopt worden maar voor ons het nu welletjes.

Tijd om weer even met de hondjes te spelen.  Zodra ik bij hen op de grond ga zitten wordt ik overladen met aandacht en bedolven onder hond. We weten dat zo meteen de baasjes komen en dan is dat intieme contact voorbij….

 

 

Het is 12.00 uur. De zon heeft ruimte gewonnen en grotendeels de ren in het zonnetje gezet.  Dan wordt het gezellig als langzaam maar zeker de nieuwe baasjes arriveren.

In alle rust kunnen we kennis maken en kunnen de hondjes die vreemde mensen aanschouwen.

De afgelopen dagen waren ze alleen met ons en nu staan er ineens een bataljon aan toeschouwers te kijken.

Op de foto links laat Luna (Nuka) zich door Marijke (baasje Senta) over het bolletje aaien.  Op de foto rechts help ik Senta bij het eerste contact met Marijke.

 

We zien we dat de drie jaar oude Blanca zich meer op haar gemak voelt.  Die heeft meer ervaring met een groep mensen dan de jonkies… De pup zusjes Senta en Otje moeten nog het meeste wennen. Waren ze net aan ons gewend en staan ze nu ineens voor een publiek … beetje plankenkoorts is begrijpelijk. Ze lijken zo groot maar in hun hartje zijn het nog kleuters..…

Als iedereen gearriveerd is verhuizen we naar binnen en de achtertuin waar we rustig wat kunnen drinken.  Daar hebben de beestjes meer ruimte om op eigen gelegenheid contact te maken met hun toekomstige baasjes.

Blanca heeft kennis gemaakt met de dochter en schoonzoon van Erny en vindt het prachtig. Ze zal straks in Enschede met Diva (hun hond) kennis maken waar ze regelmatig mee zal spelen.

Uiteindelijk komt dan het moment dat de hondjes met hun nieuwe baasjes  naar huis gaan.
Senta kijkt op naar Patrick vraagt zich af of dit het moment is dat ze mee mag.  Ja…??

Bussum zal nimmer meer hetzelfde zijn met Senta in de buurt. Daar zal ze met meerdere katten te maken krijgen. Senta is gelukkig katjes gewend dus dat zal na een korte gewenning geen onoverkomelijke problemen geven…
Senta zal aan Marijke, Patrick en Christiaan laten zien dat ze voor haar baasjes de meest geweldige hond is die ze zich kunnen wensen….

Arme Otje moet net als zus Senta nog wat wennen aan alle commotie. Ze heeft een opgeruimd karakter en is altijd het meest uitgelaten al zou je dat nu niet zeggen. Ze krijgt een prachtig leven in het groene prachtige Ubbergen waar de eekhorentjes nog over de weg wandelen. Krisje, Ebert en zoon Ton krijgen een hele lieve vrolijke hond die hen trouw zal vergezellen.  Otje is gek op aandacht en die krijgt ze volop….

Als laatste vertrekt Nuka die Luna gaat heten. Ze hoeven niet ver. Ons kleine meisje, die zo vroeg loops werd en ons voor wat verrassingen had gezorgd, krijgt een huis waar aan aandacht geen gebrek zal zijn. Misschien zal ze zich wel een kleine diva voelen. Dat mag ook wel hoor.  Een lieverdje die zich kon meten met Botas en Sally…

Joke, Alberto en de meiden Helena en Diana gaan haar in Leiderdorp een lekker leventje bezorgen.
En zo is deze missie weer tot een goed einde gekomen. Dit dankzij de nieuwe baasjes die net als de vele baasjes voor hen, de moeite hebben genomen een hondje te adopteren uit het buitenland.  Dat ze het geduld wilden opbrengen om te wachten tot het moment van vervoer gereed was. Dat ze meegeleefd hebben met alle onverwachte omstandigheden tijdens deze missie.

Dat hier bij Dierenmissies mocht bemiddelen is fantastisch maar het gaat altijd primair om de beestjes die hierdoor een beter leven krijgen en dan maakt het niet uit welke organisatie daar bij helpt.

We danken de nieuwe baasjes hartelijk voor de bloemen en de leuke attenties maar het meest danken we hen voor het vertrouwen dat zij aan Dierenmissies schonken om te mogen helpen hun nieuwe gezinslid en huisgenoot naar Nederland te laten komen.

En als dan alles op zijn plaats valt hebben we nog een leuk berichtje dat we jullie niet willen onthouden.
Die morgen kregen we een leuk mailtje over Pepe. Het hondje dat eind april, onverwachts binnen 24 uur na aankomst in Nederland, herplaatst moest worden en zo, na een noodoproep op de website van Dierenmissies, een nieuw baasje vond bij Hans en Marianne in Amsterdam. Daar mocht ze intrekken waar ze met Sue, een van de sharpei pups die ze eerder hadden geadopteerd,  een nieuw leven tegemoet is gegaan. Hieronder kun je het berichtje lezen.

Hallo Ton en Annerie

Ik hoop dat jullie ondertussen veilig thuis zijn, en de hondjes kennis hebben gemaakt met hun baasjes.
Gisteren en vandaag zijn we met Pepe en Sue naar het strand geweest, geweldig wat hebben ze genoten en wij ook. En nu heeft pepe ook heerlijk losgelopen en geravot met Sue, een lust voor het oog.
Een paar weken geleden hadden we het al geprobeerd, maar toe nam hij de benen.
Maar het is een compleet ander hondje geworden, dankbaar en de angst in zijn oogjes is weg, een blij en vrolijk hondje dat heel goed luistert.
Sue en Pepe verliezen elkaar niet uit het oog, en als je ze roept is Pepe de eerste die komt.
Ze zijn geweldig met zijn tweeën, ik denk maar zo, het moest zo zijn dat ik je oproep las van Pepe.

Groetjes Mar (een heel blij baasje )

Eerste Pinksterdag, 27 mei 2012,  14.35 uur.
Nog even deze nieuwsbrief versturen en aan Maurits onze webmaster vragen om het op de site te zetten. Dan kunnen we weer met een goed gevoel werken aan de voorbereidingen van de volgende reis.

Groetjes van ons…
Annerie en Ton
dierenmissies@gmail.com
06-22225271

«