Nieuws: Dierenmissies Weekjournaal van 20 december 2015

 Beste mensen,

Natuurlijk wordt in dit weekjournaal uitgebreid stil gestaan bij de reis van Negrita en Dama maar er is er nog zo veel meer te lezen in deze editie. Neem met ons de week door en lees over de onderwerpen: Nieuwe gezichten, Opzoek naar een vriendje voor Titan, Filmpje van enkele bewoners uit het asiel in Odena, Plaats van aankomst transport Negrita en Dama, Fosca en Draco verlaten het asiel, De laatste voorbereidingen voor de grote reis, Negrita en Dama op transport, De aankomst van Negrita en Dama, Verslag van Monique, Het promotiewerk van Miranda, Vrijwilligers op het asiel, Wat voor reizen er nu in de planning staan,  Is vluchtbegeleiding iets voor U?, Kerst en nieuwjaarswensen, Het Kerstverhaal van Bennie die drie keer de held werd.  De (on)zin van de week over “Uw lichtje in de duisternis”. De beschikbaarheidsagenda voor vakantieopvang. 

Heeft u een opmerking of wilt u iets kwijt over hetgeen u gelezen heeft? Maak dan vooral gebruik van het reactie-formulier onder aan het Weekjournaal.!!!!

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Airconditioning-installaties, koel-toonbanken, koelcellen, vriescellen, koelkasten, v.rieskasten/kisten, ijsblokjesmachines, enz. enz. Meer Koeling, landelijk STEK-erkend k.oeltechnisch installateur, gespecialiseerd in reparatie, service-en onderhoud op koel/vries en. airconditioning-installaties.

.

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ .

De week van dag tot dag: 

Maandag 14 december 2015

.

Nieuwe gezichten

We beginnen deze week met drie nieuwe gezichten te weten:

Dit is Heidi. Ze is 9 jaar oud, rustig,lief en sociaal met andere honden. Heidi zoekt niet meer dan een warme mand en wat liefde en een rustige wandeling… ze moet afvallen!!

Dit is Alvin. Alvin is een middenmaat hondje van 1 jaar en 10 maanden ongeveer. Een lieve hond die mensen zoekt met een sportieve aanleg. Alvin heeft veel energie en de kennel is voor hem daarom een slechte plek om te verblijven. Wat is deze jongen gelukkig als hij lekker mag wandelen, rennen en ravotten!

Dit is Selma. Selma is een lieve aanhankelijke hond die prima met andere honden overweg kan. Een echte herderin die graag laat zien dat ze aandacht waardeert.

.

.

.

======

Titan

Opzoek naar een vriendje voor Titan.

Selene het baasje van Titan is op zoek naar een vriendje voor hem. In eerste instantie waren Fray en Pepe opgevallen en wordt nu bekeken of één van die twee wellicht een goede match zou kunnen zijn.

Fray

Pepe

.

.

.

.

.

.

Dinsdag 15 december 2015
.

Filmpje van enkele bewoners uit het asiel in Odena

Vandaag ontvingen we een filmpje van Miranda van Olscan en die plaatsen we natuurlijk graag.

.

. 

Woensdag 16 december 2015
.

Plaats van aankomst transport Negrita en Dama

Vandaag hoorden we dat plaats van aankomst van het transport van Negrita en Dama in Zwolle zal zijn.

Voor de plaats van overdracht zijn we te gast bij het dierenasiel in Zwolle op het adres:

Stichting Zwols Dierenasiel
Graham Bellstraat 2, 8013 PL Zwolle

Namens Dierenmissies zal Monique bij de aankomst aanwezig zijn om bij de overname te helpen. Monique heeft zelf drie honden (waarvan er twee via Dierenmissies uit Spanje zijn gekomen) en doet voor ons al jaren vrijwilligerswerk.

Zodra we een meer nauwkeurige tijdsbepaling hebben zullen we die per mail aan de baasjes laten weten.

.

.

Donderdag 17 december 2015

Fosca en Draco verlaten het asiel.

Fosca en Draco hebben een baasje gevonden en mogen ook het asiel verlaten. Fijn naar een eigen mand. We wensen hen een fijn nieuw leven toe.

.

.

.

====================

De gezondheidscontrole van Dama en Negrita.

Het hoort er bij. Er moet uiterlijk 48 uur voor vertrek een gezondheidsverklaring afgegeven worden voordat de hondjes het land uit mogen. Dat betekent dat ze nog even nagekeken moeten worden door de dierenarts. Natuurlijk is alles prima in orde en kan de verklaring afgegeven worden. Zo nu is het wachten op de grote dag voor de reis.

