Beste Mensen,
Wat een feest is het om de drie hondjes toch net iets eerder met hun baasjes te kunnen verenigen dan aanvankelijk gepland was… Candy, Aizon en Pip (Mami) waren deze keer de gelukkigen.
Even terug naar het moment dat we toch besloten om een extra vlucht te maken. Op 7 januari 2012 waren we terug gekomen van onze caravantrip. We hadden toen gepland om op 10 maart de volgende rit te gaan maken. Acht weken zouden we deze keer, onafgebroken thuis zijn. We hadden de tijd ook nodig om de caravan te vervangen want daar konden we echt niet meer veilig mee op pad. Het afgelopen jaar hebben we zo’n beetje om de zes weken een trip gemaakt en dan hadden we 7 tot 10 geadopteerde hondjes te vervoeren. We waren benieuwd wat het aantal adopties zou zijn nu er acht weken tussen zou zitten.
Dan blijkt maar weer dat er niets valt te plannen. Twee weken voor vertrek zijn er al vier hondjes naar Nederland gevlogen en wordt hals over kop deze vlucht geboekt om nog eens drie hondjes versneld naar Nederland te halen. Dat zijn dus al zeven geluksvogeltjes en eigenlijk had het zomaar klaar kunnen zijn voor deze periode. Maar nee ondanks het vliegen zijn er nog elf geadopteerde hondjes die staan te springen om vervoerd te worden naar hun baasje in Nederland.
Dat deze vlucht dus absoluut noodzakelijk was is overduidelijk omdat we gewoon nooit alle hondjes mee hadden kunnen nemen. We hadden weinig keuze. Het was zo’n beetje de enige vlucht waar nog hondjes mee mochten.
Omdat er al vier honden hadden gevlogen moesten er 2 grote airkennels mee richting Alicante. Het inchecken en bij de odd-zise balie afgeven van de airkennels is niet zo’n probleem maar als je eenmaal in Alicante bent zit je wel met die grote joekels in je maag die je steeds overal met je mee moet slepen. Waarom ik dit vertel is omdat ik op zaterdag heen vlieg en zondag terugkom. Ik moet dus een nachtje op de luchthaven blijven hangen.
Zaterdag middag 15.00 uur
Dan is het zover. Van de buurman Peter hadden we een reistas te leen gekregn voor Pip (Mami). Van de airkennels en de reistas hadden we één pakket gemaakt. Tegenwoordig moet je voor elke kilo gewicht aan bagage betalen en dat loopt aardig op. We hadden tijdens het boeken van het ticket een schatting gemaakt van het totale gewicht van de kennels en aangegeven dat het maximaal 29 kilogram zou wegen. Achteraf blijkt het veel minder te zijn en hebben we dus 50 euro te veel betaald. Een goede tip voor de volgende keer is dus gewoon het ticket boeken en de bagage er later bij boeken als je exact de kilo’s weet. Een correctie is niet mogelijk dus ook geen geld terug.
In een paar tellen heb ik de boardingpas in bezit en zijn de kennels afgegeven bij de Odd size. Dan begint het wachten. Dit zou een trip van wachten worden en gelukkig ben ik een ongelooflijk geduldig persoon…… Even Annerie bellen dat ik nu zit te wachten….
Om 17.00 mogen we aan boord van het vliegtuig. Gelukkig dat er nu wat gaat gebeuren.
Nog geen 10 minuten later zit iedereen aan boord en vijf minuten daarna gaan we daadwerkelijk de lucht in.
Rond 19.30 uur landen we in Alicante. De koffers uit het ruim van ons vliegtuig komen op bagageband 8 te liggen waar ze eindelooos rondjes draaien totdat iemand de koffer van de band trekt. De airkennels kunnen daar niet op terecht komen en die zullen op bagageband 14 komen. Natuurlijk gaat al de normale bagage voor dus heb ik post gevat bij band 14 en maar even Anneie gebeld met de mededeling dat ik zit te wachten op de kennels.
20.30 uur . Met mijn karretje met kennels voor me uit duwend kwam ik bij de hoek van de vertrekhal terecht waar je versnaperingen kon kopen. Ik vereerde de Burger King met mijn klandizie en bestelde daar een warme chocolademelk. Dit was om medicinale redenen want ik heb een onwerkelijk schorre stem en een nare vervelende hoest. Anders zou ik natuurlijk nooit zo’n zoet drankje gekocht hebben want dat zou te slecht zijn voor mijn lijn….(ahum) Overiges moest ik 5,25 euro afrekenen. Het zal een afstraffing zijn van mijn “zoete – zondige” gedrag maar ik vond dat toch best wel prijzig en besloot daar en toen dat ik toch verder zou gaan kijken of er een tentje was die me door de nacht kon helpen tegen een wat schappelijkere consumptieprijs. Toen ik hoorde dat de Burger King met zijn speciale chocoladeprijs om 21.00 uur de boel zo sluiten was ik daar niet rouwig om. Wel moest ik dus op zoek naar een tent die langer open bleef. Nu hoefde ik niet lang te zoeken hoor want pal daarnaast was een ‘koffietent annex tapas-bar’ en die bleef gelukkig de hele nacht open en jawel daar kon je een cappochino krijgen voor 1,75 euro.
OK, nu was alles onder controle en voelde ik dat er een stukje rust over me was gekomen want ik hoefde nu niets meer te doen. Ik belde Annerie even om te vertellen dat ik nu een plekje had gevonden waar het grote wachten kon beginnen. Ik beloofde haar de volgende morgen om 06.30 uur te wekken. Met een stapeltje cryptogrammen uit de Volkskrant en een dvd-speler zou ik de nacht wel doorkomen.
