Kerstverhaal 2017 “Junior”
Deze keer werd ik getipt om te gaan praten met John en Patrick. Zij werkten in de verpleging en zo hadden zij wijkverpleegster Dianne leren kennen en meegemaakt hoe haar leven met het leven van de hond Junior verstrengeld raakte. Het was weer een verhaal dat meer dan de moeite waard om verteld te worden. Ik was geroerd en werd er stil van toen ik het verhaal mocht optekenen …
.
Hun verhaal begon op het moment dat een 85 jarige oude baas Ferdinand genaamd, voor het eerst de hond Junior zag. Junior was een jonge hond van amper 8 maanden. Speels en ondeugend en nog niet opgevoed en dat kwam hem duur te staan want zijn baasje zou wel eens laten zien wie er de baas was….
.
Ferdinand was iemand die geen onrecht of dierenleed kon zien. Hij had het zichzelf moeilijk gemaakt toen hij op was gekomen voor Junior die door zijn baasje werd mishandeld omdat hij niet snel genoeg begreep toen hij iets fout deed. Tieren, rukken aan de riem, slaan en schoppen het hield niet op. Het arme beestje zat totaal ineengedoken om proberen de slagen te ontlopen. Ferdinand was er met zijn hoge leeftijd op af gestapt en was tussen de hond en het baasje gaan staan en had hem de huid vol gescholden. Tja, daardoor had hij een paar rake klappen opgelopen maar uiteindelijk had hij Junior behoed van meer onheil. Door omstanders was hij van zijn belager ontzet en toen het baasje van de jonge hond bakzeil moest halen heeft die foeterend de hond bij hem achter gelaten met de woorden: “Als jij het zo nodig voor die kut hond op wil nemen dan moet je er ook maar voor zorgen.” …
.
Het was een ‘match made in heaven’ en zo bleef vanaf dat moment Junior voor goed bij Ferdinand. De eerste jaren die volgden waren een zegen voor zowel Ferdinand als Junior. Volledig op elkaar ingespeeld waren ze elkaars schaduw. Maar zoals altijd kwam er ook aan dit sprookje een einde. Ferdinand ging sukkelen met zijn gezondheid en kwam in een rolstoel terecht. Junior was in de kracht van zijn leven en was niet weg te slaan bij de rolstoel van Ferdinand. Junior werd door Ferdinand aangeduid als zijn hulp-hond en daardoor mocht hij overal mee naar toe. Ferdinand hoefde maar zijn hand naast de rolstoel te houden en Junior zorgde ervoor dat Ferdiand voelde dat hij er was. Elk restaurant, elk openbaar gebouw en niemand die het samenzijn van de rolstoeler en zijn hond in de weg stond. Junior had zich aangepast aan de beperkingen van Ferdinand en hij begreep feilloos wat Ferdinand nodig had. Maar de leeftijd en de zwakke gezondheid van Ferdinand vergde eigenlijk te veel van het inlevingsvermogen van Junior. Ondanks dat kon Ferdinand met af en toe een bezoekje van de wijkverpleegster Dianne, op zich zelf blijven wonen. Die bezoekjes waren altijd leuk en de gespreksonderwerpen waren steevast over de reizen die Ferdinand gemaakt had. Dianne had verteld dat zij altijd al de wens gehad om eens met een campertje door Europa te reizen en mooie plaatsen te bezoeken maar ja, daar had je veel vrije tijd voor nodig en om zo in je eentje zo’n reis te maken dat was toch wel een beetje eng …. Ferdinand had haar aangemoedigd om die droom nooit te laten varen …
.
Enkele jaren gingen voorbij maar naar mate de tijd verstreek begon Ferdinand steeds meer dingetjes vergeten en het was de routine van de dag die voor Junior de vaste agenda was. Het waren de uitlaatrondjes en het dagelijkse rondje naar de buurtsuper, die de ankerpunten van de dag waren. Ferdinand kon zien aan Junior wat er moest gebeuren. Zodra Ferdinand wat onrustig was en hij zijn hand naast de rolstoel liet handen was Junior er weer die hem liet voelen dat hij niet alleen was. Dit ging een tijdje goed maar het onomkeerbare proces van dementie zou uiteindelijk hun leven samen voorgoed verstoren.