..

Vrijdag 18 december 2015
.

De laatste voorbereidingen voor de grote reis

.

Het is een hele drukke dag op het asiel voor Miranda. Negrita moet opgehaald worden bij het gastgezin en omdat er ook nog hondjes uit het asiel Torredembarra mee moesten had Miranda in alle vroegte nog een hele rit voor de boeg.

De oppas van Negrita wilde niet bij het inladen op het asiel zijn dus nam zij thuis afscheid van Negrita. Dat was voor haar best een emotioneel gebeuren maar de wetenschap dat Negrita een fijn nieuw leven tegemoet ging maakte dat natuurlijk meer dan goed.

Negrita had gisteren nog gauw een bad gehad om zo mooi mogelijk op reis te kunnen.

Helaas kan Dama niet in bad om dat het op het asiel gewoon te koud is. Dama heeft daarom een beurt met droogshampoo gehad. Hierdoor ruikt ze weer lekker en een extra knuffel en borstelbeurt is ook lekker.

Nu was het wachten op de komst van het transport. Dat die een klein uurtje later in Igualada zou zijn dan  gepand, was niet zo erg en kwam eigenlijk wel goed uit want er is altijd op het allerlaatste moment nog van alles te doen.

Negrita en Dama op transport

Eindelijk kwam de grote auto van Perros Callejeros ESP. Omdat die niet de smalle bergweg naar het asiel kon nemen bleef die onderaan de berg staan bij het benzinestation. Met vier personenauto’s werden de hondjes die met het vervoer mee zouden gaan naar de vrachtauto gebracht. Daar kon het laden beginnen. In alle rust kregen de hondjes één voor één een plekje in een eigen bench. Ook gingen er nog een paar poezen mee zoals te zien is op de foto. De professionele werkwijze van de vervoerders zorgde ervoor dat het laden in alle rust en zonder stress verliep.  Toen alle vervoersdocumenten gecontroleerd en in orde bevonden waren kon het transport op weg.

Dat ze onderweg in België een grote controle zouden krijgen kon niemand voorzien maar zoals het hoort was alles prima in orde …

.

.

Zaterdag 19 december 2015

De aankomst van Negrita en Dama

Met spanning hebben we uitgekeken naar het grote moment dat Negrita en Dama aan zouden komen op het asiel in Zwolle na een lange reis in de vrachtauto van Perros Callejeros Esp.

Monique die namens Dierenmissies ter plaatse was doet verslag van de aankomst in Zwolle.

Voor Dama en Negrita was het vandaag dan eindelijk zo ver! Ze zouden na een lange reis per vrachtwagen eindelijk op hun op 1 na laatste stop in Zwolle aankomen, bij het Zwolse Dierenasiel, waar hun nieuwe baasjes ze  dan eindelijk in de armen konden sluiten.
.
Anne Marie was met haar kinderen uit Den Haag gekomen, en toen we net 10 minuutjes samen hadden gewacht in de kantine van het asiel zagen we de vrachtwagen de bocht om komen en konden we snel naar de parkeerplaats gaan.
.

Er waren meerdere adoptie organisaties aanwezig, maar ik vond dat “mijn ” hondjes lang genoeg hadden gewacht, dus ik ben me keurig gaan voorstellen bij de chauffeurs, en kreeg zo voor elkaar dat Dama en Negrita als eerste uit de vrachtwagen kwamen. Dama (ze krijgt een nieuwe naam, ze zal als Kate door het leven gaan) zat ook nog eens het dichtste bij de deur, dus dat kwam mooi uit, zo kon ik haar al geruststellen terwijl ze nog in de bench zat. Eenmaal eruit hebben we haar snel aangelijnd en verder op haar gemak gesteld.

Dama met haar prachtige gestreepte staart.

Dat ging mede door de meegebrachte snoepjes heel erg soepel, wat een heerlijke hond is Dama! Ik kon haar al snel aan Anne Marie geven, wat erg handig was, want inmiddels was ook Negrita uit de vrachtwagen. Zij was iets meer onder de indruk van het hele circus dan Dama, maar toen ze eventjes van een afstandje alles had kunnen bekijken en wat had kunnen snuffelen in het gras ging het al veel beter, toen ze ook nog een snoepje wilde aannemen wist ik dat het ijs gebroken was.
Intussen had Dama ook al kennisgemaakt met de kinderen van Anne Marie en waren die al druk bezig met haar.
Dit was een mooi moment om het paspoort van Dama te overhandigen en de inhoud uit te leggen, waarna de familie even een stukje met Dama gingen lopen.
.
.
.

