Beste mensen,
Gisteren zijn we vroeg gaan slapen en geloof ons dat was een goed idee. We waren gesloopt door de vorige nacht. Maar nu…. Een heerlijke rustige nacht gehad zonder onderlinge stress of gepiep. Gisteren om 20.00 uur verzonk de hele camper in diepe rust en vanmorgen om 05.00 uur begon het feest weer. En dan niet wakker gemaakt door de hondjes… maar omdat ik naar het toilet moest. Tja, als je in zo’n kleine ruimte gaat rommelen is natuurlijk meteen het hele circus wakker. Een hele ruk van 9 uur lang en de benches nog schoon en droog. Natuurlijk meteen de riempjes aan en de wandel. Zarra moest gelijk nogmaals een grote boodschap doen en is nu weer helemaal in pas met de andere twee. Na lekker te hebben gedold kwam het etensritueel. Hierna vonden ze het genoeg en wilden ze de camper terug in. Het is zo vroeg natuurlijk best wel fris. Zarra en Pompi sprongen vanzelf naar binnen, Kees moet nog even getild worden vanwege haar operatie.
Toen ze eenmaal weer in de bench lagen konden we de katten verzorgen. Aaien kunnen we de poezen niet want ze zijn heel schuw. Door hun beperkte gezichtsvermogen hebben ze ook veel meer tijd nodig om je vertrouwen te winnen. Hen de tijd geven om te laten ervaren dat er geen gevaar is te duchten van de honden of van ons is het enige dat je kunt doen. En dan gaat de verzorging als volgt: Heel voorzichtig de deken terugslaan die over de bench ligt, in alle rust de bench openen… kattenbak, etensbak en drinkensbak eruit, alles verschonen vullen weer terugplaatsen en als laatste dekentje weer terugslaan. Kijk en als die beestjes dan al die tijd saampjes in de hoek zijn blijven liggen en niet hebben geblazen dan hebben we het goed gedaan. Het is onze voldoening om te zien hoe ze net als gisteren steeds vrijer worden. Zodra we dat extra lekkere eten hadden gegeven en de deken was weer wat teruggeslagen zagen we ze door een kier lekker smikkelen van de Gourmet Gold met Zalm smaak… vandaag staat een extraatje met Tonijn op het menu (op hun verzoek).
Het is rond 07.15 uur, nog harstikke donker op de parkeerplaats en we hebben nogal wat stroom verbruikt in de camper. Een geluidsignaal gaf aan dat het verstandig was om de motor te laten draaien om de service accu’s bij te laden. Zo gezegd zo gedaan. Als ik enige minuten later door mijn raam uit de verlichte camper over het donkere parkeerterrein kijk zie ik naast onze camper een dertig tal mannen in het gelid staan met één man er voor die hen leek aan toe te spreken. Natuurlijk waarschuwde ik Annerie die ook een vlugge blik naar buiten wierp. “Hebben wij dat weer…”, hoorde ik haar zeggen. Door de draaiende motor hadden we niemand horen aankomen en konden we niet horen wat er gezegd werd…. Het leek heel even het begin van een spannend boek… Toen zagen we dat ze allemaal, met de neus in de zelfde richting, op de knieën gingen zitten en vooroverbogen… Hiermee was de mystiek van het voorval al gauw verdwenen. We moesten er een beetje om lachen en dan eigenlijk nog meer om onszelf …
Zoals afgesproken waren om 10.00 uur waren in Albox bij Puppy Rescue waar we Katie en Joie op zouden halen. We hadden even te voren Kees, Pompi en Zarra uitgelaten zodat we daar even geen zorg voor hadden. Alle aandacht nu voor de twee nieuwe reisgenoten.
Diana was helaas verhinderd om aanwezig te zijn bij de overdracht. Paul nam namens haar de honneurs waar. Eerst werden aan ons de papieren overhandigd en toen ging hij Katie en Joie halen. Hij had ze beiden aan een riem toen hij de deur van het pand op het shelterterrein uit kwam lopen. Joie was een echte man en keek onbevreesd naar de mogelijkheden die hem geboden werden. Katie daarentegen had blijkbaar daar meer moeite mee. Ze leek een beetje ‘geïnstitutionaliseerd’. Lang in een beschermde omgeving gezeten en nu bang om de beschermde omgeving te moeten verlaten in de boze buitenwereld.
Paul was erg duidelijk tegen haar: “You’re gonna have a much better life so…” en daarmee werd ook Katie aan ons overgedragen.
Buiten maakten we eerst kennis met de beestjes. Annerie nam ze beiden mee voor een korte wandeling. Nog geen twintig meter verder was het ijs al gebroken. Schudde Katie resoluut al haar reserves van haar af en gedroeg zich net als Joie als een echte windhond. Aristocratisch en super lief.
