Nieuws: De vlucht van Yona (Fiona), Bika, Charlie (Bone) en Ully (Ulysses)…

 

 

 

 

Beste mensen,

 

Deze keer mocht ik opnieuw naar Spanje vliegen om Yona (Fiona), Bika, Charlie (Bone) en Ully (Ulysses) op te halen. Laten we ze eerst nog even voorstellen voor hen die deze kanjers nog niet kennen. Klik op hun namen hierboven om meer achtergrond informatie over hen te lezen…

 

 

 

 

 

Terwijl hun nieuwe baasjes in Nederland  wachtten op hun komst maakte ik de rit naar Schiphol. Met twee variakennels, voor de grote Yona, Ully en Charlie, een reistas voor Bika en mijn gebruikelijke overleveningspakket dat Annerie voor mij had klaargemaakt draaide ik rond 01.00 uur de snelweg op. Dat overlevingspakketje met de nodige broodjes, videospelertje, telefoonlader, foldertjes en puzzelboekje, zou ik echt nodig hebben want deze keer moest ik een nachtje op Valencia overblijven om de volgende morgen met de hondjes weer terug te  vliegen naar Schiphol.

Het was opvallend rustig op de weg en op Schiphol. Hierdoor had ik echt heel veel tijd over want ook had ik nergens een rij mensen voor me zodat het inchecken, het afgeven van de kennels bij de Odd size afdeling en de controle enorm snel verliep.  Zo kwam het dat ik ruim voor ‘het moment van aan boord gaan’ al rond liep nabij gate D 87 (het was natuurlijk de allerlaatste gate helemaal aan het eind van de lange pier). Daar werd ik toen aangesproken door een stel dat het Dieremissies plakkaat op mijn rug had gelezen. Ze vertelden me dat zij in Turkije hadden gewoond en nu in Valencia gingen wonen en vroegen me hoe zij hun hond uit Turkije in Valencia zouden kunnen krijgen. Tja, dat werd een gezellig gesprek dat de tijd snel voorbij deed gaan maar het leuke was dat deze mevrouw, mits alles zou verlopen zoals was gepland,  ook vertelde voornemens te zijn voor haar werk 2x per maand op en neer te gaan vliegen van Valencia naar Schiphol en best genegen was om hondjes voor ons mee te nemen. Dat zou natuurlijk geweldig zijn en we hebben kaartjes uitgewisseld. Laten we hopen dat voor hen alles loopt zoals ze dat hebben voorgesteld want we zouden natuurlijk heel graag gebruik maken van hun aanbod.

Om 17.00 uur gingen we aan boord en de vlucht verliep perfect op tijd.  Om 20.11 uur landden we op de luchthaven van Valencia. Nu kon het wachten beginnen en liet ik Annerie weten dat ik goed was aangekomen. Met de Whatsapp is het goed communiceren en zo hoorde ik dat zij keek naar het programma Beat the Crowd op RTL4. Annerie schotelde me wat vragen voor en dan gaat de tijd snel. Maar ja op een gegeven moment moest ook Annerie gaan slapen en rond middernacht gaan de meeste lichten uit op de luchthaven en wordt het stil.

 

 

 

 

Ik zocht een plekje om mij te installeren voor de nacht. Een tafeltje bij de gesloten bar waar ik wat stroom kon pakken om mijn videospeler te gebruiken. Ach ja, met twee films en met een frisdrankenautomaat onder handbereik kwam ik de tijd wel door.

Ook voor Piedy en Juan Carlos was de nacht maar kort. Zij moeten voordat ze afreizen naar de luchthaven om de reizigers af te geven, eerst de hondjes van het asiel verzorgen. Zo kreeg ik rond 03.30 uur een berichtje van Piedy. “Hallo have to tell you something..” Ik wist natuurlijk dat ze vroeg op moesten en antwoordde plagerig met het berichtje “You should be in bed sleeping ….”.  Toen kreeg ik het berichtje “Fiona does not want to walk on a leash…”.  Er ging van alles door me heen hoe kon dat nou weer. Deze schat die zo gemakkelijk was in omgang. Juist zij met haar grootte van bijna 70 cm en een gewicht van tegen de 50 kg die kun je niet even dragen. Ik moest gelijk aan de haar nieuwe baasjes denken. Moeder met dochter van 8. Shit .. Het is juist onze verantwoordelijkheid om te zorgen dat de matching tussen baasjes en hondjes 100% goed is. Zoiets mocht natuurlijk nooit gebeuren. Nou je begrijpt. als ik al misschien wat suffig was geworden, was dit wel meteen de ultieme  “wake-up call’… Ik wilde er het fijne van weten en vroeg hen:  “How is this posible  ?? What Happened ??” . Toen hielpen ze mij uit mijn vertwijfeling. “Hahahaha ..” Het was maar een geintje om mij te plagen. Ik kon mij levendig  voorstellen hoe zij nu daar in alle vroegte zaten te lachen.  Zo nu weten jullie dat er ook best wel gelachen wordt tijdens het toch serieuze werk van de adopties… Ik ben nou eenmaal een dankbaar slachtoffer hoor want Annerie en in voelen ons altijd erg verantwoordelijk voor het proces… Ach straks zijn ze voor de reünie in Nederland en zijn ze aan onze willekeur overgeleverd haha…

