Beste mensen,
Hier een korte nieuwsbrief over de afgelopen etappe van Oliva naar het Doghotel. We zijn dus beland in het Doghotel waar we de komende dagen zullen blijven staan. De reis van Oliva naar het Doghotel is ‘natuurlijk’ weer niet helemaal gegaan zoals we hadden gehoopt maar alles is weer onder controle en nu we hier zijn maken we er weer het beste van. De hondjes genieten volop van de enorme ruimte waar ze in alle vrijheid van kunnen genieten. Lees het verslag hoe de afgelopen dagen zijn verlopen en en hoe Himawari bij haar baasjes is gekomen.
3 januari 2013
Daisy, Bimbo, Blanco, Zodra, Himawari en dat zwarte hoopje rechts is Botas
Nog één dag verblijven we met de hondjes in Olivia en we gebruiken deze dag om om de allerlaatste zaken in te pakken. Morgen vroeg staat het vertrek gepland en dan moeten we de caravan nog uit zij plekje krijgen. Zo verblijven we de laatste avond voor de caravan op het fijne plekje op de Eurcamping. Het enige dat nog overeind staat is de buitenren waar de hondjes voor de laatste keer in de nachtelijke uren een frisse neus halen voor we gaan slapen.
4 januari 2013
Bepakt en gezakt rijden we, later dan verwacht rond 08.45 uur de camping af, uitgezwaaid door wat Nederlandse gasten en onze Duitse buurtjes. Net buiten de camping moesten we nog een scherpe bocht nemen omdat we een tegenligger moesten ontwijken waarbij we net een stoeprandje meepikten met de caravan. “Bonk” arme hondjes. Niets aan de hand dus vanaf dat moment konden we vrij de rijksweg N332 oprijden om de eerst volgende oprit naar de AP7 richting Valencia te pakken. Het is een prachtige dag en om 09.00 uur rijden we door het tolpoortje waar we het kaartje trekken. Net willen we wegrijden als er een dame van de het tolpoortje ons wijst op een lekke band van de caravan. Shit… Bleek dat stoeprandje toch funest te zijn geweest voor één van de linker wielen van de caravan. Onder het rijden had ik nog niets gemerkt (voordeel van een tandemasser) maar hier kunnen we natuurlijk niet mee verder rijden. Gelukkig hebben we een goed reservewiel bij ons maar nu bleek dat dat het nog niet zo eenvoudig was om een caravan op te krikken, zeker niet als je geen gschikte krik bij je hebt (foutje). Vlug onze vrienden van de ANWB gebeld. Een vriendelijk jonge dame vroeg me het hemd van mijn lijf en heeft wel vier keer gevraagd waar we ergens stonden. Nou die aanwijzing was makkelijk te geven. Komende van N332, tussen Oliva en Gandia – de oprit naar de AP7 net door het tolpoortje. We stonden er nog geen 30 meter vanaf. Nee nu was het duidelijk… Ze vertelde ons dat binnen twee uur de hulptroepen er wel zouden zijn. Mocht dat niet zo zijn… dan moesten we maar weer even bellen. We maken van de nood een deugd. Dit was een goed moment om de hondjes maar weer eens uit te laten. Niet dat het zo nodig was maar zolang we toch niet konden rijden was het goed om hen om de beurt buiten te laten snuffelen. Toen we de eerste twee hondjes uitlieten bleek de mevrouw van het tolpoortje een hondenliefhebster te zijn en ze vertelde dat ze er zelf 3 had. Ze nam de moeite om hen te knuffelen. Natuurlijk had ze niet verwacht dat het er uiteindelijk zeven zouden zijn ook de andere hondjes kwamen zo aan hun trekken.
Zodra en Botas op tafel, Bimbo en Himawari op de bank
Om 11.00 uur ging de telefoon. Een meneer van de ANWB belde ons om te vragen waar we ergens stonden want ‘de hulptroepen’ konden ons niet vinden???? Opnieuw leggen we uit waar we staan. Nee, OK nu was het helemaal duidelijk en nu zouden ze er binnen 20 minuutjes zijn. Het is 11.45 uur als we worden geholpen door een zeer behulpzame man die, met een hydraulische krik onder de as, de caravan voldoende omhoog kon krijgen om het wiel te vervangen. We danken de man voor zijn diensten en geven hem een extraatje. De vrouw die ons opmerkzaam maakte op de lekke band en die gek was op beestjes gaven we een flesje wijn voor haar opmerkzaamheid en een visitekaatje van Dierenmissies. Dan kon ze zien hoe het kwam dat we met zoveel hondjes op stap waren. Wellicht ziet ze nog een foto van ons bij haar tolpoortje… .
Het is 12.05 uur als we weer aan het rijden zijn. We waren al later vertrokken dan we gepland hadden maar dit oponthoud van 3 uur zou er voor zorgen dat we ook de volgende dag veel later in het Doghotel zouden aankomen dan was gepland.
We kwamen deze dag niet verder dan de parking Monseny tussen Barcelona en de Franse grens en we besloten daar te blijven voor de nacht. Voldoende groen, bos, en goede verlichting zijn voor ideale omstandigheden om met de hondjes te staan. Hier staan ook meerdere campers en dat is een veilig gevoel. We hadden nog wel verder kunnen rijden mar we weten dat er dan voorlopig niet zo’n mooie plek zou komen. We vermaken ons in de caravan en de hondjes houden ons zoals gewoonlijk lekker bezig. Dat ze allemaal bij je willen zijn en daarom ook over de tafel willen lopen … ach wat geeft het. Wisten jullie dat ze ook al tegen ons praten en hun verhaal vertellen ? Stap voor stap komt hun levensverhaal op tafel… en kun je horen wat ze te vertellen hebben … tenminste… als je de moeite neemt om heel goed te luisteren.