Op dat moment kwam ook Helene aan bij het asiel, en die had alleen maar oog voor Negrita.
Negrita had zich heel goed hersteld van haar aanvankelijke schroom, en was enorm blij met al die warme aandacht voor haar persoontje.
.

 De kennismaking met Helene verliep ook erg goed, het leek haast of deze twee altijd al bij elkaar waren. Na wat over en weer praten over deze lieverd kon ik ook aan Helene het paspoort met een korte uitleg overhandigen. Ook Helene ging even een korte wandeling maken met haar nieuwe vriendin. Intussen was het tijd geworden om afscheid te nemen van Dama, die ging lekker onderweg naar huis! Na nog een kort praatje bij de auto werd de rit naar Den Haag aanvaard, daag lieve Dama!!
Helene kwam weer terug en zou nog even wachten op een vriendin om dan samen nog wat met Negrita te wandelen. Ik gaf aan dat niet ver van het asiel en heel leuk bos is, waar ook een restaurantje is waar honden meer dan welkom zijn, misschien dat ze daar nog heen zouden gaan. In elk geval zag ik dat ook Negrita erg blij was, en het leek of zij ook snapte dat ze nu in Amsterdam eindelijk een thuis heeft!
Nadat ik de mensen van het Zwolse Dierenasiel hartelijk heb bedankt voor hun gastvrijheid en assistentie kon ik ook zeer voldaan weer huiswaarts keren naar mijn eigen roedel!

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Fijn dat er weer zoveel hondjes een mandje in Nederland hebben gekregen en met hun nieuwe baasjes een nieuw leven tegemoet kunnen gaan.

Monique hartelijk dank voor je hulp. !!!!

=================

Het promotiewerk van Miranda.

Terwijl in Nederland de aankomst van de hondjes was, vond er in Spanje weer een Feria (soort braderie) plaats in San Nugat. Daar hadden de medewerkers van de Olescan asielen standjes neergezet om aandacht te vragen voor het lot van de zwerfhonden. Ook is dat een taak van Miranda en dat zorgde voor een boel extra werk.

Natuurlijk hopen ze wat spulletjes te kunnen verkopen zodat de opbrengst kan bijdragen aan de opvang van hun asielbewoners. Daarbij zijn er een heleboel zelfgemaakte spulletjes die voor dat doel zijn gedoneerd aan het asiel.  Ook hopen ze zo nieuwe baasjes te vinden.

Het lijkt er op dat Pitu de bijzonder belangstelling heeft gewekt van een baasje maar hoe dat uit zal pakken weten we pas over twee weken. ..

.

.

Zondag 20 december 2015

.

De eerste updates van Dama en Negrita

Beste Ton,  Dama is inmiddels in Den Haag. Wat een nieuwsgierige hond! We zijn eerst uitgeweest,  toen even een nodige schoonmaakbeurt en toen eten. Ze moet erg wennen maar Is momenteel toch maar ingestort op een kussen. Ze Is duidelijk lief en makkelijk naar mensen maar bij het uitgaan deed ze heel defensief naar honden. Hoop dat ze zich snel op haar gemak voelt! Ik ga maandag met haar naar de dierenarts, ze heeft veel bloed in haar ontlasting. Monique dacht dat dit mogelijk samenhang met een ontwormings kuur.

Tot zover, groeten Anne Marie

=====

Ik heb lekker gelopen met haar en tien ben ik met haar achter on haar auto op weg gegaan naar mijn huisje in Amsterdam. Onderweg heb ik heerlijk geslapen, zo moe van alles.

Hartelijke hondengroet van Noor (Negrita)

Vrijwilligers op het asiel.

Vandaag zijn er weer vrijwilligers op het asiel die verder helpen met het bouwen van de hokken voor de honden. Daar hebben we nu nog geen foto’s van maar die komen vast nog wel in het komende jaar. Dat het een extreem druk weekje is geweest voor Miranda en Roger zal duidelijk zijn want ook het reguliere werk voor de verzorging van hondjes gaat natuurlijk gewoon door.

.

============

.

Wat voor reizen er nu in de planning staan

Estela en Pastora zullen met Transavia naar Nederland komen op 22 februari 2016. De baasjes van Estela gaan Estela zelf halen en zijn zo vriendelijk om ook als vluchtbegeleider van Pastora op te willen treden.