Om 07.30 uur waren ze op de luchthaven en hadden we nog even tijd om bij te kletsen. Het is elke keer weer een prachtig gezicht als zij met de hondjes aan komen lopen. Het is altijd leuk om de hondjes weer te zien en  als ik ze begroet, ervaar ik opnieuw hoe goed Piedy en Juan Carlos hun werk doen. Ondanks de vreemde omgeving waren ze alle vier volkomen op hun gemak en werd ik hartelijk begroet.

In het begin wilden ze graag alles even bekijken maar al gauw ging grote Yona als eerste zitten en dat straalde voor allemaal wat rust uit.

 

 

 

We vonden een plekje waar we plaats konden nemen en kreeg ik de paspoortjes overhandigd.

Om de beurt lieten we de hondjes nog even uit voor het luchthaven gebouw en om zo laat mogelijk de hondjes in de variakennels te moeten doen gingen we om 09.00 uur inchecken. De kennels waren al in elkaar gezet en als stoet gingen we naar de inchecknbalie. Alles verliep normaal en pas toen ik mijn boardingpass kreeg, vertelde de dame achter de balie ons dat we over een uur terug moesten komen om de beestjes bij de odd-size af te geven. Onze vragende blik deed de dame uitleg geven. Het vliegtuig was een uur vertraagd omdat het voor het vertrek op Schiphol eerst ontdaan moest worden van ijs. OK, dus we gingen weer terug naar onze plek en bestelden nog een kop koffie. Ik stuurde Annerie meteen een berichtje met het verzoek om de baasjes te laten weten dat we een uur vertraging hadden.

Tegen 10.00 uur maakten we ons weer klaar om ons te melden bij de juffrouw van de incheckbalie. We hadden net alles weer bij elkaar gepakt en alles stond weer op de poten toen één van de dames op ons toe kwam gerend. Of we op wilden schieten want ik moest onmiddellijk naar de gate. Verdorie… Hadden we eerst zoveel tijd en moesten we ons nu toch weer haasten. Piedy en Juan Carlos boden aan om Yona, Ully en Charlie met de kennels naar de odd size bagageafdeling te brengen. Dat doen we normaal altijd samen maar nu moest ik maar zo snel mogelijk door de controle zien te komen. We namen vlug afscheid en ik zou vanaf dat moment Charlie, Yona, Ully niet meer zien tot ze in Nederland uit de kennels zouden komen.  Met Bika onder de ene arm en de tas in de andere spoedde ik me naar de controle met het röntgenapparaat. Dat ik me nu toch weer moest haasten vond ik wat minder..  Enfin, alles op de band door de machine en met Bika op de arm door de metaaldetector.  Hopla, dan alles weer aandoen, boel weer inpakken en in een sprintje naar de gate. Nu is deze luchthaven niet zo groot dus daar kwam ik al snel aan.  Toen bleek dat er nog tijd genoeg was. Ze waren nog niet eens begonnen met het aan boord gaan.

Ik ging naast de rij staan en liet Bika nog een beetje rondsnuffelen. Strakjes moest ze in de reistas en dan is het altijd maar afwachten of er ruimte is om haar even een luchtje te laten scheppen. Het was het goede moment om mijn boardingpass eens goed te bekijken. Ik boek altijd een plaats aan het gangpad omdat ik met een hondje in de tas anders die tas niet op de grond kan zetten. Ik ging er blindelings vanuit dat ik de plaats 6D had gekregen  zoals ik ook had geboekt en voor betaald had.

Bleek dat ze mij toch een plekje aan  het raam te hadden gegeven.  Je moet ook overal op letten..pffff . Nu was het gelukkig ook op deze vlucht niet druk en was er zowaar een hele rij vrij en kreeg ik drie stoelen op een rijtje voor mij alleen. Kijk dat zou handig zijn want dan kon ik Bika daar mooi wat extra ruimte geven door de tas open te vouwen.

Zelfs toen we al op het platform stonden om met de trap het vliegtuig in te klimmen moesten we nog staan wachten. Ach…  het leverde ook wel een leuk plaatje op. Bika in de tas op de voorgrond en dan het vliegtuig dat staat te wachten.

Tijdens de vlucht liet ik Bika even haar koppie buiten de tas steken en stiekempjes kroop ze zo tegen me aan.. wat een lekkere kroel is ze toch….

