Dierenmissie 3 – Deel 4, Onderweg naar Nederland met de honden

Beste mensen,

Ik moet nog even rechtzetten wat ik de vorige brief heb verzuimd. Het waren de namen van de twee meiden die zorg hebben gedragen voor de opvang van de katjes en Donna en Bruno… . Alba en Cristina,  namens iedereen nog hartelijke dank voor jullie zorg. Jullie tranen bij ons afscheid uit Tobarra toen we de hondjes en katjes van jullie overnamen was zelfs voor òns hartverscheurend.  We hebben jullie beloofd foto’s en verhalen van jullie ‘pleegkinderen’ los te peuteren bij de nieuwe baasjes en we zullen hiervoor ons best doen.

 

Hier staan we dan nabij Biaritz… de mondaine badplaats waar we natuurlijk niets van zien omdat we langs de snelweg zitten….. met de reisgenootjes…. We staan op een enorme parkeerplaats aan de rand van een soort bos. We zijn een stukje achteraf gaan staan en hebben het rijk alleen. We staan hier sinds 13.30 uur. Het werd te heet om verder te rijden. We hebben net besloten om hier ook de nacht maar door te brengen. De hondjes hebben het naar de zin en morgen bij het ‘krieken van de dag’ gaan we weer op pad. We hebben tijd genoeg…. Tenminste….

Maar voor we hier waren hebben we weer het een en ander meegemaakt.

Na het verzenden van de vorige nieuwsbrief gingen we gisteren 14 juni rond 16.00 uur weer rijden. We hoopten zo “de lekker doorgewaaide caravan” een beetje koel te kunnen houden en in de avond nog wat kilometers af te leggen. Alle hondjes waren goed uitgelaten en de katten hebben ook weer de nodige verzorging gehad. Ze zijn speels en worden steeds speelser. Vraag het maar aan Donna die regelmatig haar staart moet redden uit de scherpe klauwtjes van de katten die in de aangrenzende bench zitten.

Met koele drankjes onder handbereik rijden we over het asfalt die ons luchtspiegelingen voor tovert door de hitte die er vanaf straalt. De weg is slecht. Overal zijn ze aan het werk en de we moeten echt een hartig woordje spreken met de dame die in onze Tomtom zit. Waren we maar via Valencia gegaan… Het zal qua kilometers misschien korter zijn maar de hobbels en bobbels in de weg maken het geen plezierige rit. Bij elke hobbel vrezen we voor het welbehagen van de hondjes en katjes die zich in de caravan lijdzaam het soms hevige schudden moeten laten welgevallen.

Toen was kwam bijna het onvermijdbare… want het schijnt aan ons te kleven…

Mijn mededeling aan Annerie… “het gaat weer niet goed..” klonk onheilspellender dan de bedoeling was maar gelijk wist ze dat ik het over een lekke band had. Onwillekeurig keek ze in de spiegel of ze weer stukken rubber in het rond zag vliegen van de caravan. “Nee, het is de wagen zelf…. links voor…”.

“Via del Norte A1, de hoofdweg van en naar Madrid, de corridor naar het zuiden voor al het verkeer dat de kortste weg zoekt van het noorden van Spanje naar Gibraltar… jaja… Bij hectometerpaaltje 125 stonden wij dus, nabij een oprit die afgesloten was vanwege de ophanden zijnde werkzaamheden… Dat deze weg ooit nog eens mooi, strak en glad zal worden, geloven we wel. Misschien over en jaar of vier of zo…. Maar voorlopig niet voor ons…

Nu heb ik standaard in de BMW een, verbandtrommel, gevarendriehoek en twee van die opvallende hesjes die tegenwoordig verplicht zijn. Maar ja dat is in de BMW die in de garage staat.

Gelukkig had Autoservice Reeuwijk voor een goede krik gezorgd en een goede reserveband. Nu is het natuurlijk zo dat als je een auto wat langer hebt, je hem ook helemaal gaat kennen. Dat schijnt te horen bij het houden van een auto. Als je op het laatste moment de Xsara Picasso mag gebruiken en hem gelijk moet onderwerpen aan de 4000 kilometer lange vuurdoop, dan kun je er vanuit gaan dat in het rituele kennismakingsproces tussen bestuurder en voertuig wat stapjes zijn overgeslagen.