.

.

Voor Flippy zoeken we nog naar een vervoersmogelijkheid na 2 januari 2016. We hebben vernomen dat er mogelijk op 9 januari nog een wegtransport naar Nederland komt en dat bij dat transport de honden in Eindhoven overgedragen zullen worden. Mocht dit zo zijn dan doen we er natuurlijk alles aan om Flippy mee te krijgen met die rit.

Nadrukkelijk  blijft het verzoek aan iedereen die na 2 januari met het vliegtuig van Barcelona naar Nederland vliegt zich als vluchtbegeleider aan te melden..

Is Vluchtbegeleiding iets voor u?

Stichting Dierenmissies zoekt dringend :
Vluchtbegeleiders voor traject Barcelona – Nederland

Een kleine moeite zorgt voor veel voldoening..

Misschien gaat u op vakantie, maakt u een stedentrip of om een andere reden naar Barcelona?

Wie heeft er met Transavia een reis geboekt of gaat een reis boeken naar Barcelona ?????
Ooit vluchtbegeleider willen zijn op de vlucht van Barcelona naar Nederland?

KLIK HIER en lees er alles over.

Wekelijks krijgt u mooie aanbiedingen van onze sponsor Buddies

Wat dacht u van deze actie? Klik op de advertentie en bezoek hun webshop

 .

 .

 .

 .

 .

 .

 .

 .

 .

.

.

 ‘.

.

.

.

.

.

Ingezonden Kerst- en Nieuwjaarswensen

Het is ronduit hartverwarmend dat we inmiddels ook dit jaar weer van zoveel baasjes en belangstellenden kerst- en nieuwjaarswensen mochten ontvangen. Het is gewoon fysiek ondoenlijk om op alle kerst- en nieuwjaarswensen die we per post, email, sms en Whatsapp binnenkregen, afzonderlijk te reageren.

Elk jaar weer blijkt van alle kanten de betrokkenheid bij het werk van Dierenmissies te groeien en dat is fantastisch voor de dieren die werkelijk elk beetje hulp kunnen gebruiken die hen geboden wordt.

Namens het bestuur en alle vrijwilligers van Stichting Dierenmissies danken we jullie hartelijk voor de leuke, lieve en soms aandoenlijke berichtjes waaruit jullie warme gevoelens blijken.

Tegelijkertijd wensen we alle dierenvrienden hele fijne feestdagen, een diervriendelijke jaarwisseling en een fantastisch, gezond en succesvol 2016 toe.

Annerie en Ton

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Het kerstverhaal van Bennie die drie keer de held werd.

.

Mijn reis ging deze keer naar West-Brabant waar ik een gesprekje zou hebben met Klaas. Klaas is een man op leeftijd die als boswachter midden in de natuur zijn leven leidt. Ik had gehoord dat Klaas 12 jaar lang het baasje was geweest van Bennie een bastaard Duitse herder die op zijn minst een bijzonder leven heeft gehad. Hoe en wat wilde ik graag uit eerste hand vernemen.

Nu stond ik voor een klein oud huisje ergens in de schitterende bossen van de Wouwse Plantage nabij de Belgische grens.

In het gras voor het huisje lag een grote oude hond te slapen met een oude bal voor zijn neus die minstens zo oud was.  Ik zag dat de lobbes zijn kop even optilde en vervolgens mijn kant op keek maar dat was zo’n beetje de enige beweging die hij maakte…  De voordeur stond uitnodigend open maar omdat ik niet zomaar naar binnen wilde stappen riep ik luid :”Volluk !” Toen ik geen reactie hoorde trok ik aan de ouderwetse bel en hoorde hoe in de smalle gang een galmend geklingel klonk. Weer riep ik “Volluk … hallo… is daar iemand?”

Toen hoorde ik achter me: “Ah… gij zijt die journalist zeker ….? “.

Verbaasd draaide ik me om en keek ik recht in een verweerd gezicht met de vriendelijke ogen van een oude man die niet groter was dan hooguit 1,60 cm en die gekleed was in een oversized legercamouflage pak, met grote rubberen laarzen.  Ik moest mijn best doen om niet in de lach te schieten want ik wilde de man natuurlijk niet de indruk geven dat ik om hem zou lachen. Deze bijzondere persoon moest Klaas zijn. Mijn nieuwsgierigheid naar zijn verhaal werd alleen maar groter.