Zo kwamen we dus ook een uur later dan gepland aan op Schiphol. Met de reistas op een karretje begaf ik me naar de bagage afdeling. We hadden te horen gekregen dat we bij bagageband 16 moesten zijn. Dat is totaal iets anders dan waar we normaal aankomen want banden 15 en 16  zijn juist aan  de geheel andere kant van de luchthaven daar waar aankomsthal 1 zich bevindt. Onderweg moest Bika natuurlijk alles zien en haar kopje draaide alle kanten uit. Bij de bagagebanden hadden de baasjes mij al met Bika door de glazen wanden gezien maar zoals gewoonlijk moesten we ook nu weer en hele tijd wachten tot de kennels uit het ruim waren gekomen.

Toen de kennels eindelijk door de medewerkers van de luchthaven aan me werden overgedragen liet ik Yona alvast uit de kennel omdat haar kennel zo groot was dat die van het karretje af  dreigde te kieperen. Bij de douane, die vlak voor de deur staat als je naar de aankomsthal wilt gaan,  moest ik de paspoortjes laten zien. Natuurlijk was alles is orde en dat is welgeteld de tweede keer dat ik controle heb gekregen in al die jaren.

Toen kon ik eindelijk met de hondjes naar de nieuwe baasjes.

Zodra ik de aankomsthal binnen kwam lopen werd Yona opgevangen door  Renata en haar dochter Yindi en wat een plaatje zeg nou zelf…

Onmiddellijk liet Yona zien hoe blij ze was met haar nieuwe baasjes.

Zij mocht met hen mee naar Heerhugowaard waar haar nieuwe avontuur zou beginnen….

 

 

 

 

 

Lieke kwam met vrienden uit de gemeente Stramproy om Bika te verwelkomen. Bika vond het prachtig om nu een eigen baasje te krijgen. Pal aan de voeten van Lieke laat ze zien dat ze dicht bij haar wil blijven.

Tja even poseren voor de foto in de armen van Lieke is natuurlijk nog véééééél lekkerder.

 

 

 

Loet was uit Den Helder gekomen om Ully op te halen. Gré en hij hadden er lang naar uitgekeken en omdat ze nu achter elkaar wat vrij konden nemen was deze vlucht het beste moment voor hen om Ully een goede start te geven. Thuis wachtten ook hun eerder geadopteerde Blanca en Tinus op hun komst. Ully zal dus niet alleen zijn. Hij zou trouwens ook gelijk de trein leren kennen want die stond te wachten om hen terug naar Den Helder te brengen.  Jammer dat de foto wat minder is en dat zul je altijd zien maar ja het is niet anders. Sorry Loet…

 

Als laatste hadden we Charlie nog. Kees en Jany konden onmogelijk ‘s middags op Schiphol zijn en zouden daarom later die avond Charlie bij ons komen halen. Dat betekende dat Charlie eerst met mij mee zou gaan. Zo geschiedde… In de auto was geen enkel probleem en toen we onderweg waren kwam Charlie nog twee keer bij me snuffelen om daarna achter mijn stoel diep in slaap te vallen. Annerie verbleef met onze hondjes in de Dierenmissies caravan te IJhorst en daar maakte Charlie met hen kennis…

Toen later Kees en Jany arriveerden hadden zij hun Fidel meegenomen. Fidel is eerder door hen geadopteerd en ook deze kleine hobbelde gelijk met de club mee. Leuk was om te zien hoe Fidel al snel Charlie opzocht alsof hij wist dat dit zijn nieuwe maatje zou worden.

 

Onze kleine Botas moest zo nodig met regelmaat even laten zien dat hij de macho van de meute was het valt ook niet mee om alles in de gaten te houden.  Charlie vond alle aandacht prachtig en een knuffel van Kees paste daar goed bij. Na de koffie vertrokken Kees en Jany weer met Fidel en Charlie richting Strijen.

Toen de rust was wedergekeerd, konden we nog even nagenieten van de bonbons die Kees en Jany hadden meegenomen.  Toen hebben we gauw onze hondjes uitgelaten want mijn bed lonkte. Ik was 40 uur achtereen in touw geweest en mijn kaarsje dreigde langzaam uit te gaan.

Het was een geweldige trip geweest en met voldoening keken we terug op deze twee dagen. Met de wetenschap dat deze vier geluksvogeltjes nu het beste zullen krijgen wat een hondje kan verwachten, duurde het dan ook niet lang voordat ik in slaap viel. Onze beestjes zoeken altijd direct een plekje op en rond het bed en ik heb niet eens meer gemerkt dat Annerie de lichten uit deed.

Tot de volgende keer maar weer…

Groetjes van ons uit Meppel

Annerie en Ton