Vliegreizen: Dierenmissies Weekjournaal 16 november 2014

Beste mensen,

Vanzelfsprekend is een groot gedeelte van dit weekjournaal ingeruimd voor het reisverslag over de vlucht van Indy (Paca), Peluchin, Kino en Carlito (Fluky). Dan is er ook teleurstelling en verdriet als een reddingsactie te laat komt, is er een gedwongen afscheid, goed nieuws voor Divo, hebben we het in de 4 kanten column over de trek- en kettinghonden van Omroep Max en presentaties op school, de (on)zin van de week over hoe trouw kan leiden tot leed,  een update van Chungi en het leuke filmpje van een super-help-hond.

Kortom weer genoeg leesvoer dat een leespauze verdient….

Heeft u een opmerking of wilt u iets kwijt over hetgeen u gelezen heeft? Maak dan vooral gebruik van het reactie-formulier onder aan het Weekjournaal.!!!!

GEZOCHT………..

ADVERTEERDERS IN HET WEEKJOURNAAL Plaatsing van uw advertentie in het Weekjournaal bereikt jaarlijks 400.000 websitebezoekjes van dierenliefhebbers en het weekjournaal heeft 400 vaste abonnees!!!!! Advertentiekosten zijn: Geplaatste Logo met link naar website is 25 euro per kwartaal (circa 12 plaatsingen) Indien daarbij week of maand aanbiedingen worden vermeld dan is het 40 per kwartaal. VRAAG MEER INFO over adverteren op dierenmissies@gmail.com

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Airconditioning-installaties, koel-toonbanken, koelcellen, vriescellen, koelkasten, vrieskasten/kisten, ijsblokjesmachines, enz. enz.

Meer Koeling, landelijk STEK-erkend koeltechnisch installateur, gespecialiseerd in reparatie, service-en onderhoud op koel/vries en airconditioning-installaties.

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

De week van dag tot dag:

Zondag 9 november 2014:

DE VLUCHT VAN INDY (PACA), CARLITO (FLUKY), KINO EN PELUCHIN

De steracteurs van deze dag zijn natuurlijk de lieve stakkertjes die vandaag de reis van hun leven mogen maken. 

Nu is de definitieve samenstelling van de club van Spaanse Stakkers die Hollandse Makkers gaan worden bekend. Mijn reisgezelschap zal bestaan uit:

 

 

 

 

 

Het zijn de schatten waarvoor ik graag midden in de nacht uit bed stap en met gezonde spanning rond 4 uur richting Schiphol vertrek. Ik laat Annerie met onze hondjes Daisy, Sally, Botas, Nessje en de twee logeetjes Pichi en Simba alleen achter. Een lekkere klus want het is zondag en een mooie herfstdag. Waarom ? Omdat het dan druk is in het bos met wandelaars. Je moet dan altijd extra uitkijken met zes kleine schurken die gewoon zijn om daar los te lopen en het hele bos voor zich zelf te hebben. Vooral als je mensen tegenkomt die niet van honden houden… Maar ja het kan nu even niet anders.

Omdat de vlucht naar Alicante om 06.55 uur zal vertrekken heb ik de reis zo uitgerekend dat ik tegen 06.00 uur op Schiphol aan zou komen. Veertig minuten voor vertrek moeten de kennels bij de odd size bagage afdeling zijn en dat moet precies lukken. Blindelings vertrouw ik op mijn tomtommetje die steeds heeft bewezen aardig nauwkeurig  de aankomst tijd te kunnen voorspellen.  Als ik in de verte de gebouwen en duizenden lichtjes van Schiphol in beeld krijg, krijg ik de schrik van mijn leven. De afslag naar Schiphol toe is afgesloten !!!! Shit, nu moet ik niet te veel tijd gaan verliezen want dan ben ik zo nog te laat om mijn kennels af te geven. Mijn tomtom geeft aan de volgende afslag te nemen en dan weer terug te keren. Wellicht is alleen de afrit aan deze zijde van de snelweg versperd… ik zal wel zien. Na enkele minuten kan ik er af en kan ik over het viaduct over de snelweg weer terug rijden. Opnieuw geeft de tomtom aan dat ik de komende afslag moet nemen. Het zweet breekt me uit als ook de afslag van deze kant is afgesloten. Ik heb geen flauw idee hoe lang een omleiding nu zou duren om op de plaats van bestemming te komen. Ik besluit nu Schiphol te benaderen via het terrein van het ‘lang parkeren’. Al met al is dat al gauw zo’n 20 km om en met een schuin oog hou ik mijn tomtom in de gaten die opnieuw de aankomst tijd aan het berekenen is. Ik zal geen minuut te verliezen hebben.  Aangekomen, ren ik van de parkeerplaats, met mijn kar met kennels en weekendtas met allerlei spulletjes voor Piedy en Juan Carlos, van de P2 naar de vertrekhal.