We schudden de hand en hij nodigde me uit achter hem aan te lopen en het huisje binnen te gaan.
Ik moest ervaren dat mijn aandacht voor de hoge drempel er voor zorgde dat ik de lage deurlijst mistte. Een goed bedoelde “Kijk uit voor oe kop” kwam net een beetje te laat. Dit simpele huisje met weinig luxe moest er al zo lang staan dat, tijdens de bouw ervan, de mensen klaarblijkelijk allemaal de lengte van Klaas hadden gehad.

De Brabantse gastvrijheid was ook bij Klaas van kinds af aan bijgebracht want nog voor we aan de keukentafel zaten, had Klaas al een ‘bakske koffie’ aangeboden. Met een extra lepeltje Buisman in de percolator ‘om het lekker sterk’ te maken, werd de koffie vers gezet en even later hadden we allebei een dampende mok voor onze neus.

“Allei, gij komt dus veur Bennie”. Hij sprak alsof ik elk moment kon verwachten dat hij Bennie binnen zou roepen. Maar dat kon niet omdat ik had gehoord dat het verhaal van Bennie zich zo’n vijfenveertig jaar geleden had afgespeeld. De hond buiten was Benno, zoals ik later zou horen.

Op zachte stem en in een zwaar dialect vertelde hij het verhaal van Bennie.

“Tja, Bennie … Ik weet gewoon niet waar ik zal beginnen.  Kijk … Bennie was ooit na een dienstongeval in zijn jonge leven op vier jarige leeftijd bij mij komen wonen. Bennie was namelijk van pup af aan bestemd geweest om bewakingswerk te verrichten. Bennie had een onbezorgde jeugd en groeide op tot een lieve sterke volwassen hond die na zijn gedegen opleiding tot politiehond  terecht kwam bij de bewakingseenheid op de vliegbasis waar hij een vaste begeleider kreeg. Alles leek destijds op rolletjes te lopen en de toekomst voor Bennie leek uitgestippeld. Maar ja niets is grilliger dan de realiteit. Dat bleek toen Bennie en zijn begeleider tijdens een nachtelijke ronde over rolbanen van de vliegbasis, stuitten op stropers. Zoals hij bij het ‘pakwerken’ geleerd had, stond hij klaar om te ‘stellen’. Dat wil zeggen achter de boeven aan te gaan en hen vast te pakken om het vluchten te beletten. Bennie, die feilloos het gevaar had aangevoeld, had grommend en blaffend met ontblote tanden, tussen de stropers en zijn begeleider gestaan wachtend op  het commando ‘stellen’. Dat commando kwam net te laat want om aanhouding te voorkomen hadden de stropers nog tijd gehad om in hun richting een schot hagel af te vuren. Bennie die in de vuurlinie op hen afstormde stortte neer en de stropers waren in het donker weg kunnen komen. Zo had Bennie voor zijn baasje de meeste hagel opgevangen. Zijn begeleider was slechts licht gewond geraakt kon niets anders doen dan zich bekommeren om de zwaar gewonde, hevig bloedende, Bennie. Dankbaar voor de getoonde moed van Bennie wachtte zijn begeleider de operatie af om de bloedingen te stelpen en de talloze hagelkorrels te verwijderen. Als bij een wonder overleefde Bennie maar het had Bennie een oog gekost. Na twee maanden was Bennie weer op de been en werd hij geëerd voor zijn heldhaftig optreden. Bennie was nu een held maar was toen wel aan het einde van zijn carrière gekomen want met één oog kon hij niet meer de politiehond zijn waarvoor hij was opgeleid.

Dit speelde zich net af in de periode dat ik de baan van ‘boswachter’ had aangenomen. Ik was ambtenaar geweest bij de gemeente maar had nooit kunnen wennen aan het werk tussen vier muren. Als kind was ik opgeroeid in de natuur en toen ik hoorde dat een Belgische bankier, die in deze grensstreek veel bos bezat, een bosbeheerder zocht ben ik er op afgestapt. Ik kreeg klein salaris en de verplichting om hier te wonen zodat hij zeker wist dat zijn bossen altijd in de gaten werden gehouden. Het was voor mij de perfecte deal en meer dan genoeg. Ik was volmaakt gelukkig maar mistte wel gezelschap. Nee niet zo zeer van mensen maar wel van een maatje. En toen was Bennie daar. Een hond met karakter die een baas zocht. Een baas die hem wilde verzorgen en geen grote prestaties van hem zou eisen…. Het lot had ons samengebracht. De held Bennie had nu een rustige plek gevonden waar hij oud mocht worden in de schaduw van zijn oude turbulente bestaan.”

