Dierenmissie 9: Dierenmissie 9, Deel 3, Van Lyon via Oliva op weg naar Tobarra

Beste mensen,

Donderdagmorgen 17 mei 2012, 09.30 uur.

Goed uitgerust en in alle rust rijden we weg van de camping in Lyon. Het had bijna ‘thuis’ gevoeld. We hebben goede moed en rekenen erop dat het op de weg niet al te druk zal zijn. Per slot van rekening hebben na Hemelvaart op deze vrijdag veel mensen vrij. Zoals gebruikelijk sukkelen we met een gangetje van 70 km per uur Lyon-stad in om zo de Route de Soleil te vervolgen. Dit gaat geweldig tot we net buiten Lyon komen. “Wegwerkzaamheden”… daar hadden we even niet op gerekend. Het navigatiesysteem van de auto geeft ons drie waarschuwingen. Langzaam rijdend verkeer over 100 km – langzaam rijdend verkeer over 30 km – langzaam rijdend en stilstaand verkeer over 2 km… Wat over 2 kilometer… we staan nu al stil.

We laten ons natuurlijk niet opfokken en lachen gelaten de onheilstijdingen weg. We doen een nieuw luisterboek in de CD en schikken ons in het lot. Koppie koffie erbij en verstand op nul…. Zo waren de eerste 200 kilometer na Lyon niet echt productief maar wel ‘easy going’… Toen we eenmaal vier uur verder waren konden we weer normaal de 90 km/uur aan houden.

De eerste borden met Barcelona erop geven ons altijd weer nieuwe moed. We komen in de buurt van de Spaanse grens. Ik weet het wel dat als je 130-140 km/uur zonder caravan rijdt, dan zijn deze momenten vlug voorbij en hebben niet half zo’n impact als wanneer je  90 km/uur met een caravan rijdt. Alles krijgt meer tijd om te bezinken, je raakt makkelijker in gedachten en je voelt je absoluut niet gejaagd…. Tja moet je tegen kunnen. Ik heb er ook behoorlijk aan moeten wennen. Ik vergelijk het met file rijden… Of je bent er aan gewend en je hebt je er bij neer gelegd of… je bent opgefokt, verandert steeds van baan omdat je het gevoel hebt dat die baan altijd sneller gaat dan de jouwe … en de wegtikkende minuten op het klokje op het dashboard drijft je via een toestand van constante ergernis naar een hartaanval … nee dat is het niet waard … laat de reis ook een bron van genot zijn. Je ziet veel meer om je heen en je bent je bewust van elke onbezorgde minuut dat je aan het rijden bent…. Juist en dat had ik niet moeten zeggen.

Nabij de grens van Spanje is het ook behoorlijk klimmen en dalen. Daar merkten we dat bij het klimmen, terwijl de cruise controll het gaspedaal bedient, de motor af en toe stottert… . De schrik sloeg ons om het hart want dit kunnen we niet hebben. We moesten even tanken en hebben er een flinke rustpauze van gemaakt. Er waren geen indicaties van enig defect op het digitale dashboard met de vijfhonderd verlichte symbooltjes die zo eigen is bij een Espace en noch was er sprake van enige rookontwikkeling…

Controle van het oliepeil, iets dat ik ook vanmorgen voordat ik de motor had gestart had gedaan, stond prima en het koelwater stond ook keurig op niveau. Mogelijk dat een lage dieselstand de reden was. Wellicht was er wat bezinksel in de tank die de toevoer van diesel een onbelemmerde toegang tot het brandstofsysteem had geblokkeerd. Toen we na een klein uurtje de snelweg weer opdraaiden leek het euvel verholpen. Even overlegden we nog of het verstandig zou zijn om de oliefilter te laten vervangen als we eenmaal in Oliva zouden zijn. We zouden het even aanzien.
Daisy , Sally en Botas die lekker van de gelegenheid gebruik hadden gemaakt om te dollen en hun behoefte te doen lagen diep te slapen en we besloten om zover mogelijk door te rijden. Zo kwam het dat we de afslag van Sant Pedro de Pescador voorbij reden en voor we het wisten, we ook voorbij Barcelona waren. De reis ging verder voorspoedig en uiteindelijk rond 20.00 uur, ruim 130 km onder Barcelona, besloten we in de plaats Cambrils te overnachten. Hier kenden we de weg. Het plaatsje ligt tegen Salou aan en daar zijn we in een ander leven ‘zonder hondjes’ tientallen malen op vakantie geweest. Op deze provinciale weg van Salou naar Cambrils liggen diverse campings op een rijtje. We besloten de eerste de beste maar te nemen. Het was maar voor één nachtje.  Het werd camping La LLosa. ( www.camping.lallosa.com ).

