Beste mensen,
De laatste dagen voor de vliegreis waren best wel hectisch te noemen.
Een erg leuk bericht kregen we van Tessa Veldhorst. Zij is het baasje van Zora en zij heeft ons leuke logo (links boven aan de webpgina) ontworpen. Zora is op 15 januari 2012 bij haar en haar poes Brammetje komen wonen. Nu was Zora wel gewend aan katten maar was als jonge hond erg energiek en speels. Brammetje daarentegen was eigenlijk helemaal geen hondjes gewend. Dit betekende voor Tessa een geweldige uitdaging om dat in goede tuinen te leiden. Inmiddels is dat goed gekomen en als je dit plaatje ziet dan weet je dat het goed is. Alleen met engelengeduld en toewijding kun je dit bereiken. Tessa hartelijk dank voor de foto.
Ook Choco hier links op de foto en Syra (die Whoopy zal gaan heten) hier rechts op de foto werden afgelopen week geadopteerd dus die gaan sowieso op 24 april meekomen. Choco mag in Rotterdam gaan wonen bij Petra en haar jonge dochtertje Laura die even oud is als Choco. Whoopy zal zijn plekje in Driebergen vinden bij Iengrid en Peter en hun kinderen Simon en Vera.
Toen was het eindelijk zover dat het vrijdag werd waarop we zouden gaan vliegen om Nacho, Dubai, Pedro, Bingo en Fidel de reis van hun een te laten maken.
He
t begon op vrijdagmorgen weer erg vroeg zoals normaal. Nog voor de wekker afging was ik al wakker. Al hebben we de reis al vele malen gemaakt, elke keer weer is het toch een heel bijzonder gebeuren. Om half vier stapte ik uit de douche. Na met de hondjes een rondje te hebben gelopen en een koppie koffie te hebben gedronken kon ik op weg naar Schiphol. Met de 
reistas voor Fidel en twee airkennels achter in de auto, die tot één pakket waren gemaakt, kon ik vertrekken. Annerie had zoals gebruikelijk om de dag door te komen, de nodige lekkere broodjes ingepakt.
Ondanks de drukte op Schiphol die rond het vroege uur aanzienlijk groter was dan de afgelopen maanden, ging het inchecken voorspoedig. Het viel me op dat het deze keer al licht was toen ik rond half zeven bij de gate C14 op het punt stond om het vliegtuig te stappen. Het was de afgelopen dagen erg winderig geweest en ik maakte me een beetje zorgen voor de hondjes die in het ruim zouden moeten reizen. Nu bleek de vrees ongegrond want de harde wind was geheel verdwenen en eerlijk gezegd was dat ook voor mezelf een geruststellend gevoel.
Rond 09.30 uur kwamen we op Airport Alicante aan en, na het ophalen van de lege airkennels bij de bagage band, begon zoals elke keer het lange wachten. Krantje kopen, puzzeltje invullen, videootje kijken en een beetje rond kijken… nee er is niets veranderd sinds de vorige keer. Wel heb je tijd om dan wat details van het luchthavengebouw te zien. Een totaal onbelangrijk feit is dat de hal een verlichting heeft van 480 spots die geplaatst zijn in 12, soort modern vormgegeven, kroonluchters. Tja, je zult zulke info maar paraat hebben…
Omdat ik ondertussen al erg vaak op de luchthaven van Alicante ben geweest, waarbij ik elke keer een hele dag met een karretje met twee grote kennels erop in de nabijheid van de koffietent rond loop te slenteren, kan het niet anders zijn dat mensen je gaan herkennen. Je merkt dit als je een kopje koffie bestelt bij de coffee-corner. Zo is het ook altijd leuk om de duizenden reizigers voorbij te zien lopen en dan te kijken of er misschien, bij toeval, een bekende van je tussen loopt en natuurlijk zou dat leuk zijn… om wat tijd door te komen… . Dat zou immers best kunnen want er gaan dagelijks erg veel vluchten van Alicante naar Nederland … Enfin, de tijd loopt door en dan is het ineens toch weer 18.00 uur geworden en komen Piedy en Juan Carlos met de hondjes op me af lopen.
