Beste mensen,
Met plezier verslaan we in dit schrijven de reis van Spanje naar Nederland van Dulce Dia en Bella en brengen u tegelijkertijd op de hoogte van de laaste nieuwsfeitjes. Zo kunt u lezen over:
- Een korte update over de flesseinzameling van Iris en haar klas tbv het project stroomvoorziening
- Het ware verhaal over ‘chocolade en honden’.
- Ransuilen boven ons hoofd
- Stand van zaken nieuwe adopties
- De vlucht van Dulce, Dia en Bella
- Zoek de poes
===================
Een korte update over de flesseinzameling van Iris en haar klas tbv het project stroomvoorziening.
Graag vragen we ook deze keer weer aandacht voor het project van de Stroomvoorziening op het asiel. Dit project heeft een lange doorlooptijd en daarom zal de inzamelingsactie van Iris en haar klas na de vakantie een vervolg krijgen. Ook de juf steunt de actie van harte en zal hier haar support aan geven. We wachten dus geduldig af en ondertussen willen we haar klas een steuntje in de rug te geven. Ze mogen ze best in het zonnetje gezet worden. Een beetje publiciteit kan geen kwaad. Hier zijn de kanjers ..!!!
Op dit moment is er 290 euro binnengekomen aan donaties maar we hebben nog erg veel nodig…!!!! Er wordt halsreikend uitgekeken naar het moment dat er werkelijk licht zal zijn… .
===================
Het ware verhaal over ‘chocolade en honden’.
Elke hondenliefhebber weet waarschijnlijk wel dat chocolade slecht is voor honden. Maar van een hagelslagkorreltje gaat hij echt niet dood en ook niet van twee likjes chocomel … Wat is nu het echte verhaal over het gevaar van chocolade. Is er een verschil tussen puur en melkchocolade? Hoeveel is voor een hond dodelijk? Wij kwamen dit artikel in de Quest van April 2014 tegen en vonden het de moeite om dit met jullie te delen.
=====================
Ransuilen boven ons hoofd 
Momenteel verblijven we met onze hondjes in de Dierenmissies caravan in de bossen van IJhorst. Met Daisy voorop en Nessje, Botas en Sally in haar kielzog wordt er bij elke wandeling in het bos, naarstig gezocht naar muizen. Nimmer zijn ze er te beroerd om daar de bosgrond voor open te leggen. Nu is er onverwachtse hulp gekomen. Terwijl we dit verslag aan het opstellen zijn, horen we boven onze hoofden het geluid van jonge ransuilen die bij hun moeder bedelen om eten. Ze hebben hun nest op nog geen 10 meter afstand van onze caravan. Dit rijke bos verrast ons keer op keer. De ene keer kom je vossen tegen en de andere keer weer reeën die zich in alle vroegte te goed doen aan het lage gewas van de heide. Tja, nu zijn het dus de uilen die vooral ‘s nachts actief zijn en ons regelmatig wakker houden door hun geroep. En toch vinden we dat niet erg want het past in de natuur. Dit prille uilengeluk verdient ook een kans om gezond en wel volwassen te worden. Zij hebben beloofd om onze hondjes luchtsteun te blijven geven bij het op orde houden van de muizenstand. Dat dit succesvol gaat blijkt uit de vele uilenballen die we aantreffen onder de bomen waarin duidelijke resten van veel meer muizen te vinden zijn dan onze hondjes ooit samen hebben gevangen. Zo heeft ieder dier zijn specialiteit….. Wist u dat de ransuil steeds terugkomt naar zijn geboorteplek? Dat helpt ook vast in de toekomst om muizen weg te houden van het hondenvoer …
===================
Stand van zaken nieuwe adopties
Terwijl de vlucht van Bella, Dulce en Dia nog in voorbereiding was werd het al duidelijk dat we een nieuwe vlucht moesten gaan plannen omdat er zich al weer nieuwe adopties aandienden.