De camping zelf kenden we niet.  Het was typisch zo’n camping waar keurige weggetjes waren met aan beide zijden staanplaatsen. Helaas bleek deze camping geen staanplaats te hebben voor een caravan van onze lengte. Dat was overigens geen probleem want we konden gewoon op een van de weggetjes blijven staan en hoefden niet eens af te koppelen. Hoewel we de zee konden ruiken lag deze camping toch niet direct aan zee. Een kleine woonwijk lag er nog tussen zodat we niet de luxe hadden om de hondjes op het strand uit te laten. Het gaf niet we hadden ondanks de vertragingen in het begin van de dag toch een flink stuk afgelegd en wilden gewoon een rustig nachtje doorbrengen.

Vrijdagmorgen 18 mei 2012.

Rond 07.00 uur stonden we op om ons weer klaar te maken voor het volgende deel van de reis. Tijdens het douchen ontdekten we dat het water maar moeilijk op temperatuur kwam en de straal nou niet echt ‘hard’ was. Dat was een beetje jammer maar ja, je kunt niet alles hebben…
Omstreeks 09.15 uur reden we weer van de camping af. Ik kon de staanplaats pas om 09.00 uur betalen omdat de ‘kassa’ van de receptie gisteravond al was afgesloten. Geen probleem natuurlijk… wel moesten we cash betalen. Alleen rekeningen boven de 150 euro konden met creditcard betaald worden. Ik vermoed dat dit een crisismaatregel was om zo wat zwart aan inkomsten te komen. Tja….

We weten uit ervaring dat dit stuk naar Oliva een relatief saai stuk is.  Pas als we Valencia voorbij zijn wordt het weer wat interessanter en heuvelachtiger. Als we uiteindelijk een tunnel induiken waarbij je op een afstandje het idee hebt dat je tegen een rotsmuur aan zult rijden, weten we dat we dicht bij Oliva zijn.

We hebben het lekker rustig aan gedaan want de receptie van de Euro camping is van 13.00  tot 16.00 uur gesloten. Eerder aankomen kan wel maar dan weet je nog niet zeker of je het plekje dat je uitgezocht hebt ook kunt gebruiken voor de dagen dat we er zouden willen staan. Nou dan ga je natuurlijk niet alvast je tentje opzetten …

We arriveerden rond 15.00 uur. Te voet gekeken of de plaats vlakbij het strand, waar we ook eerder stonden, nog vrij was. Die plek, die eigenlijk geschikt is voor drie caravans, was nog helemaal vrij. Op de gok gingen we er maar staan en wachtten we geduldig tot het 16.00 uur was.
Gelukkig geen probleem, we konden blijven staan. Nu kon het werk beginnen. De TENT opzetten… Nu heeft elke caravan een eigen tent en hoewel de basis bij elke tent hetzelfde is, blijft het toch een heel gepuzzel en een gestoei om alle buizen op de juiste wijze in elkaar te passen. De truc is om tijdens het puzzelen je een beeld te vormen van hoe het aluminium skelet vorm moet krijgen. Helaas, ik snap er niks van. Heb geen idee hoe de verbinding met de caravan moet worden gemaakt. Bij de oude caravan waren er van die oogjes op de caravanwand geschroefd waar er buizen aangehaakt konden worden. Op deze caravan zat er niets….

OK, dan maar eerst de tent aan de caravan gemaakt. Het railsysteem is fantastisch. Toch merk ik dat de twee meter lange tent ook een stuk zwaarder is om die er zo even in te schuiven… Al stuntelend om de tent over de volle lengte van de caravan in het gootje te krijgen kwam er een behulpvaardige Fransoos aan die me aanbood even te helpen. Kijk dat schoot tenminste op. Zodra hij op zijn plek zat bedankte ik de beste man die een stukje verder op een stukje Frans grondgebied had veroverd.

Voldaan kijkend naar de prestatie tot zover zag ik tot mijn ontzetting dat de tent binnenstebuiten was opgehangen. Stom natuurlijk… ook van die Fransoos die zich voor had gedaan als een ervaren tentenbouwer… Er uit trekken ging vrij gemakkelijk maar toen kwam de toer weer om hem er weer in te krijgen. Ik schaamde me niet om even naar de Fransoos te lopen en te vragen of hij nog een keertje mee wilde helpen. Per slot van rekening had hij moeten zien dat ie verkeerd om zat… of niet soms… Graag hielp hij een tweede keer. Op één of andere manier schept zo’n vergissing een band … Hij hielp me mee of we al jaren vrienden waren en nu zat de tent in een mum van tijd weer op de rail. We hadden het zweet op de rug staan want het blijft een echt klusje. Opnieuw bedankte ik hem en lachend naam hij weer afscheid.