“Koekske ?”, vroeg Klaas en terwijl hij dit vroeg trok Klaas de deksel van de koekjestrommel die midden op tafel stond. Hij hield me de trommel voor en net toen ik een koekje pakte zag ik uit mijn ooghoek hoe de grote hond van buiten nieuwsgierig zijn kop om de hoek van de deur stak. Die had het geluid van de koekjestrommel herkend.

“Kom maar Benno” zei Klaas. Benno kwam braaf naast hem zitten en keek hem verlangende aan. “Je had toch al kennis gemaakt met Benno … Ja toch? Geef hem maar een koekje dan heb je er een vriend bij voor het leven ….”.

Ik gaf hem mijn koekje en nu kwam hij dicht bij mij zitten … Klaas lachte en vertelde dat Benno een zwak had voor koekjes… Ik was mijn koekje kwijt, Benno keek me verliefd aan en Klaas vervolgde zijn verhaal.

“Als je eens wist hoe vaak Bennie andere dieren in nood heeft geholpen.”

Nee natuurlijk wist ik dat niet maar dat zou Klaas me nu vast wel gaan vertellen. Klaas zat duidelijk op zijn praatstoel en het vertellen over Bennie deed hem goed.

“Je weet nu dat Bennie iets bijzonders had met stropers.  Ook in deze bossen hebben we daar behoorlijk veel last van. Wacht ik zal je laten zien wat ik bedoel.”

Klaas stond op en liet me een collectie zien van allerlei attributen die hij in de jaren was tegen gekomen in zijn bossen. Allerlei vallen, klemmen en strikken.

“Je moet weten”, ging Klaas verder, “Niets is gemener dan het zetten van strikken. Een stuk dun ijzerdraad dat in een schuiflus is geplaatst op een pad waar wild langs komt. Zodra het wild er met de kop in loopt, trekt de lus zich aan en is ontsnappen niet meer mogelijk. Meestal gaat het dier dan dood door verstikking of door uitputtig. Bennie was een meester in het opsporen van dat soort spul. Menig dier hebben we nog op tijd kunnen redden van een wisse dood. En ik kan je vertellen dat het een erg goed gevoel geeft als je een ree op tijd de vrijheid kunt schenken. Nee dat kwam nooit in de krant … maar het is zeker het vermelden waard want het opsporen van die troep had ik hem nooit geleerd.

Wat wel ooit in het nieuws kwam was de keer dat Bennie een blindganger had gevonden. Je weet wel zo’n onontploft projectiel uit de tweede wereld oorlog.  Je moet weten dat wat in de grond ligt ooit weer boven komt. In deze bossen langs de grens is er in de oorlog flink gevochten. Zo’n vijfendertig jaar geleden is er nog uit de Woensdrechtse heide een half  in het zand gezakte  Sherman tank opgegraven, gerestaureerd en aan de gemeente Woensdrecht geschonken. Nog steeds staat dat ding daar te pronken ter herinnering aan deze donkere tijd. Het was toevallig in diezelfde periode dat we op een dag over een bospad liepen dat door veel wandelaars werd gebruikt. Ik was in gedachten verzonken en zoals gewoonlijk snuffelde Bennie langs de randen van het bospad toen hij plots stil bleef staan en met zijn kop een beetje schuin, leek hij net een standbeeld. Met zijn ene goede oog bleef hij strak naar één plek staren. Ik hoorde hem zachtjes grommen en ik dacht dat hij weer een muis of zo had gezien. Toen ik dichterbij kwam zag ik dat er een cilindervormig voorwerp half uit de grond stak. Ik wist meteen dat het heel goed een verweerde granaat uit de Tweede Wereldoorlog kon zijn. Zelfs nu nog, 70 jaar later, worden die dingen aangetroffen. Enfin ik heb hem met wat takken toegedekt en ben meteen huiswaarts gegaan om de EOD te waarschuwen.  Die kwamen meteen en hebben hem verder uitgegraven en meegenomen.

Ik moet er niet aan denken dat dit ding gevonden zou zijn door spelende kinderen. En ja, zo werd Bennie formeel voor de tweede keer als held in het zonnetje gezet.”

Klaas stond op en schonk, zonder te vragen of ik daar nog trek in had, een tweede ‘bakske koffie’ in.