Mia (Mandy)
Op 19 mei was het zeker dat Mia (Mandy) naar Nederland mocht komen. We mikten toen al op 24 juni als de dag waarop de nieuwe vlucht moet plaatsvinden en dat is het dan ook geworden.
Penny (Pingui)
Op 5 juni werd het zeker dat kleine Penny (Pingui) naar Nederland mocht komen. “Penny from Heaven” dacht haar nieuwe baasje. Penny die het verlies van Canela zal doen vergeten. Dit gedichtje zegt alles:
| Pennies from Heaven” I found a penny today … Just laying on the ground. But it’s not just a penny … This little coin I’ve found.Found pennies come from heaven … that’s what my Grandpa told me. He said Angels tossed them down … Oh, how I loved that story!He said when an Angel misses you … They toss a penny down, sometimes just to cheer you up … To make a smile out of your frown.So don’t pass by that penny … When you’re feeling blue. It may be a penny from heaven … That an Angel’s tossed to you. |
Punky krijgt misschien ook een baasje….
En nu staat ook nog Punky in de belangstelling en mogen we die misschien ook wel een plekje in het vliegtuig aanbieden. Punky lijkt op de foto heel wat maar is maar net 30 cm hoog hoor. Wie weet krijgt er voor die datum nog een Spaanse stakker een eigen baasje en mag hij die dan op 24 juni ook een Nederlandse makker worden.
===================
De vlucht van Dulce, Dia en Bella
En dan komen nu bij de vlucht van de drie geluksvogeltjes die op 6 juni naar Nederland mochten komen. Met grote dank aan Kiki die tijdens haar bezoek aan Valencia Dulce zelf zou meenemen en tegelijk ook Dia en Bella mee liet komen. Het is altijd spannend als je zelf niet degene bent die de hondjes gaat halen. Tientallen malen heb ik de vlucht al gemaakt en ben allerlei onverwachtse omstandigheden tegen gekomen. Omstandigheden die je, hoe goed je alles ook voorbereid, niet kunt voorzien. (Alle vluchten zijn na te lezen op de website onder het kopje vliegreizen)
Het blijft altijd spannend als je het hele gebeuren vanuit je stoel voorbereidt wetende dat, tot het moment van aankomst in Nederland, alles in handen is van anderen. Natuurlijk was het belangrijk dat we Kiki konden laten weten dat voor alles gezorgd zou worden en dat ze alle hulp zou krijgen in Valencia op het moment dat zij met de hondjes zou inchecken.
Toen hoorden we dat Juan Carlos op 2 juni het ziekenhuis in moest om de lang verwachte dotteroperatie te ondergaan. Dit zou betekenen dat al het voorbereidende werk inclusief het werk op het asiel en het brengen van de hondjes van Tobarra naar Valencia airport op de schouders van Piedy neer zou komen. Gelukkig raken Piedy en Juan Carlos niet zo vlug in de stress en werd alles zo geregeld dat, indien dit nodig was, alles goed zou komen. In afwachting van de tijd tussen de adoptie en de reis werden natuurlijk de nodige foto’s gemaakt en met regelmaat toegezonden. Alles was onder controle en met belangstelling werd uitgekeken naar de grote dag.
Gelukkig was Juan Carlo weer sneller op de been dan verwacht want in plaats van de 4 verplichte dagen rust was hij de volgende dag alweer op het asiel te vinden. Wel een beetje rustig aan doen natuurlijk maar toch. Hier is hij in zijn element en tussen de hondjes voelt hij zich pas echt thuis. Dit was fijn want natuurlijk moeten, daags voor het vertrek, de hondjes nog door de dierenarts worden onderzocht. Dit was een mooi karweitje voor Juan Carlos terwijl Piedy het zwaardere asiel werk op zich kon nemen.
