Het zal toch niet aan ons hebben gelegen dat Oranje niet door is..????
Zondagavond 17 juni 2012:
We leven er naar toe….. een prachtige avond die zowaar het zwoele karakter draagt van een zomeravond.
De tuindeuren staan open. Naarmate het dichter bij ‘kwart voor negen’ komt groeit de spanning.
De afgelopen dagen was de verwachting van wat Oranje nog zou kunnen bereiken veranderd van ‘ongeloof’ via ‘een heel klein kansje’ naar een ‘alleszins redelijke kans, mits de Duitsers maar zouden winnen’. We hebben zelfs Botas en Sally laten figureren in het vorige filmpje…
Daisy, Botas en Sally voelen dat er iets staat te gebeuren. De hele dag horen we commentaar over het Nederlandse elftal, en op de televisie trekt een stukje vaderlandse voetbalgeschiedenis over het Nederlandse elftal aan ons voorbij. We zijn lekker in de stemming en hoewel we ons zelden laten verleiden om ‘mee te gaan’ in de collectieve verwachting dat er toch een minikans bestaat om door te mogen gaan naar de kwart finale, zijn we net als vele anderen toch positief gestemd. Zo positief zelfs, dat we er bijna in gaan geloven dat onze positieve gedachten, die we uit doen gaan naar onze jongens in de Oekraine, van doorslaggevend belang zijn voor het slagen van hun missie… Het geeft ons een gevoel van betrokkenheid. Het gevoel dat we hen werkelijk meehelpen om die overwinning, met de noodzakelijke twee punten verschil om door te kunnen gaan, binnen te halen.
Een half uur voor de wedstrijd begint, lopen we nog gauw even met Daisy, Botas en Sally buiten om een plasje te laten doen. We moeten er niet aan denken dat we gestoord zouden worden in onze positieve gedachtenstroom juist als onze jongens het daar zo hard nodig hebben…. Dat zou wel eens catastrofaal kunnen zijn… nee, we laten niets aan het toeval over…. !!!
De laatste minuten tikken voorbij, de glazen staan volgeschonken voor ons op de salontafel en de beestjes liggen bij ons op de bank lekker te kauwen op een botje. Alles is perfect geregeld en niets mag de concentratie verstoren. Dit zou immers een memorabele wedstrijd worden. Een wedstrijd die de geschiedenisboeken in zou gaan. Eentje waarvan wij konden zeggen… “Wij hebben die wedstrijd life gezien…” en door de positieve energie van miljoenen mensen, maar speciaal door die van ons, is deze klus geklaard…
‘Alles op alles’ was het motto van deze wedstrijd. En zo was het ook ‘Alles of niets’ …. Dan volgt een schril fluitsignaal en de aftrap.
Met gespannen blikken kijken we naar het scherm en zien we hoe het Nederlandse eftal vleugels lijkt te hebben. Iets dat we aan het begin van elke voorgaande wedstrijd ook hebben gezien maar helaas steeds niet tot doelpunt mocht leiden. Een enkele keer komt Portugal ook in het Nederlandse doelgebied maar wordt hun aanval gepareerd of verdwijnt de bal jammerlijk naast het doel.
We leven mee met ‘onze jongens’ en voelen de emotie en de passie van elk contact met de bal, voelen het gemeende onrecht dat ons elke keer wordt aangedaan als we weer door een sliding onderuit worden getrapt. “Nee …opstaan !!!!” , er is geen tijd te verliezen … hebben maar één doel en dat is scoren….
Dan worden we beloond. Rafaël neemt de bal voortreffelijk aan en met een welgemikt schot schiet hij met zijn linker been de bal in de linker hoek van het Portugese doel. Zie …!!!! .deze positieve aandacht werkt. We voelen een bevrijding en gaan nog meer geloven in het bijna onmogelijke … Vooral geconcentreerd blijven en niet de aandacht verslappen.
BOEM !!!!! klinkt het buiten. De klap is zo hard dat het de ruiten doet trillen. Ergens in een wijk achter die van ons vond iemand het nodig om dit heugelijke feit te vieren met het aansteken van een lawinepeil. Sally en Daisy zijn helemaal in paniek. Doordat de kamerdeuren open stonden klonk de klap extra hard…
In blinde paniek vlucht Sally direct een kast in en kruipt ze weg achter de opgeslagen spullen. Daisy schiet van de bank en gaat zo ver mogelijk het huis in weg van de tuindeuren. En dan die Botas, die kleine dappere Botas … hij rent met opgeheven koppie naar buiten en gaat achter in de tuin hard staan blaffen tegen zijn onzichtbare vijand in de hoop zo zijn meiden te kunnen beschermen….
Het magische moment is verdwenen. De concentratie, met alle goede wensen naar onze jongens, is verbroken. Daisy en Sally hebben nu onze aandacht nodig…. Sally ligt verstopt achter een paar dozen, plat tegen de grond aangeduwd en kijkt met grote angst ogen op naar mij als ik haar rillende lichaampje met strelen en zachte woorden tot rust probeer te brengen. Annerie probeert Daisy te kalmeren en af te leiden met iets lekkers. De wedstrijd wordt hervat en terwijl wij nog bezig zijn met Sally en Daisy komt Botas een kijkje nemen hoe het met z’n meiden gaat….
Onmiddellijk is de kentering zichtbaar op het veld. Onze jongens lijken de weg kwijt en kunnen elkaar niet meer blindelings vinden zoals zoëven. Het onvermijdelijke gebeurt en Portugal scoort de gelijkmaker. Portugal wordt sterker en scoort zelfs een tweede keer…. Het Nederlandse elftel is definitief verslagen… Jammer want zelfs Duitsland had gewonnen dus was de weg naar de volgende ronde vrij …….
We danken degene die de vuurwerkpijl heeft afgeschoten hartelijk voor de ellende die het onze hondjes berokkende en uit naam van miljoenen andere Nederlandsers danken we hem voor het ontnemen van de kans op een plaats in de kwartfinale…
Goed gedaan jochie…. Flink hoor..!!!