5 januari 2013
Om 08.00 uur zijn we weer aan het rijden. De reis verloopt verder voorspoedig maar het is toch al 18.00 uur, en pikke donker, als we het terrein van het Doghotel oprijden. We hadden in zuid Frankrijk nog zware mist gehad maar dat was gelukkig ook goed verlopen. We werden hartelijk ontvangen door Paul en Sylvia en hun gasten Frans en Allette uit Leiden (die we eerder in Leidschendam hadden ontmoet en destijds ook hadden aangeboden om Bongo op te vangen). Met hun hulp stond de voortent al om 19.30 uur en dat was een erg fijn. Dan mogen de hondjes hun pootjes strekken en ze kunnen hun lol niet op. In het donker rennen ze over het grote campingterrein en in een mum van tijd zijn ze door en door nat van het gras.
Sally en Botas op tafel. Daarachter Zodra op de bank, Daisy op de voorgrond en Blanco op de achtergrond. Himawari is uit het zicht op bank onder in beeld
Himawari mag nog dit nachtje bij ons blijven. Morgen zal zij kennis make met de hondjes van Paul en Sylvia. Dat zijn niet alleen 2 kleine hondjes maar ook 3 Duitse Doggen dus wordt even wennen.
Na het laatste buitenspelen in de donkere avond is het tijd om weer rustig te worden om de nacht in te gaan. Het ritueel van het brokjes eten is voor ons de manier om de dag af te sluiten. Het is anders bijna niet mogelijk om 7 hondjes in een kleine ruimte zo rustig te maken dat ze gaan slapen. Het is een heerlijk moment waarbij ze allemaal tegelijk in harmonie brokjes uit de hand eten. Geen stress geen druk gedoe meer en natuurlijk geven we zelf het goede voorbeeld door deelgenoot te zijn van dit moment.
Blanco en Bimbo inspecteren het pas opgexzette hekwerkje… hmmm dat is iets minder…
6 januari 2013
Zodra gebruikt Blanco als kussentje op het matje in de voortent… Beiden zijn diep in slaap.
De voortent wordt verder ingericht en we hebben de ren voor de deur gezet zodat we niet elke keer kletsnatte hondjes hebben die de hele dag in en uit rennen. Nu het overdag is kun je pas echt zien hoe mooi we hier staan. Frans en Alette zijn net vertrokken en nu zijn we de enige gasten. Het spelen gaat de hele dag door en af en toe moet er even gerust worden. Hoe goed de hondjes het met elkaar kunnen vinden laat het plaatje zien waar Zodra en Blanco hier een matje delen in de tent.
Dan komen Paul en Sylvia Himawari halen. We hadden wat boodschapjes bij ons waar ze om gevraagd hadden en het was mooi de gelegenheid om eens lekker bij te kletsen. Door de gezelligheid zijn we op dat moment helemaal vergeten om foto’s te maken. We hadden het ook over de sponsor-loterij waarvan de hoofdprijs een weekje verbijven in een chalet van het Doghotel de hoofdprijs is. Hiervoor zijn loten te reserveren zie onze website. De nadere gegevens over de loterij zijn te verwachten tegen het eind van januari wanneer ook de echte verkoop van de loten van start zal gaan.
Bimbo heeft de grootste verandering ondergaan van alle hondjes. Van een wat ‘bangig hondje’ is nu niet veel meer te bespeuren. Voorzichtig is hij nog wel maar hij lijkt met het uur meer schroom over boord te gooien en het lopen aan de lijn is totaal geen probleem meer. .
Zodra is de meest energieke hond van het stel. Ze kan erg hard lopen en als een haas kan ze scherpe bochten maken over het terrein. Wat is er niet mooier dan een hond in volle vaart te zien lopen en als je haar roept uit de verte in volle snelheid op je af te zien lopen? Geweldig. En je dan van onder haar lange lichtbruine wimpers aankijkt zodat je een glimlach niet kunt onderdrukken…
Blanco is een typetje apart. De zachte Blanco met zijn lange krullen. Die elke keer opnieuw het meest nat lijkt… Zijn zachte snuitje steeds vragend om goedkeuring, die maatjes is met iedereen, die zich als kussentje laat gebruiken, nooit voordringt, altijd rustig de kat uit de boom kijkt en iedereen met groot enthousiasme begroet. Tja….
Omdat we vrijdag in alle vroegte zullen vertrekken richting Nederland zullen we donderdagavond een meer uitgebreid verslag doen van ons verblijf in Doghotel. dan zien we hoe Himawari zich staande heeft gehouden tusssen de hondjes van Paul en Sylvia. We kunnen dan laten zien hoe Daisy, Sally, Botas, Zodra, Blanco en Bimbo zich heerlijk hebben uitgeleefd en zich als ‘beesten’ hebben mogen gedragen. Dat zijn de mooiste momenten die Zodra, Blanco en Bimbo zich maar konden wensen. Natuurlijk zullen we ook dagelijks Himawari nog tegenkomen. Zo kan deze kleine rustig wennen aan haar nieuwe leventje.
Tot zover…
Groetjes vanuit Chirat d’Eglise,
Annerie en Ton