Dierenmissies – De caravanreis op weg naar Himawari en Zodra, Deel 3

Beste mensen,

Nu het daags voor Kerst is lijkt het ons gepast om onze nieuwsbrief daar op aan te passen. Inmiddels mochten we talloze Kerst en Nieuwsjaarswensen ontvangen waarvoor we hartelijk dank zeggen. We hopen dat jullie door het lezen van deze nieuwsbrief hetzelfde Kerstgevoel zullen krijgen als dat wij hebben. Bij de meeste van u zal het lezen van deze nieuwsbrief een bekend goed gevoel te weeg bregen en wellicht zal deze brief anderen doen besluiten om op een nieuwe manier naar zwerfdieren te kijken. Wat het ook doet… het zal voor iedereen een persoonlijke noot raken al is de Kerstgedachte van respect en verdraagzaamheid en mededogen voor alles en iedereen, universeel…

We wensen u veel leesplezier en

bij voorbaat een geweldig Kerstfeests

en een gezond en voortvarend 2013 toe.

21 december 2012
We hebben geen sneeuw met Kerst en naar het zich laat uitzien ook niet met Oud-en-Nieuw. We maakten ons op voor de nieuwe wandeling door het duingebied achter het strand van Oliva. Het wandelen door een zogenaamd natuurgebied met hier en daar een afgelegen bungalow, die overigens alleen ‘s nachts of in het weekend wordt bewoond, maakt ons triest en proberen we zoveel mogelijk te vermijden. Daar worden namelijk honden gehouden als ‘waakhond’ die op de omheinde tuinen rondlopen al dan niet vastgelegd aan een ketting.
Nee, Daisy, Botas en Sally kunnen een flinke wandeling wel gebruiken en vinden het altijd heerlijk om zo lekker ‘nieuwe paden’ te bewandelen. We hadden enkele dagen al een klein voorproefje gehad van wat ons te wachten zou staan. Onontgonnen gebied met af en toe een spoortje van vervallen beschaving uit vervlogen tijd, had onze interesse gewekt. Te meer omdat we ook zwerfhondjes, en dat waren niet altijd kleintjes, waren tegengekomen die op één of andere manier zich zelf staande hadden weten te houden. We wilden zien hoe dit mogelijk was en of ze ergens toch wat hulp kregen om hun koppie boven water te houden. In de zomer, met veel toeristen die hier dan zijn neergestreken, is dit makkelijker voor te stellen maar in wintertijd is dat toch een heel ander verhaal. We zouden wel zien wat we tegen zouden komen. In ieder geval waren we uitgerust om daar waar nodig was wat hulp te bieden.

We vertrokken door de duinen in de richting van de stad Oliva die op zo’n 6 km van ons af ligt. Grenzend aan onze camping kwamen we allereerst de verlaten camping Azul tegen die nu voor het eerst in het winterseizoen gesloten was en een uitgestorven aanblik bood. We weten dat de katjes die daar rondzwerven nu hun heil zoeken bij de katjes die op onze camping rond hobbelen om toch een graantje mee te kunnen pikken van de minimale zorg die hen hier geboden werd. Het gaf ons een goed gevoeld dat we hier een beetje aan hebben kunnen bijdragen door Chris (onze vriendin van de camping die voor de katjes zorgt) te voorzien van wat extra kattenvoer. We zouden ons nu verder in de ‘wildernis achter het strand’ begeven op zoek naar het onbekende. We zouden op deze wandeltocht leren dat de liefde voor dieren, zelfs in Spanje, al heel lang bestond.

Met hondenvoer, een klein EHBO pakketje en een goed humeur, begonnen we aan onze wandeling. Waarom we zo gebrand zijn in dit gebied deze wandeling te maken kwam door het volgende verhaal dat we te horen kregen. We hoopten vurig dat we daar nog iets van terug zouden vinden.