Opnieuw ging de trommel open en werd die me voor gehouden. Ik nam er een koekje uit en beet er een klein stukje van af want de rest ging naar Benno die al die tijd met grote treurige ogen mij had aangestaard.

“Maar met de derde keer heeft Bennie elke heldendaad die ik maar kende overtroffen. Bennie was intussen al tien jaar bij mij zelfs op veertien jarige leeftijd liet hij zien uit wat voor hout hij gesneden was en zoals altijd zijn heldendaden nooit van te voren gepland. Je moet weten dat deze bossen deels in gebruik zijn als militair oefenterrein en in het weekend komen er nog al wat natuurliefhebbers die een wandeling maken in de bossen die zich tot ver over de Belgische grens uitstrekken. Als je eens wist hoe vaak we verdwaalde wandelaars terug naar de weg hebben gebracht.  Al lang voor ik ze gezien had, had Bennie al door dat er vreemde mensen in het bos of op de hei waren. Zo was het ook op die warme zaterdagmiddag. Het was al weken warm en droog en dan is er altijd een zeker risico voor brand en die dag was  het raak. …. Er was een flinke heidebrand ontstaan. Vermoedelijk was er weer een onvoorzichtige toerist geweest… wie zal het zeggen. De rook ontwikkeling was enorm en je kon nauwelijks iets zien. Er was groot alarm geslagen en een steeds draaiende wind zou het blussen er niet makkelijker op maken. Wachtend op de brandweer, om hen de begaanbare paden te wijzen hoe ze het snelst dicht bij de brand konden komen, stonden Bennie en ik op flinke afstand naar de brand te kijken. De brand had een halve kring gevormd met een doorsnee van misschien wel een halve kilometer. Het was op dat moment dat Bennie, volstrekt tegen de natuur van een dier in, behoedzaam naar de brand begon te lopen. Hoe ik hem ook sommeerde om terug te komen .. het enige dat hij deed was telkens even stil staan, naar me om kijken en dan weer een paar stappen in de richting van de brand nemen. Ik was bezorgd om Bennie en ik kon niet anders dan achter hem aan gaan. Bennie leidde me naar de voorkant van de brand tot we links en rechts van ons de vlammen zagen. We liepen over deels verbrande en smeulende stukken heide en ik voelde de hitte door mijn laarzen. Dit was geen stunt om over hete kolen te lopen. Bennie moest aan zijn poten ook de pijn voelen want dat kon gewoon niet anders.  De verstikkende rook deed pijn in mijn keel en met een gesmoorde stem bleef ik zijn naam roepen in de hoop dat hij om zou keren.  Veel verder konden we echt niet gaan anders zouden we ingesloten worden door het vuur. Dat was het moment dat ik over het geraas van het vuur heen geschreeuw hoorde.  Bennie begon te blaffen en toen zag ik uit de rook een vijftal kinderen te voorschijn komen die op het geblaf af waren gelopen. Hoestend en proestend liepen we zo snel we konden terug in de richting waar we vandaan kwamen… weg uit de rook en uit de tang van het vuur…. . Zodra we in veiligheid waren zaten de betraande snotneuzen op een rijtje bij te komen van de schrik. Toen zag ik dat Bennie was gaan liggen en aan zijn poten likte… arme Bennie… Ik knielde naast hem om zijn poten te bekijken en rook ik de onmiskenbare geur van verbrand vlees. De kussentjes onder zijn poten waren verbrand en de haren bij zijn tenen waren totaal verschroeid. Ik had niets bij me om hem te verzorgen en het enige dat we konden doen is wachten op de brandweer die we in de verte hoorden aankomen. Zij moesten nu op eigen houtje een weg vinden om bij de brand te komen. Kort daarna zijn we met grote spoed in een terreinwagen met Bennie op schoot naar de dichtstbijzijnde dierenarts gereden. Al die tijd had Bennie geen kik gegeven maar nu hoorde ik hem zachtjes kermen van pijn. Met tranen in mijn ogen probeerde ik Bennie gerust te stellen maar de pijn kon ik niet wegnemen.

Het heeft maanden geduurd voordat Bennie weer zonder pijn kon lopen. De genezing had veel tijd gekost en ik kon de eerste weken niets anders doen dan dicht bij hem blijven en zorgen dat het hem aan niets ontbrak want lopen mocht hij niet. Steeds als ik de verbanden van zijn poten verschoonde en zijn verbrande voetzolen met brandzalf behandelde besefte ik groot het offer was geweest die hij had gebracht om de kinderen naar een veilige plek te kunnen leiden.  Natuurlijk hadden de ouders van de kinderen hun dankbaarheid getoond maar daar had Bennie op dat moment natuurlijk niets aan. Jammer dat Bennie zelf niet kon beseffen dat hij voor de derde keer als held werd uitgeroepen.”