Ik wist waar de krik zat… in het luikje in de bodem achter de passagiersstoel. Ik moest wel even graven maar die kwam al gauw tevoorschijn. Ik wist waar het reservewiel zat… hing onder de auto in een rekje. Maar hoe je de speciale bout van het rekje los moest maken dat was even een technisch detail dat aan mijn aandacht was ontsnapt. Een telefoontje naar Autoservice Reeuwijk deed wonderen. Ik kreeg Richard aan de lijn en vertelde hem dat de reis voortreffelijk verliep maar … hoe moet ik die bout los krijgen… Richard vertelde me dat ik in het zelfde klepje achter de passagiersstoel ook een speciale sleutel kon vinden. Hij had gelijk…. Toen was het euvel zo verholpen. En nog half veilig ook want Annerie had met een vooruitziende blik al een verbandtrommel en twee extra vestjes gekocht en in de caravan gelegd… Toen ik vroeg waarom ze niet gelijk aan een gevarendriehoek had kunnen denken moest ik snel bukken…

Onderweg bellen we de garage weer op, krijg daar Marieke aan de lijn en vertel haar  dat we weer aan het rijden zijn….

We besluiten nog een paar uurtjes te rijden en dan een plekje te zoeken voor de nacht. Net voor de stad Burgos hielden we het voor gezien. De emotie van de dag had een zware wissel getrokken op onze energievoorraad.

We vonden weer een leuke parkeerplaats. Het was op een belendend perceel van een benzinestation. Niet zo idioot groot maar met een stukje ‘achter af’ nabij een half open loods. Annerie vroeg of we daar wel mochten staan. ‘Tuurlijk” zei ik  “Daar staan strooiwagens in en die gebruiken ze toch niet.” Met gefronste wenkbrauwen had ze naar me gekeken maar gaf geen commentaar. Nu hadden we een paar vrachtwagen combinaties zien staan nabij het benzinestation. “Kijk die staan lekker op afstand en zo hebben ze geen last van ons…”. Vanzelfsprekend heeft Annerie een blind vertrouwen in mijn beoordelingsvermogen.

Er liepen wat wilde zwerfkatjes rond, dus naast het verzorgen van de hondjes en katjes in de caravan had ze nog een missie gevonden. Uit angst dat de beestjes onderweg iets te kort komen hebben we altijd voer bij ons waar een heel asiel een hongerwinter mee door kan komen dus je snapt wel waar we een gepaste donatie deden. De voedseldropping kwam een stukje verder terecht, in de berm die leidde naar en steile berg… daar waar die katjes waren.

De hondjes konden lekker dollen, hun behoefte doen en met volle buiken gingen ze tevreden weer de caravan in. Almeria die altijd het meest voorzichtig is om een nieuwe buurt te verkennen, voelde zich zelfs op haar gemak maar zodra ze haar rondje gemaakt had ging ze zoals altijd direct de caravan weer in. Haar bench staat gewoon open maar ze ligt er liever in dan buiten spelen. Beetje gehospitaliseerd…. De lieverd heeft gewoon iets meer tijd nodig….  Bruno is de levendigheid zelve en heeft altijd nieuwe ideeen over hoe hij met zijn tijd om zal gaan. Maar daar komt later nog een mooi voorbeeld van.

We gingen vroeg slapen want we wilden op tijd weer vertrekken.

Als we eenmaal het besluit hebben genomen om te gaan slapen proberen we altijd alles donker te houden om de hondjes rustig te houden. We liggen op bed en proberen te slapen. We horen vrachtwagens af en aan rijden en we vermoeden dat die van het benzinestation weer de snelweg op draaien.

We zeggen nog tegen elkaar: “toch nog drukker hier dan we gedacht hadden”,  en zo vallen we in slaap.

In alle vroegte worden we wakker. Kim die al los met ons mee loopt is de nestor van het gezelschap. Ook zijn bench staat open en hij houdt een oogje in het zeil. Gedurende de nacht had hij, bij het geronk van de vrachtwagens een plekje bij ons op bed gevonden.  We hadden hem maar laten begaan want we hadden geen zin om met de nodige stampij de hele meute weer wakker te maken. Hadden we zijn bench maar dicht moeten doen eigen schuld. Enfin we worden wakker gemaakt en we kijken door het raam naar buiten. We zien dat er een knoepert van een vrachtauto pal voor ons is komen te staan. Sterker nog ook achter ons blijken vrachtwagens geparkeerd te staan en toen we even ons hoofd buiten de caravan staken zagen we dat we totaal stonden ingebouwd en dat de hele parkeerplaats vol stond…