Voor de wandeling van de parkeergarage naar de vertrekhal hebben Piedy en Juan Carlos de pups Fidel en Dubai nog even in de kennel gehouden. Pedro, Bingo en Nacho liepen aan de lijn. Het is dan tijd om de beestjes even ui te laten voor het luchthavengebouw en ze wat te drinken te geven. Immers ze zullen zo meteen vier uur lang in de kennel moeten verblijven. Ondertussen krijg ik de paspoortjes die we nog even nakijken en worden ook nog even alle chips met de reader afgelezen. Ik heb op mijn beurt weer riempjes van de vorige reis en een flinke zak met hondenkoekjes bij me.
Tussen de bedrijven door handelen we alles af onder het genot van een koppie koffie. Tja veel tijd voor een social gebeuren is er natuurlijk niet. Al laat Nacho nog gauw even zien dat hij een grote jongen is en in staat is bij Juan Carlos een koekje van de hoge tafel te bietsen.
Ondertussen vertelde Piedy dat er 9 pups met moeder zijn binnengebracht. Geboren op 2 maart en nu 2 kilo van gewicht. Snow, Sandy, Princess, Lady, Kiko, Dama, Blaki, Bella en Mou. Dat ze hun handen daar aan vol hebben is zeker. Ik heb beloofd om ze zo snel mogelijk op de site te zetten. De pups kunnen pas in juni naar Nederland komen omdat ze drie maanden moeten zijn voor ze volledig ingeënt zijn. Ik kon niet anders dan Piedy en Juan Carlos veel sterkte met het kleine spul te wensen. “Ach, die kunnen er ook nog wel bij ..” was hun antwoord. Tja…
Rond 20.00 uur gaan we met de hele club naar de incheckbalie waar ook de formulieren voor de hondjes ingevuld moeten worden en de kennels in elkaar moeten worden gezet. Als dat gebeurd is worden die voorzien van een vliegsticker met de juiste gegevens erop. Je moet er toch niet aan denken dat de kennels op een heel ander vliegveld terecht zouden komen.
Tot dusver is was alles perfect verlopen maar toen begon de stress. Voor de zoveelste keer was het de afhandeling bij de Odd Size bagage afdeling die weer voor nodige spanning zorgde. Het vliegtuig zou vertrekken om 21.35 uur en de bedoeling is dat je aan boord gaat om 21.05 uur.
Als je na de drukte van incheckbalie om 20.15 uur bij de Odd-size aan komt maar dan pas na 21.00 uur geholpen wordt dan is er toch wel enige druk ontstaan. Eindelijk worden dan Nacho, Bingo Pedro en Dubai in hun airkennel in ontvangst genomen Voor je dan daar weg kunt is het al 21.10 uur geworden. Je weet dat de passagiers ondertussen al langzaam in een lange rij voetje voor voetje het vliegtuig in sjokken. Opnieuw was het dus rennen geblazen met Fidel onder de arm en de reistas om mijn schouder. Zoals gebruikelijk moet je bij de X-ray machine moet je riem af, portemonnee, sleutels, jasje, videoafspeler in een bakje leggen. Met de tas ernaast hopla door de machine. Met Fidel in mijn armen door het poortje lopen en dan weer alles bij elkaar rapen. Opnieuw een sprintje… nu langs de talloze parfumwinkeltjes waar je de adem wordt ontnemen. Dan kom je in de enorme vertrekhal van Alicante. Onder het rennen zie ik op de borden dat we mazzel hebben. De gate waar Transavia ons deze keer het vliegtuig in zou laten stappen is vrij vooraan in de hal. Dat scheelt weer. Vrijwel direct kan ik door lopen en in de slurf doe ik Fidel pas in de reistas. Ach ja… het heeft ook wel wat… je komt nog eens sportief in beweging…
Vrijwel direct vertrokt het vliegtuig en Fidel heeft zich keurig gedragen. Zodra we aankwamen en we weer in de slurf liepen mocht Fidel er uit. Met zijn lange poten had hij al de tijd moeten liggen in de tas dus die bewegingsvrijheid vond hij erg fijn. Al lopend naar de uitgang hadden we nog de aandacht van een leuke dame die ook met ons had meegevlogen en had aangegeven in Spanje te gaan wonen en te overwegen om over een tijdje een hondje te willen adopteren. Jullie snappen dat ik graag wat over Dierenmissies heb verteld. Vlak voor de aankomsthal bij de bagageafdeling, wachtten Fidel en ik samen op de kennels met de andere hondjes. Gelukkig was de bagageafhandeling deze keer lekker snel.. Met behulp van een vriendelijke Schiphol medewerker die het tweede karretje voortduwde, konden we met Fidel er boven op, de aankomsthal inlopen. Daar stonden de baasjes te wachten en zoals gebruikelijk is het dan ineens een gezellige janboel. Natuurlijk moeten de hondjes er zo snel mogelijk uit.