In gedachten zag ik de beelden voor me en was stil van dit staaltje getoonde moed. Bennie had bij Klaas een fijn vrij leven gehad. Met weinig woorden werd er precies begrepen wat er van hem werd verwacht en nooit was hem iets opgedrongen. Wat had Bennie gedreven om het vuur in te lopen en de pijn te negeren? Was die daad van onbaatzuchtigheid voortgekomen uit een innerlijke drang om een onbegrensde loyaliteit naar mensen te tonen? Ik wist en weet het nu nog niet.  

Ik had de trots in de stem van Klaas gehoord. Het feit dat Bennie nog één keer postuum om zijn daden in de schijnwerpers zou staan deed hem zichtbaar goed. Kijkend naar Benno zag ik hoe in dit huis een harmonieuze rust heerste en dat zal met Bennie niet anders geweest zijn.

Ik bedankte Klaas hartelijk voor zijn tijd, de verhalen, de koffie en de lekkere koekjes … en nadat ik afscheid had genomen vergezelde Benno me naar buiten. Ik voelde in mijn jaszak en vond nog een paar hondensnoepjes die eigenlijk voor onze kanjers waren die met Annerie thuis op mij wachtten. Nou die snoepjes lustte Benno dus ook.  Nadat mij  “Ouwdoe” werd nageroepen en ik nog omkijkend een hand opstak, zag ik dat Benno weer keurig naast Klaas zat.

Deze middag was voor hen een verzetje geweest en ik had mijn verhaal die meer dan de moeite waard was om op te nemen in deze Kersteditie van het Dierenmissies Weekjournaal. Ik kon niet wachten om Annerie te vertellen over mijn ontmoeting met Klaas de boswachter. Onderweg naar huis was het stil in de auto. Hoe meer ik nadacht over de verhalen van Bennie, hoe meer ik me besefte dat het toch wel heel bijzonder was te zien hoe één hond, in één hondenleven, zoveel kon betekenen in het leven van zoveel mensen en dieren… Ik kon heel goed begrijpen dat Klaas graag over Bennie wilde praten. Ja, Bennie verdiende het zeker om nog eens in de schijnwerpers te staan …
 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

DIERENMISSIES HEEFT UW HULP NODIG KLIK OP DE COLLECTEBUS VOOR MEER INFO …

.

De Virtuele Dierenmissies collecte is een noodzaak.

SNUFFEL DIERENMISSIES

.

Wellicht wilt u een mooi cadeautje kopen bij Karlijns Shop, kans maken op prachtige geldprijzen in de Vriendenloterij, kwaliteitsvoer kopen bij Shumafood of eens even snuffelen op Marktplaats tussen de spulletjes van Snuffel Dierenmissies….? Mocht u al meedoen met de Vriendenloterij maar wilt u met uw loten Stichting Dierenmissies steunen? Dan kan dat eenvoudig door één telefoontje te plegen met de Vriendenloterij: 0900 – 300 1400 +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Afsluitend hier de (on)zin van de week: “Uw lichtje in de duisternis”.

.

Als het leven echt tegen zit en bezorgen uw relaties nu alleen maar emotionele pijn. Vertrouw dan gerust op uw trouwe lieverd en laat hem uw lichtje in de duisternis zijn.

.

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Maurits van Elswijk is de drijvende kracht achter OnePack waarbij ook zijn vrouw Siriphan haar steentje bijdraagt. Maurits is de bouwer van onze website en onze webmaster van Dierenmissies. Voorts vervult hij tevens de functie van bestuurslid. Geloof maar gerust dat we hem vaak nodig hebben want onze ICT kennis is beperkt.

Hartelijk dank Maurits voor je nimmer aflatende steun !!!! +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

DE AGENDA voor de vakantie van uw hond. Om te zien of er bij ons een plekje vrij is voor een vakantie van uw makker kijkt u op de onderstaande kalender. De rode data geven aan dat de vakantieplekjes al vergeven zijn.

Voor meer informatie over vakantieopvang van uw huisgenoot(je) KLIK HIER

September, Oktober, November, December 2016 nog volledig beschikbaar