Ondanks dat we wakker waren bij het eerste ochtendgloren konden we pas vertrekken rond 09.00 uur. Geen nood hoor. De truckers zijn doorgaans een vriendelijk volk dat hun leventje regelt vanuit hun wagens… Ze zijn gewend te improviseren en wij doen gewoon mee. Ze staan wel gek te kijken als er hond na hond uit de caravan komt er daar een rondje mee wordt gelopen. Bij de eerste knikken ze vriendelijk, Bij de tweede ook, bij de derde, vierde, vijfde en zesde hond zijn er wat meer bedenkelijke blikken.. ach ja … wij blijven vriendelijk terugknikken…

Alles gaat sinds dat moment op rolletjes. We schieten lekker op en zien op de borden boven de weg al de aankondiging “Bordeaux” staan.  Kijk dat geeft weer moed.

We strijken neer op de parkeerplaats waarvandaan deze nieuwsbrief wordt geschreven. We hebben hier ons kampement opgeslagen.

Om jullie deelgenoot te laten zijn van onze uitspattingen op deze idyllische plek geven we hier een aantal plaatjes die voor zich spreken. Eerst een aantal foto’s van Bruno. We hebben hem als eerste buiten aan een boom gebonden met een verlengd lint. Die zat natuurlijk zo drie keer om de boom gewikkeld.

Toen Annerie hem kwam bevrijden wilde hij graag even aandacht…. Vervolgens wilde hij graag even spelen met de andere hondjes… maar ja hij is zo groot en Funny moet weer gered worden door Annerie… Natuurlijk houdt Kim toezicht op alles.

Libia moet even geknuffeld worden want zij heeft net een grote plas gedaan. Donna en Funny wachten hun beurt af.

Nou dan kan Libia nu wel even met mij spelen denkt Bruno…

Als Donna even de kans krijgt dan kruipt ze op schoot. Kan ze lekker alles bekijken zonder dat ze lastig gevallen kan worden.

Eindelijk kwam Almeria uit haar bench om even een frisse neus te halen. Gauw haar rondje doen. Even knuffelen en zo dat was weer genoeg voor vandaag.. wanneer gaan we eten?

Hier werden Bruno en Funny even tot de orde geroepen. Ze zagen er niet uit. Hadden even om het hardst een gat gegraven. Wat is er leuker dan wortels uit de grond te trekken. Zoals gewoonlijk loop Kim er weer los bij en waarschuwde me om toch vooral eens te komen kijken wat die twee aan het doen waren…

Alle hondjes (op Kim na) zijn weer in de caravan. Ik heb een tafeltje naast de caravan gezet en Annerie en ik genieten nog een beetje van de schaduw. Ik schrijf nu deze laatste regels en zie hoe Kim nog een beetje de wacht houdt bij Annerie.

Jammer dat we de katjes niet buiten kunnen laten spelen. We gaan hen zo nog iets extra’s geven. We kunnen al zonder ‘uit de bench geblazen te worden’ de kattenbak verschonen, eten en drinken geven, en zelfs een beetje met ze spelen zonder dat ze in de stress raken…. Ze eten en drinken goed en zijn elke keer weer dankbaar dat het deurtje van de bench open gaat. Gelukkig houden ze zich dan nog op achter in de bench.. al neigen ze steeds dichter bij de opening te komen…. Dat gaat dus ook wel goed komen….. O ja, ze laten zich horen als ze vinden dat ze iets nodig hebben…. Het zijn net hondjes… hihi

Hoogste tijd op de knop  “verzenden” te drukken… Morgen gaan we “weer” vroeg proberen weg te komen…..

Tot zover…

Groet van Annerie en Ton

dierenmissies@gmail.com
+31 (0)622225271

Bij voorbaat dank aan alle mensen, bedrijven, organisaties die ons geholpen hebben en nog gaan helpen bij het verzamelen van  goederen, het geven van advies, of anderszins ondersteuning hebben verleend aan de komende transporten.

Speciale dank aan het hele team
van Autoservice Reeuwijk
http://www.autoservicereeuwijk.nl

«
»

Er zijn nog geen reacties op dit artikel. U kunt als eerste reageren!

Plaats hier uw reactie

Uw email wordt nooit gepubliceerd of gedeeld met derden. Verplicht veld *

Wilt u een Persoonlijke Avatar afbeelding bij uw reacties? Ga dan naar www.gravatar.com