===========>>>>>>>>>>>>>> <<<<<<<<<<<<<=============

Het verhaal.
Theresa was ruim zeventig jaar toen ze overleed. Als je haar had gezien dan had je vast gedacht dat ze honderd jaar of ouder was. Klein van stuk, een gekromde rug, gerimpelde verweerde huid met diepe groeven waren het resultaat van het harde buitenleven. Ze had haar man al vroeg verloren en was al die tijd alleen en kinderloos gebleven. Ze had haar troost gevonden bij hun herdershond die ze vanaf haar trouwen had gehad en die nog ruim tien jaar bij haar was gebleven tot hij overleed van ouderdom. Het leven was voor haar zwaar geweest. Het was in de jaren zestig en Spanje ging toen nog gebukt onder de dictatuur van Franco toen haar leventje drastisch was veranderd. Ze had haar sociale contacten verloren en had moeten verhuizen van de stad naar een kleine bouwval buiten de bebouwde kom waar ze zich staande hield door het verbouwen van een beetje groente voor eigen gebruik. Het kleine beetje dat ze over hield probeerde ze te verkopen op de lokale markt waar ze wekelijks voor een paar uurtjes haar kleedje uitspreidde en haar oogst uitstalde. Ze had het vertrouwen in mensen verloren en alle maatschappelijke vernieuwingen waren aan haar voorbij gegaan. Wat van alle dag is en was, waren de hongerige zwerfhondjes. De stakkertjes die toen al hun kostje bij elkaar moesten scharrelden en ook haar huisje aan deden in de hoop iets te vinden dat de honger zou stillen. Theresa die zich verbonden voelde met deze zielige verschoppelingen en die steevast konden rekenen op een regen van stenen wanneer ze in de buurt van de bewoonde wereld kwamen, deelde met hen het kleine beetje dat ze had. Zoals viel te verwachten groeide langzaam maar zeker het aantal hondjes dat bij haar hun heil zocht en, wanneer het bar koud was, ook een stukje beschutting vond. Haar zachte stem waarmee ze sprak prevelden lieve woordjes die de hondjes gerust stelden en hen leerde dat de relatie met mensen niet ‘altijd gevaar ‘ betekende. Zo leefde ze vele jaren in afzondering en hield ze de honden weg van de mensen die beduidend minder begaan waren met het lot van deze dieren. Toen zij in de jaren negentig stierf en het toerisme was opgebloeid, was haar aanwezigheid niet onopgemerkt gebleven en hadden diversen hun bewondering uitgesproken over haar onbaatzuchtigheid en haar liefde voor dieren. Ze werd met rust gelaten door de lokale bevolking want Theresa was een icoon geworden die niemand tot last was en een maatschappelijke taak op zich had genomen die tot dat moment niemand had willen vervullen.

Haar overlijden bracht een leegte met zich en de hondjes, die tot dat moment door haar werden verzorgd, stonden er vanaf dat moment weer alleen voor.

Wat was er veranderd? Niet het feit dat ze weer alleen op de wereld stonden maar wel dat er bij de lokale bevolking in de directe omgeving het besef was gekomen dat die beestjes ook bestaansrecht hebben en ook af en toe een steuntje in de rug konden gebruiken. Door de bewondering die was ontstaan voor haar liefdadigheid, die bijna twee generaties had geduurd, was het ineens niet gek meer wanneer je iets overhad voor de minderbedeelde beestjes die helaas geen baasje hadden. Als je nu zwerfhondjes in dit gebied tegenkomt zijn ze wel wat terughoudend maar is er van agressie geen sprake. Eerder zijn ze benieuwd en zullen ze je begroeten in de hoop dat er wellicht iets te eten valt…

Onbewust heeft Theresa, door haar ruim veertig jaar durende zorg, een eerste steen gelegd voor een nieuwe relatie tussen de mensen en de arme zwerfhondjes. Er zijn hier gelukkig veel hondenliefhebbers die op deze camping neerstrijken (al dan niet met een jaarplaats) en ervaren dat de zwerfhondjes die ze tegenkomen geen ‘wilde meute’ is maar stuk voor stuk individuen zijn die niets anders doen dan proberen te overleven en net als de hele Spaanse bevolking een graantje proberen mee te pikken van het toerisme.

Onwillekeurig hebben we aan haar bekende naamgenoot gedacht die ook met een groot moederhart door het leven ging en zo’n beetje van de zelfde generatie moet zijn geweest. En ja, we hebben het huisje van Theresa gevonden dat een ruïne is geworden en in het duingebied is achtergebleven als een relikwie voor iedereen die nog een sprankje geloof heeft in de goedheid van mensen. Als het gezegde ‘Goed voorbeeld doet goed volgen’ klopt … ach … dan is er zeker nog hoop…. Met die gedachte in ons achterhoofd vragen we in deze dagen vooral even stilstaan bij de duizenden vrijwilligers die zich, waar ook ter wereld en zonder dit verhaal gelezen te hebben, belangenloos en in volstrekte annonimiteit inzetten voor een beter leven van zwerfdieren. Eigenlijk verdienen zij ook een eigen verhaal…

===========>>>>>>>>>>>>>> <<<<<<<<<<<<<=============

Het is een hele mooie wandeling geworden en hoewel we wel hondjes hoorden blaffen hebben we deze keer geen zwerfhondjes ontmoet. Dat zul je dus altijd net zien. We hebben sterk het vermoeden dat ze ergens eten hebben gekregen want anders zouden we er zeker een paar zijn tegenkomen.

Wel hebben we genoten van de prachtige vegetatie zoals de bamboestruiken, het sedum, het helmgras en de aloëvera van flink formaat waarvan de lange rubberachtige bladeren Annerie lijken te willen omarmen.