Bij de incheckbalie zit er een meneer die mij helpt. “Heeft u honden bij u?” “Nee hoor die ga ik halen”. antwoord ik. Op zijn gemakje draait hij mijn boardingpas uit en bekijkt hij mijn paspoort. Toen hij bij de kennels kwam om er een label op te doen ging hij weer terug naar zijn stoeltje achter de balie zitten en gooide het plaklabel voor de kennels weg. Hij zei: “Ik zal voor de zekerheid voor beide kennels aparte labels uitdraaien want je weet nooit of ze uit elkaar raken.”.  Ik maak, voor het gemak, van de kennels altijd één groot pakket. Wat een malloot. Tergend langzaam worden er nu twee nieuwe labels uitgedraaid en komt hij weer van zijn stoeltje om ze aan op de kennels te plakken. Dan geeft hij mijn paspoort en boardingpas en zegt hij: Weet u waar de Odd-size bagage afdeling is? U heeft nog drie minuten om het pakket af te geven”.

Ik geef geen antwoord en met een vriendelijk knikje pak ik mijn paspoort aan en ren met mijn rommeltje naar de mannen die op het punt staan om de laatste pakketten  met bijzondere bagage naar de vliegtuig te brengen. Wat een start van de dag pffffffffffff 

Nu heb ik nog veertig minuten de tijd om door de controle te gaan en naar de gate te lopen. De rust is wedergekeerd. Het vliegtuig blijkt een grote Boeing 737-800 te zijn die een boel plaatsen over heeft. Het is een relaxte vlucht en de stoelen naast me zijn leeg. Daardoor kan ik door het raam zien hoe het langzaam licht wordt en hoe we bij daglicht, langs de kust de landing bij Alicante in zetten.

 

Het is inmiddels 09.30 uur en nu begint het lange wachten tot het moment dat Piedy en Juan Carlos met hondjes op de luchthaven arriveren. Dat zal pas rond 18.00 uur zijn dus heb ik alle tijd om me met een koffie en broodjes te installeren met met mijn puzzelboekje. Jammer dat het zondag is want op deze dag kan ik op de luchthaven geen Telegraaf kopen en die van Zaterdag hebben ze niet meer. Nou ja, niet erg hoor…

Tegen 16.00 uur kreeg ik een leuke verrassing. Henny en Fons, een echtpaar dat elk jaar in de buurt van Alicante in een caravan overwintert en altijd de laatste week van hun verblijf als vrijwilliger in het asiel meehelpt, kwamen op bezoek. Zo hebben we met zijn viertjes de komst van Piedy en Juan Carlos afgewacht.

Die waren er al om 17.30 uur en, net met hondjes uit de parkeergarage gekomen, is het dan een gezellige boel waarbij de hondjes alle aandacht krijgen. Natuurlijk worden ze lekker geknuffeld en krijgen ze te drinken.

We moeten nog even wachten voordat het tijd is om in te checken. Dat doen we op het laaste moment om de hondjes zo kort mogelijk in de kennels te moeten laten zijn. Intussen nemen we een bakkie koffie en krijgen de hondjes alle aandacht. Het is altijd leuk om te zien dat mensen zo aardig reageren en allemaal even  zich tot de hondjes wenden. Zo maken allerlei nationaliteiten kennis van het fenomeen ‘adoptie uit het buitenland’. We denken niet dat dit kwaad kan…. De hondjes vinden het in ieder geval prachtig.

 

 

 

 

 

 

 

 

Als laatste worden ze nog één voor één uitgelaten en dan gaan we met de hele stoet inchecken. Henny en Fons wilden dat ook wel eens meemaken en zien hoe dat met de hondjes gaat. Nou dat is vrij simpel hoor.
.
.
De kennels die we gaan gebruiken zijn nu in elkaar gezet en zetten we ons in beweging richting de incheck balie. Daar worden de formuliertjes voor de kleine reizigers ingevuld en krijg ik daar een door-druk-velletje van. De kennels worden u ook weer voorzien van labels en dan kunnen we naar de odd-size bagageafdeling.