.
Zo kabbelden de maanden nog voort maar Ferdinand ging meer en meer achteruit en ook was hij nu met regelmaat letterlijk de weg kwijt. Junior die hem trouw volgde waar hij ook maar ging voelde aan wanneer het baasje hulp nodig had en wees hem menigmaal de weg naar huis maar die ene keer was het helemaal mis.
.
Ferdinand was verdwaald geraakt en was op een bewaakte spoorwegovergang terecht gekomen. Daar was hij tot het besef gekomen dat hij op een verkeerder plek was en tijdens het omdraaien van de rolstoel was hij met zijn wiel van de rolstoel in de rails blijven steken. Door de situatie was hij helemaal in de war en in paniek geraakt en kon hij niets zinnigs uitbrengen. Met de hand zocht hij de aanwezigheid van Junior en het voelen van zijn vacht voorkwam dat hij een totale paniek aanval kreeg. Mensen die hem te hulp wilde schieten werden op afstand gehouden door Junior die maar niet begreep waarom er zo paniekerig werd gedaan en waarom allerlei vreemde mensen druk stonden te praten en naar zijn baasje stonden te staren. Dit zou verkeerd afgelopen zijn als niet toevallig Dianne passeerde en die direct begreep wat er aan de hand was. In plaats van te roepen en druk te doen sprak die met een zachte stem en had ze aandacht voor Junior. Ze vertelde hem dat het ‘goed’ was. Junior voelde zich gesterkt door haar en liet haar toe om Ferdinand te helpen. Ze had net de rolstoel weer aan het rollen gekregen toen die vreselijke luide bel aankondigde dat zo de overwegbomen dicht zouden gaan. Vlug hielp ze Ferdinand en Junior weg van deze plek en vergezelde ze hen naar huis. Toen ze thuis waren aangekomen had ze koffie gezet en wilde ze in alle rust met Ferdinand praten over wat er gebeurd was. Met beste wil van de wereld wist Ferdinand niet meer waar ze het over had …
..
De periode die volgde waren voor Ferdinand erg naar want hij kon niet langer voor zich zelf zorgen en kwam in een verzorgingstehuis terecht en daar kon helaas Junior niet bij Ferdinand blijven wonen. Dianne had besloten dat Junior bij haar mocht komen wonen en elke dag bracht zij met Junior Ferdinand een bezoekje. Uiteindelijk bleek de vreselijke ziekte dementie ook humane trekjes te hebben want de heldere momenten van Ferdinand werden snel minder en minder. Wanneer zij een bezoekje brachten aan Ferdinand herkende hij haar niet meer. Ferdinand liet permanent zijn hand langs zijn rolstoel liet hangen en Junior die onmiddellijk het gebaar herkende likte dan zijn hand. Als hij dan met zijn hand spelend door de vacht van Junior streek, verscheen er een glimlach op zijn gezicht.
.
Op 93 jarige leeftijd overleed de redder van Junior. Junior vond het maar gek dat het vaste rondje naar het verpleegtehuis achterwege bleef maar nu hij drie jaar bij Dianne woonde was hij verder helemaal aan haar leefpatroon gewend geraakt. Dianne was steeds verbaasd geweest hoe zorgzaam Junior was en hoe hij de subtiele signalen had opgemerkt waarmee hij zijn oude baasje zolang had kunnen helpen. Ze merkte ook hoe hij haar observeerde en reageerde op alles wat zij deed. Ook bij haar likte hij haar hand als zij het gevoel had dat het allemaal wat veel was… Er waren maar weinig woorden nodig om elkaar te begrijpen en dat gaf een fijn gevoel.
.
Zelf had ze inmiddels ook de pensioengerechtigde leeftijd bereikt en had nu de tijd om te doen waar ze altijd al naar had verlangd. Met de gespaarde centjes kon ze haar campertje kopen. Ze had nu tijd genoeg en wist nu wie haar reispartner zou worden. Junior zou haar laten voelen dat ze nooit alleen zou zijn…
.
Ik dankt John en Patrick hartelijk voor hun verhaal over Junior en op weg naar huis wist ik dat dit het Kerstverhaal van 2017 zou worden.