Het ging zo goed dat Juan Carlos zelf de hondjes naar Valencia heeft gebracht op de dag van de vlucht. Dat dit een vroegertje was mag duidelijk zijn. Om rond 07.30 uur in Valencia te kunnen zijn moet zij daar rond 05.30 uur vertrekken. Neem daar nog het gereed maken van de hondjes bij dan snap je dat de wekker lekker vroeg afging in Tobarra. Rond 07.30 uur krijg ik een berichtje van Kiki dat ze met haar reisgenoten over 20 minuten op de luchthaven zou zijn. Gauw gaf ik Juan Carlos een seintje dat hij zich niet hoefde te haasten. Gezien Juan Carlos geen Engels spreekt en Kiki geen Spaans was ik benieuwd hoe het gesprek tussen hen zou plaatsvinden. Juan Carlos kennende zou hij vast zijn creativiteit gebruiken om te kunnen zeggen wat hij kwijt wilde… dat zou vast goed komen.
Juan Carlos kon Kiki gewoon niet missen op de luchthaven want zo groot is die ook weer niet. En toen hij dan de hondjes met kennels uit de parkeergarage naar de vertrekhal had gebracht kon het natuurlijk niet anders dan dat Kiki eerst haar Dulce begroette.
Even de pootjes strekken en een koppie koffie drinken en dan hopla alles weer in de kennels voor de grote reis. 
Nu is het serieus en gaan ze het vliegtuig in. Dulce en Bella in één kennel laten alles gelaten op hen afkomen. Dia is wat zenuwachtiger en maar ook zij schikt zich in haar lot voor dit avontuur. Precies op tijd vertrekt het vliegtuig en als wij hier rond 09.00 uur te horen krijgen dat alles op Valencia goed is verlopen dan kan ik mij klaar gaan maken om naar Rotterdam airport af te reizen om Kiki met de hondjes welkom te heten.
Op Rotterdam staat het ontvangst comité klaar. Noortje en Ron die voor Bella komen, René die met een kennis Dia af komt halen en Chris die met zijn drie dochters op Kiki met Dulce staan te wachten. De meiden staan vooraan om niets van de binnenkomst van mama te missen. 
Dan is het eindelijk zover. Kiki valt in het niet achter haar karretje met de ‘kenneltoren’ maar ze is het toch echt.
Het is altijd een beetje rommelig op zo’n moment en natuurlijk wilden we de hondjes zo snel mogelijk uit de kennels laten. Dat er een mevrouw van de luchthaven was die ons vriendelijk maar dringend verzocht om met het beestenspul naar buiten te gaan … ach natuurlijk begrepen we dat (al stonden we niemand in de weg) 
Bella krijgt alle aandacht van Noortje en Ron en krijgt zelfs en heel speciaal sjaaltje. Tja daar is er natuurlijk maar 1 van en die is voor Bella. Bella mag in het mooie Brabantse Boxtel gaan wonen maar zou eerst nog uitgebreid afscheid nemen van Dulce… haar reisgenootje. 
Dia moest eerst even fatsoenlijk kennis maken met René want al die drukte vond ze maar niets. Daarna ging het al gauw beter. Om haar niet onnodig zenuwachtig te maken leek het Rene beter om maar zo snel mogelijk af te reizen naar Arnhem waar haar nieuwe leven zou beginnen. Zo gezegd zo gedaan. Waren we nog bijna vergeten om het paspoortje van Dia aan Rene mee te geven maar we konden hem nog net op tijd waarschuwen voor hij de parkeerplaats af zou rijden.
Zoals gezegd had ook Dulce geen gebrek aan belangstelling en net als Bella vond ze het geweldig. Hoe meer hoe liever. Leek ze aanvankeijk wat timide… nou dat was gauw over…. Het stoeien met Bella hoorde bij het afscheidsritueel. Want kort daarna vertrok ook Dulce met de familie naar haar nieuwe woonplaats. Haar mandje zou in Amsterdam staan.
================
Zoek de poes
We hebben weer een leuk plaatje toegezonden gekregen van onze vriendin Carla uit Roermond. Je zou bijna medelijden krijgen met de poes maar geloof maar gerust … het is allemaal liefde en genegenheid.
En daarmee eindigen we weer dit verslag.
Dus …Tot zover …
Groetjes
Annerie en Ton