 

 

 

 

Eenmaal bij de Oddsize bagage afdeling moeten we even wachten voordat we geholpen worden.

 

 

 

 

 

 

 

Nadat Piedy en Juan Carlos afscheid hebben genomen van hun zorgenkindjes verdwijnen ze in de kennels en worden ze aangeboden aan het personeel van de luchthaven. Ik zal ze pas weer zien op Schiphol.

Dan wordt het tijd om van elkaar afscheid te nemen. Henny en Fons gaan terug naar hun camping en Piedy en Juan Carlos vertrekken naar Tobarra waar nog 70 andere hondjes op hun aandacht wachten.  Ik verdwijn door de controle naar de gate waar het vliegtuig staat te wachten.

Keurig op tijd vertrekken we en landen we om 23.30 uur, zelfs 10 minuten eerder dan verwacht, op Schiphol. Om 00.20 uur komen de kennels met de hondjes eindelijk uit het ruim en kan ik hen naar de aankomsthal brengen waar ze eindelijk bevrijd worden uit hun kleine reisverblijven.

Daar staat Stef voor Carlito te wachten die hem naar bazinnetje Hanneke in Tilburg zal brengen. In Tilburg zullen Fala en Jippie Carlito’s nieuwe vriendjes worden.

 

 

Nicole en Melvin hadden Mia meegenomen om de kleine Indy welkom te heten. Thuis in Huizen blijken die twee een tomeloze energie te hebben …

Heerlijk met elkaar stoeien is een heerlijk tijdverdrijf en dat ze aan elkaar gewaagd zijn blijkt wel. Klik maar op het rechter plaatje.

En om echt energie kwijt te raken is er niets leukers dan achter elkaar aan te rennen. Natuurlijk kan de grotere Mia dat vééél langer volhouden. Klik maar op het linker plaatje

 

 

 

 

Sjors en Eline waren met vriendin Tessa gekomen om Kino te verwelkomen. Kino gedraagt zich prima en vindt lange wandelingen het einde. Kino is helemaal op zijn plek en kan nu eindelijk ook ontspannen zonder al die andere honden om hem heen. Wat is er niet lekkerder dan zoveel aandacht voor je zelf te krijgen en je speetjes niet te hoeven delen.

 

 

 

 

 

 

Peluchin mocht met mij mee naar huis rijden want hem zou ik de volgende dag afgeven bij zijn nieuwe bazinnetje Els in Putten waar zij woont in een prachtig bosrijke omgeving. Daar moet hij niet alleen kennis maken met de grote Simba (de blonde bouvier) maar ook met drie paarden.  Ach het is toch wat.
.

 

 

 

 

Els: Peluchin heeft een paar plasjes in huis gedaan. Voor het geval dat hij het verschil niet weet tussen binnen en buiten ben ik er flink bovenop gaan zitten. Veel naar buiten en bij elk plasje en grote boodschap prijs ik hem de hemel in gevolgd met wat lekkers. Daarna niets meer gemerkt van plasjes in huis. Peluchin moet leren vertrouwen dat het baasje terug komt als ze even zonder hem naar buiten gaat. Of als hij in de tuin blijft en ik naar de paarden ga. Dat Ik in beeld ben en weer terug kom. Ik oefen het ook door in huis het hekje dicht te doen tussen de serre en de caravan. Ik ben in de buurt maar hij kan dan niet bij me komen. Hij legt zich er bij neer en zoekt een plekje om te gaan slapen. Daarnaast heeft hij een tomeloze energie.. en speurt wat af in het bos waar heel wat verschillende geurtjes te vinden zijn. In het donker lijkt hij meer te zien dan ik en jaagt hij de konijnen of welke dieren dan ook terug hun hol in door op afstand te blaffen. Kleine held op sokken. Over een paar weken krijgt hij er een vriendinnetje bij. Mijn schoonzoon wil toch liever 1 hondje ipv 2. Ook al zijn ze nog zo goed met elkaar. Mijn dochter geeft aan haar erg te gaan missen. Hier had ik al rekening mee gehouden en hoop dat zij hetzelfde waardevolle contact met Peluchin zal hebben als met het hondje van mijn dochter. Dan mag Peluchin  zijn energie op haar botvieren. Zij zijn van hetzelfde formaat en zij houdt wel van een robbertje ‘spelen’. Ik ben benieuwd.

———————-

Dan de kleine Carlito (Fluky) die door Stef naar Hanneke in Tilburg was gebracht.