Katie en Joie blijken welgemanierde dieren die eerder doen denken aan ‘royalty’ dan aan asieldieren. Geen aandacht voor de twee katten die ook aan boord van de camper verblijven en rustig tegenover de andere hondse reisgenootjes. Tja dat was treffen want dat had natuurlijk ook heel anders uit kunnen pakken.
Hierna hadden we nog de afspraak in Tobarra om Nieves op te halen. (Later zouden we horen dat haar naam uitgesproken dient te worden als Niejèbus). We hadden om 15.00 uur afgesproken maar we waren al in Tobarra om 13.30 uur. We namen weer uitgebreid de tijd om de club uit te laten en lekker te laten dollen. Eerst de drie doerakken uit La Linea en daarna de twee met ‘air’ uit Albox. Het zijn allemaal lieve dieren met een totaal eigen karakter en allemaal zijn het honden die niets liever willen dan tegen je aan hangen en lekker aangehaald worden. En dan kwam er nu nog een vreemde bij die Nieves heet… en ja hoor Nieves bleek later weer een geval apart.
Rond 15.00 uur waren Piedy en Juan ook bij het asiel en we werden weer hartelijk begroet net als een week geleden toen we de spullen kwamen brengen. Gezien we vrij laat te horen hadden gekregen dat Nieves mee mocht naar Nederland, hadden we geen bench voor hem in de bus klaar staan. Hiervoor moest dus op het laatste nippertje door Juan nog gezorgd worden. Gelukkig had hij er nog één thuis staan.
Ook Nieves is een vrijkous eerste klas. Ga bij hem op de grond zitten en zij kruipt zo bij je op schoot. Hou je armen open en ze zou zo tegen je op willen klimmen om in je armen te mogen liggen. Ze heeft twee jaar in het asiel in Tobara gewoond. Was destijds hoog zwanger over de omheining van het asiel gegooid waar ze één dag later beviel van haar pups. We hadden al even kennisgemaakt toen we een week geleden in het asiel waren maar nu was het toch anders. Alsof ze het wist dat we haar mee zouden nemen. Ook met haar werd eerst een stukje gewandeld en daarna ging ze gedwee de bus in… Geen aandacht voor de andere honden of katten. Liet zich zonder tegen te stribbelen in de bench zetten in afwachting van het betere leven dat haar beloofd is. Dat Nieves een bijzonder hondje was voor Piedy en Juan was duidelijk. Met tranen in haar ogen nam Piedy afscheid van Nieves…. We moesten beloven om een fotootje op te sturen en goed voor haar te zorgen…. Natuurlijk maken we die belofte waar….
Het is 22.00 uur en we staan bij een benzinepomp op de A7 nabij Valencia. Alles is klaar voor de nacht. De dieren zijn uitgelaten en verzorgd. Alles is stil terwijl ik de laatste zin van deze nieuwsbrief schrijf…. Laten we dat zo proberen te houden en zachtjes in onze bench (boven de voorstoelen) kruipen…..
Voorlopig reisschema:
2 jan 12.00-13.00 uur Parkeerplaats Airport Rotterdam Nederland voor de overdracht van de beestjes aan de nieuwe baasjes.
Tot zover…
Groet van Annerie en Ton
+31622225271
Met dank aan alle mensen, bedrijven, organisaties die ons geholpen hebben bij het verzamelen van goederen, het geven van advies, zorgdragen voor bemiddeling, of anderszins ondersteuning hebben verleend aan dit transport:
Afroditi, Dierenkliniek Animo, Den Haag; Mirjam , Greyhounds in Nood;
Menno de Jong, Dierenspeciaalzaak Buddies, V’burg; Hanno Berger, Dierennood;
Nancy Kuipers, Trimsalon Hondenboel, Schipluiden; Kees en Arla, Greyhounds in Nood;
Ilja Staas, Dierenspeciaalzaak Damlaan L’dam; Gea Vermeulen, Zwerfhonden in Nood;
Monique, Fitness & Racketclub Westvliet, L’dam;
Tennispark Overdam, L’dam; Richard en Margreet Bijman;
Nicole, wed. Verhoog, Dierenspeciaalzaak Voorschoten; Nicolien Groen, Leidschendam;
Fam. de Koning, Primera Damlaan, L’dam; Carla van Duijn, Den Haag;
Ger Hekking, Dobey Dierenspeciaalzaak, Rijswijk; Sytske Mens, Den Haag;
Er zijn nog geen reacties op dit artikel. U kunt als eerste reageren!