23.00 uur. Twee crypto’s verder besluit ik om een film op de dvd speler te bekijken. Vlak voor voor het einde van de film (twee uur later) floept de dvd-speler uit. De batterij was op. Een beetje frustrerend is het wel als je twee uur lang zit te wachten op een climax dat de grote beloning moet zijn van het lange turen op een klein schermpje. Dan nog maar een koffie scoren en Annerie bellen dat ik de volgende keer ook de oplader maar mee moet nemen.
De wereld snachts is altijd anders dan overdag. Ik zag twee agenten van de guardia civil sjouwen met een enorme koelkast, een totaal verdwaasde Ier zoeken naar zijn vlucht naar Alicante terwijl hij al in Alicante is en een half slapende meneer op een ‘vloerboenmachine’ door de hal rijden..
Rond een uur of vijf gaat de luchthaven van Alicante weer wat meer leven. Ineens zie je meer reizigers rondlopen en hoor je allerlei geluiden die op bedrijvigheid duiden. Ik had gedurende de stille uurtjes met mijn karretje een plekje gevonden op een bankje bij de Burger King die toch gesloten was. Maar ja het zou niet lang duren voordat ook deze tent zou gaan leven.
Zo stijf als een plank kwam ik overeind om met karretje en al in de toiletten te verdwijnen. Na het wassen, scheren en tandenpoetsen zag de dag er ineens weer heel anders uit. Het is 06.30 uur als ik opgewekt Annerie verras met mijn telefoontje. Ik weet niet zeker of Annerie mijn opgewektheid op deze zondagmorgen deelde.. Maar voor mij ligt inmiddels een broodje tonijn met koffie ernaast kan de morgen voor mij niet meer stuk.
Het was inmiddels 07.30 uur als ik na mijn ontbijtje de airkennels in elkaar heb gezet en ik ineens Piedy en Juan Carlos met de hondjes door de vertrekhal zie lopen. De hondjes zijn enthousiast en kijken hun ogen uit. Allemaal nieuwe indrukken en al die mensen. Het weerzien is hartelijk als altijd en de hondjes laten zich gelijk knuffelen. Elke aandacht vinden ze leuk en is als een bonus op dit uitje…
Ook voor Piedy en Juan Carlos is deze zondag uitzonderlijk vroeg begonnen. Ook zij zijn al van 04.30 uur in touw. Een kopje koffie maakt ook voor hen het wakker zijn weer een beetje draaglijk. We praten over de hondjes en ook even over ‘de muur’ die nu af is, het laatste hondje Pepe dat binnen is gekomen en de sluiting van een asiel dat in de directe omgeving was gevestigd met alle consequenties van dien.
We gaan alvast in de rij staan bij de incheckbalie en, als Aizon nog even buiten een plasje moet doen, eisen Pip en Candy alle aandacht op.
Even later zijn de drie weer bij elkaar en lopen ze meteen te dollen. Het is gewoon leuk om te zien hoe die hondjes samen dit avontuur beleven. Het doet me denken aan een schoolreisje waarbij alle kinderen in een uitgelaten sfeer tien keer drukker zijn dan normaal.
Dan komt het moment dat de Candy en Aizon in de kennel gaan en bij de Odd size worden afgegeven. Ik neem afscheid van Piedy en Juan Carlos en met Pip in de reistas, ga ik in de rij staan om door de controlepoortjes te gaan.
Net als Candy en Aizon moet ook Pip weer even uit haar reisverblijf en moet de reistas door het röntgenapparaat.
Daarna kan ze er weer in en lopen we verder naar gate 43 waar we vrijwel onmiddellijk het vliegtuig in kunnen gaan. we worden geacht te gaan zitten op stoel nummer 19A. Dat is een plek aan het raam maar dat is niet zo handig omdat tijdens de start en landing de reistas op de grond moet staan en in economy class is de ruimte veel te klein om tussen je benen door de tas op de grond te zetten. Gelukkig had ik twee kinderen naast me die graag aan het raam wilden zitten en het uiterst interessant vonden om een hond naast zich in het vliegtuig te hebben. Nou is Pip ook wel een lieverdje die zich elke aai laat welgevallen en ook haar koppie hiervoor uit het mandje steekt.
En zo komen we na een voorspoedige vlucht in Rotterdam aan. Daar staan de baasjes al te wachten en als eerste kan ik vlug Pip door de schuifdeur aangeven terwijl ik nog op Candy en Aizon sta te wachten.
Dan eindelijk zijn we met z’n allen in de aankomsthal.
Pip mag bij Herman en Heleen in Langebroek gaan wonen
Candy mag met Afred en Jenneke mee naar Ommen waar hun drie dochter zullen helpen bij de dagelijkse verzorging van Candy
Aizon mag met Mariska en Mike mee naar hun flat in Leidschendam.
Daar wacht hun kleine op de kennismaking met Aizon.
Beste mensen, eind volgende week zullen we de volgende caravanreis beginnen.
Op zaterdag 17 maart zullen we dan terug zijn en worden Nube, Pecas, Macy (Lola), Livai en de pups Vicky, Bolita, Sara (Sisi), Domin, Kaya (Tania), Lexy (Kika) en Roque verenigd met hun baasjes.
We hopen dat jullie met behulp van de nieuwsbrieven ons onderweg zullen volgen.
Groetjes,
Annerie en Ton