Hij heeft het ook prima naar zijn zin. We mochten deze mailtjes van Hanneke ontvangen met de bijgevoegde foto’s.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Maandag 10 november 2014:

Vandaag proberen we het tot een uur of tien rustig te houden. Dan moeten de hondjes weer uit want na de nachtelijke escapade rond 04.00 uur, werd het weer de hoogste tijd. Zo rond 11 uur rijd ik met Peluchin naar zijn nieuwe bazinnetje en  zoals jullie hierboven al konden lezen werden we hartelijk ontvangen en werd het een erg leuke ontmoeting tussen Peluchin en de grote Simba.

.
Dinsdag 11 november 2014:

Update van Chungi

Piedy: Update of Chungi:  she will survive but needs help….

Wij: What kind of help ?!!!?

Piedy: Nothing special, just feed her very often, vitamins, baths … look at her eyes, we should start with the Glucantime on Saturday. We are still in discussion wheather this is a good idea…

 

 

 

 

 

Woensdag 12 november 2014:

Dat een reddingsoperatie ook wel een op een teleurstelling uit draait blijkt uit het mailtje dat we nu net van Piedy kregen.

We were driving to go to Montealegre to steal a dog  from the ex- owner of Zarau. Like always, he didn’t want the dog and tied him to the fence and refused to feed him. We were suppose to meet our friend Pedro at the near by petrol station. He was supposed to take the dog from there. When we were on our to meet him, he called us. The dog was dead already and in the bin. We felt sick in our stomach and went back to Tobarra. I didn’t want to go there to take a picture of the dog, what for… what a big shit …

 

Donderdag 13 november 2014:

We kregen van Gerda een leuk filmpje toegestuurd dat iedereen MOET zien.  Of dit de reden is waarom iemand een hondje moet adopteren laten we in het midden maar als je het over een Hulp-Hond hebt … nou dan is dit een leuk voorbeeld.

Veel kijk plezier KLIK HIER

 

Vrijdag 14 november 2014

We mogen weer een klein succesje bijschrijven want Divo, het hondje dat gered was uit de Hel van Murcia die bijna een maand in de kliniek had gewoond om behandeld te worden aan de talloze bijtwonden (voornamelijk in de nek) die hij had opgelopen, heeft een baasje gevonden in Spanje.

 

 

 

Zaterdag  15 november 2014

Dat Piedy en Juan Carlos niet altijd tevreden zijn over de prestaties van sommige dierenartsen is geen geheim. Zij willen het beste voor de hondjes die onder hun zorg zijn gekomen. Ze doen het werk al zo lang dat ze aardig kijk hebben op de problemen die hondjes kunnen hebben. Zo kregen we ook dit mailtje van Piedy dat weer laat zien hoe zij rekenen op de kennis, kunde en zorgvuldigheid van de dierenarts die niet altijd even de kwalitatieve standaard haalt die zij mogen verwachten. Zo werd bij Kino onlangs oormijt gemist bij de laatste keuring. Nu kan dat altijd gebeuren maar toch is dat te wijten aan een zekere slordigheid.

Although I don’t like it, I took Ian to the vet in Hellin. He had a thorn inside the ear or that is what I thought. They couldn’t find anything so I told them about the mites Kino had. They don’t give a damn. To go to Murcia for silly things is to expensive but you can bet we will  end up in Murcia for the bloody thorn.

——————

Noodgedwongen afscheid.
Zoals we al in een vorig weekjournaal hadden bericht, is gebleken dat Piedy bronchitis heeft gekregen dat wordt aangewakkerd door een allergie voor katten. Nou is dat natuurlijk een zeer ongelukkige situatie. Dit heeft haar doen besluiten om het ons het volgend emailtje te sturen.

Hi Ton,

Little story of yesterday.  

I never go to the doctor whatever happens to me, well I can not breath. I can not carry heavy bags of foods or going to the top of the shelter. I need air !!. My father used to joke and tell me: “OK go at least to a vet, he can draw blood and take it later to a lab”.

I asked an appointment for my doctor who I met yesterday. I didn’t  say  anything about cats at the beginning because the usual answer is to get rid of the cats and that it is.

She told me I have a strong bronchitis. After she told me the medicines I have to take, I told her about the cats. She said the bronchitis can be provoked by an allergy and insists on testing me in a hospital against cats to find out but I refused because the result won’t change anything. I won’t be able to find homes for them, nobody wants cats.

You know Kinsa, and these are the young cats Maria and Limon. Maria is very funny and Limon likes water. He is always sleeping in the sink and when I open the tap he doesn’t mind.