Hier links op de foto zijn de baasjes Hans en Natasja met Nacho. Hij heeft het geluk te mogen wonen in het mooie Brabantse Berghem. Ze hebben een flinke rit voor de boeg maar nou heb ik niet de indruk dat Nacho daar echt tegenop ziet. Hij is nieuwsgierig genoeg om alles mee te willen maken maar ja ook hij heeft een lange dag achter de rug dus ik denk dat hij wel in de auto in slaap zal vallen.
Rechts op de foto is Bingo met baasje Marieke. Hij hoeft niet ver te reizen. Zoetermeer wordt het eindstation en daar zal “zachte Bingo” alle aandacht krijgen die hij nodig heeftg. Vooral het knuffelgedeeelte is wel heel favoriet voor Bingo. Komt dat nou even goed uit…
Dubai had duidelijk moeite met de gladde voer. Dat hadden we ook al opgemerkt in Alicante. Lieve woordjes van Jacqueline en haar dochter konden hem niet bewegen om zich te verplaatsen op de gladde voer. Toen Pa Cock zag hoe Dubai hem aankeek kon hij hem niet verder laten leiden. Hij tilde hem op om hem zo naar buiten te brengen. Als hij vervolgens ook in de armen van dochterlief mag verkeren ziet de wereld er voor Dubai ineens heel anders uit.
Rotterdam, pas maar op …. !!! want hier is Dubai…. !!!
Arme Pedro was even zijn baasje kwijt. Dat kwam omdat ik iedereen naar Aankomsthal 3 had gestuurd. Laat dat nu veranderd zijn en dat sinds kort standaard de vluchten van Transavia uit Alicante aankomen in aankomsthal 1. Gelukkig …. daar waren Ed en Pety uit Vogelzang. Ja zoveel aandacht is natuurlijk geweldig. Als je dan ook liefdevol in de armen van je baasje wordt genomen dan kan de nacht niet meer stuk. “Kom jongens we zijn er klaar voor laat zien die country-lifestyle winkel waarin ik de gasten mag begroeten…!!!”
Als laatste hebben we Fidel die werd verwelkomt door zijn nieuwe speelkameraadje uit Strijen. Fidel heeft aan zijn nieuwe baasjes Jany en Kees moeten beloven om een beetje voorzichtig met het oude bijna blinde mannetje te zijn. Als iemand denkt dat Fidel dit niet op zou kunnen brengen nou dan heeft die het aardig mis. Als compensatie wilde hij wel graag paard leren rijden. Ach, Jany en Kees zijn de lulligste niet dus dat kon geregeld worden. Die belofte werd de volgende dag meteen ingelost. Rest ons nog de baasjes van Fidel te danken voor de lekkernij uit Strijen.
Zo was er weer een reis met succes afgerond en hadden alle hondjes hun baasje gevonden. Wat zijn we toch bevoorrecht om dat feestelijke moment steeds opnieuw mee te mogen maken. Met een goed gevoel reed ik in de vroege uurtjes naar huis. Onderweg dacht ik aan de hondjes die ook op weg waren naar hun nieuwe mandje. Voor die beestjes was deze dag ook erg spannend geweest maar met de wetenschap dat ze, met alle liefde omringd, hun nieuwe wereld in zouden stappen kon mijn dag niet meer stuk.
Thuis wachtten Daisy, Sally en Botas in een uitgelaten bui op mijn thuiskomst. Die mochten om 02.30 uur nog even buiten een rondje maken want ik zag mezelf niet om 07.00 uur naast mijn bed staan. Annerie had nog een lekker bakkie koffie gezet en onder het genot van een verse kop vertelde ik van de belevenissen van deze dag. Het is dan een moment van rust en bezinning en je voelt hoe de adrealine in je lichaam plaatsmaakt voor vermoeidheid. Hoe kan het ook anders. Ondanks dat bakkie voor het naar bed gaan viel ik direct als een blok in slaap.
Tot zover maar weer…
Groetjes van ons,
Annerie en Ton