Nu moest ik nog uitvogelen hoe die wirwar van buizen tot een samenhangend geheel gemaakt konden worden. Aan de breedte van de tent kon ik zien hoeveel delen er in elkaar moesten maar hoe ik de stangen ook naast elkaar legde, nog steeds kon ik maar niet begrijpen hoe dwarsbuizen aan de caravan gemaakt moesten worden. Het zag er hopeloos uit..

Ik ben best gezegend met een dosis technisch inzicht maar ik kwam er niet uit. Met een schuin oog keek ik naar mijn nieuwe Franse vriend. Hij stond voor zijn caravan toch maar te niksen….

Het is inmiddels 18.00  uur en de hele operatie had al twee uur in beslag genomen. Ik moest gewoon zien hoe dat bij andere caravans zat die ook een Isabella voortent hadden.  Laat nu mijn nieuwe vriend ook een Isabella tent hebben… was dat nou toevallig.

Een Fix-on klik systeem… Dat was wat ons ontbrak. Zat dus niet bij de tentspulletjes. Ons was verzekerd dat alles compleet was… Nu pas viel me op dat aan de binnenzijde van de tent aan de kant van de caravanwand een rubberen rand was ingenaaid. Deze rand was er voor bedoeld om een x-aantal Fix-on’s schuif dingetjes aan te brengen waardoor er plekjes kwamen waar de dwarsstangen ingehaakt konden worden. Er ging een wereld voor me open. Eindelijk zou de tent opgezet kunnen worden mits we die Fix-on dingen ergens konden krijgen.

De Fransoos wist wel waar ik die kon halen. Op de weg naar Oliva stad moest ik zijn. Er zat niets anders op dan Annerie en de hondjes even achter te laten bij de caravan met aan één kant een slaphangende tent. Toen ik daar aankwam bleken ze exact te snappen wat ik bedoelde maar helaas hadden ze het niet op voorraad. Ik werd naar een concurrent gestuurd in Denia… ook goed… even Annerie bellen om te laten weten dat ik een stukje verder moet want … Annerie die op een camping  staat met een half afgebouwde tent met drie hondjes en haar man die tientallen kilometers verder even een boodschapje aan het doen is maar veel langer wegblijft dan verwacht, is niet zo bevorderlijk voor de gemoedsrust..

Daar hadden ze gelukkig wel de Fix-on dingen. “Cinco Fix-on por el carpas Isabella por favor…”, zeg ik trots in mijn voortreffelijke Spaans. 25 euro op de kop af… De pin automaat werkt niet dus of ik maar cash wil betalen… Waar had ik dat eerder gehoord…

Toen al een speer terug naar Annerie met de hondjes. Ik kon niet wachten om die tent nu eindelijk eens in volle glorie op te zien.  Wat zou dat een ruimte geven voor de beestjes want ook onze puppy ren hebben nog bij ons. In de ren is het deurtje te zien dat de toegang geeft om zo rechtstreeks de weg naar boven te nemen waardoor je direct op het strand staat. Om 20.00 uur was dit het resultaat.

Vier uur geklungel verder hebben we eindelijk het resultaat wat we wilden. Toch missen we nog drie stukjes pijp die het afdakje voor de tent moeten steunen.

Die zullen we later wel kopen. Annerie doet de suggestie om na deze inspanning bij het restaurant van de camping wat eten te halen. Dat is een geweldig idee…

Ook hier blijkt het nu de bedoeling dat er contant wordt afgerekend.

De volgende morgen checken we de email en schrijf ik wat voor de nieuwsbrief. Hier naast is te zien dat er lekker veel ruimte is en dat de hondjes zich helemaal thuis voelen. Natuurlijk is er dan alle tijd voor de hondjes. Eindelijk staat het strand tot onze beschikking.
Hier zijn wat impressies.

Daisy: Schiet nou eens op… ik sta hier uren te wachten.. pfff.. sta ik hier in m’n uppie bij al die vreemde badgasten…

Zo hebben we het graag. Het hele strand bijna voor ons alleen.

Nog even klassikaal de spelregels uitleggen want die waren ze voor het gemak vergeten. - Niet de mensen plagen of bang maken, - Niet aan de hengels trekken waarmee ze aan het zeevissen zijn, - Niet over de handdoeken lopen, - Goed luisteren naar wat ik te vertellen heb….

Don is hier op de weegschaal gegaan om te laten zien dat hij iets is aangekomen.

Blanca hier nog aan de wandel tussen het cementen hondenhok en de watervoorziening.

Nuka ligt hier te rusten op de bank, moet ook kunnen. Als je bij Piedy thuis mag moet je er ook van profiteren.

Otje hier op de betonnen vloer wachtend op zijn transport naar het beloofde land.

Tyna is het zusje van Otje en ook zij zit te wachten.. fijn dat ze nou allebei mee mogen komen ..!!!!