If you know someone who can give them a better life tell me and i will have the tested for diseases, vaccinate, give them a chip, passport and final health check. They will be fully prepared for a good adoption. It breakes my heart to part from them but we have to find a good place for these little ones … 

 

 

 

 

 

 

 

Natuurlijk zullen we er alles aan doen om voor Maria, Limon en Linsa een fijn plekje te vinden. Klik op de foto’s om hun persoonlijke adoptiepagina te bekijken. De adoptiekosten zullen inclusief de reis naar Nederland 125 euro bedragen. Natuurlijk zouden we het erg fijn vinden als de katjes bij elkaar konden blijven. Mocht u twee van de drie of misschien wel alle die tegelijk een plekje willen geven dan willen we graag extra bijdragen aan de adoptiekosten van deze lieverds.

Mocht u iemand weten die voor één of meer van deze katjes een plekje heeft… we horen het graag…. Oh ja, ze kunnen prima met honden overweg…..

Zondag 16 november 2014

Het is een erg regenachtige dag. Vanmorgen wilden de honden echt het bos niet in. Ons logeetje Simba had er nog het meeste moeite mee en dacht : “Als ik het riempje niet aan laat doen dan hoef ik ook niet mee naar buiten.” Dat was natuurlijk fout gedacht.. haha.. Nat is het wel ook voor ons ….   Vandaag zal Simba weer terug naar zijn baasjes gaan. We zullen haar missen…

———

Op het laatste nippertje krijgen we goed nieuw over de pup Mino. HOERA !!! Ook Mino heeft een baasje gevonden.

———

Ondetrussen maken we het Weekjournaal af zodat u getuigen kunt zijn van het welk en wee bij Dierenmissies….

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

http://www.marktplaats.nl/verkopers/19471126.html

 SNUFFEL DIERENMISSIES 

 

Wellicht wilt u een mooi cadeautje kopen bij Karlijns Shop, kans maken op prachtige geldprijzen in de Vriendenloterij, kwaliteitsvoer kopen bij Shumafood of eens even snuffelen op Marktplaats tussen de spulletjes van Snuffel Dierenmissies….?

Mocht u al meedoen met de Vriendenloterij maar wilt u met uw loten Stichting Dierenmissies steunen? Dan kan dat eenvoudig door één telefoontje te plegen met de Vriendenloterij: 0900 – 300 1400

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Ingezonden stukje van ..

Deze week zijn er, naast de foto’s updates over de eerste ervaringen van de nieuwkomers, geen apart ingezonden stukjes

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 ADVERTENTIE

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 De 4-kanten column van Ton

 

Hoe Omroep Max kan leiden tot een Dierenmissies-presentatie voor de jeugd….. . Wat omroep MAX ons afgelopen week liet zien in een kort filmpje brengt opnieuw plaatsvervangende schaamte voor iets van 50 jaar geleden. . Dat we in Nederland rond 2012 nog 50.000 trekhonden in Nederland hadden maar dat dit in 1960 bij wet verboden werd is een heugelijk feit en laat zien dat onze maatschappij zich ontwikkelt in positieve zin als het om de bewustwording van dierenleed gaat. Echter de euforie van deze overwinning wordt wel getemperd als je weet dat er rond die tijd in ons land nog een ongeveer even groot aantal aan honden het armoedige bestaan van kettinghond moesten doorstaan. De voorloper van de huidige ‘hondenbescherming’ had zich tot doel gesteld om dat als volgende speerpunt op de agenda te zetten. Zover ik weet heeft dit nooit tot een definitief verbod geleid. Maar heden is er wel wetgeving die de ruimte geeft om op te treden tegen allerlei vormen van dierenmishandeling, -misbruik of -verwaarlozing. Aangezien het normbesef over wat dierenmishandeling is in Nederland behoorlijk is bijgetrokken, en iedereen feilloos aanvoelt dat sommige dingen niet kunnen, is er een soort consensus ontstaan over wat van een goed baasje verwacht wordt. . Gelukkig zien we nog maar hoogst zelden kettinghonden in Nederland. Elke keer weer is het ziekmakend om te moeten zien hoe een hond aan een stuk ketting van anderhalve meter geacht wordt een erf te verdedigen. Dat is echt niet meer van deze tijd. In Spanje komt het nog veelvuldig voor en trouwens ook in Amerika als je de beelden van Discovery of National Geografic mag geloven. . Aan de situatie aan de andere kant van de plas kunnen we als Dierenmissies niet zoveel doen. Voor de situatie in Spanje is dat anders want samen met Piedy en Juan Carlos van het asiel Los Mejores Amigos is ‘het moeten leven aan een ketting’ één van de siuaties waar onmiddellijk op gereageerd wordt zodra dit bekend wordt. Nu worden er hondjes gered in Spanje die niet alleen in zo’n situatie verkeren maar ook nog eens in de zon moeten zitten met ampele bescherming tegen de hitte en vaak het grootste deel van de dag door moeten komen zonder vers drinkwater. Hoe triest is het als je dan toch te laat bent om redding te bieden zoals afgelopen week het geval was. Het is altijd cruciaal om een dergelijk situatie tijdig te kunnen ontdekken zodat hulp tijdig geboden kan worden. Hoe meer ogen dit zien gebeuren, en dat degene die dit ziet ook direct beseft dat dit een ongewenste situatie is waar onmiddellijk iets aangedaan moet worden, hoe beter dit is. . Maar ja, wat doe je in een vreemd (vakantie?) land als je iets ziet waarvan je gewoon weet dat dit echt niet door de beugel kan? Laat staan dat je dit als kind overkomt. !!! Tijdens schoolpresentaties maken we kinderen bekend met het bestaan van zwerfhondenbewust en van misstanden waarvan dieren het slachtoffer kunnen worden en geven we hen tips over wat ze wel kunnen doen zonder daar zelf nadelige gevolgen van te ondervinden. Als je eens wist hoeveel kinderen zelf met voorbeelden naar voren komen waarbij ze achteraf het gevoel hadden kon ik toen maar iets doen en of had ik maar iets gedaan !!! Dat kun je kinderen natuurlijk niet kwalijk nemen en met zo’n schuldgevoel wil je hen nooit opzadelen. Wat wij uit ervaring kunnen vertellen is dat als kinderen weten hoe zij op gepaste manier in actie te komen om dierenleed te doen ophouden, dit een enorm positieve ervaring is die zij hun leven lang bij zich zullen dragen. Dat gun je toch elk kind? De dieren in het ‘vakantieland’ zullen u dankbaar zijn. . Mocht uzelf eigenlijk niet goed weten wat te doen in een dergelijke situatie, is het wellicht goed om op de school van uw kinderen daar aandacht voor te vragen. Laat de schoolleiding weten dat iedereen vrijblijvend contact met Dierenmissies kan opnemen. (0622225271 of dierenmissies@gmail.com) Slechts tegen een geringe onkostenvergoeding komen we graag op school een presentatie te geven. (met of zonder honden al naar gelang de wens van de school).

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Zoekt u een leuk zwemvest voor uw hond of misschien leuke hondenbeeldjes die als boeksteun kunnen dienen?

 

Kijk even op SNUFFEL DIERENMISSIES 

 

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Afsluitend hier de zin van de week:

Een hond is tevreden met weinig als dat komt uit een goed hart. . Dit lijkt een lieve spreuk maar eigenlijk is het weer zo’n (on)zin die aangeeft hoe de onvoorwaardelijke trouw van een hond tot zijn eigen ondergang kan leiden. . Mensen gebruiken soms een hond om frustraties af te reageren en hebben soms niet het vermogen om eigen misbruik, nalatigheid of mishandeling te onderkennen. Jammer dat onze trouwe vriend niet kan zien of, wat hem overkomt, wel of niet met de beste bedoelingen geschiedt. Het arme beestje zal doorgaans gelaten het lot ondergaan dat hem overkomt. Hij zal instinctief alles van zijn leider pikken zonder zich af te vragen waarom zijn baasje dit doet. . Het is daarom onze plicht om als rechtschapen baasjes oog hebben voor leed van hen die onmondig zijn en daar iets tegen te doen !!! Je hoofd omdraaien en doorlopen is NOOIT een optie !!!

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Maurits van Elswijk is de drijvende kracht achter OnePack waarbij ook zijn vrouw Siriphan haar steentje bijdraagt. Maurits is de bouwer van onze website en onze webmaster van Dierenmissies. Voorts vervult hij tevens de functie van bestuurslid.  Geloof maar gerust dat we hem vaak nodig hebben want onze ICT kennis is beperkt.

Hartelijk dank Maurits voor je nimmer aflatende steun !!!! 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Tot zover dit Weekjournaal van Dierenmissies.
We zien uw reacties graag tegemoet.

Groetjes,
Annerie en Ton