Nieuws: De vliegreis van Whoopy (Syra) en Choco en andere nieuwtjes…

Beste mensen,

Opnieuw konden we uitkijken naar het hoogtepunt in het leventje van twee lieverds. Het moment dat ze naar  Nederland mochten reizen waar hun nieuwe baasjes met smart op hun komst zouden wachten. Choco en Whoopy (Syra) waren dit keer de geluksvogeltjes.

Nauwelijks 5 dagen geleden waren  Dubai, Pedro, Fidel, Bingo en Nacho hen voorgegaan en nu waren zij aan de beurt. Opnieuw was alles in stelling gebracht voor mijn retourvlucht Amsterdam-Alicante-Amsterdam.

Zoals elke keer was het ook op woensdag 24 april 2013 erg vroeg toen voor ons de dag startte. Maar ja moet ook wel als je om 06.55 uur in het vliegtuig moet zitten naar Alicante. En ook zoals elke keer kwam ik rond 09.30 uur aan op Alicante en maakte ik me op om, op de luchthaven Alicante, de uren af te tellen tot het moment dat Piedy en Juan Carlos Choco en Whoopy zouden komen brengen.

Omstreeks 17.45 uur arriveerden zij op de luchthaven met Choco en Whoopy. Tot mijn verbazing hadden ze ook kleine Tina meegenomen. Tina is een oud hondje van ruim 17 jaar dat al jaren bij hen woont. Tina is ernstig ziek, heeft meerdere tumoren en kan sinds de laatste dagen niet meer zelfstandig van haar plaats komen. Gelukkig heeft Tina op dit moment geen pijn maar iedereen zal begrijpen dat de korte-termijn-vooruitzichten voor Tina erg beroerd zijn. Begrijpelijk dat ze Tina niet alleen wilden laten en haar bij hen wilden hebben. Tja, dan zit er niets anders op dat haar mee te nemen naar Alicante airport. Ach Tina wordt zo ook lekker verwend, krijgt nog van veel mensen aandacht en ze vindt het prachtig. Dat ze dat nog mee mag maken doet haar ellende in haar beperkte wereldje toch even vergeten ….

Nu gaat het om Choco en Whoopy die even met Juan Carlos aan het dollen zijn en zo de show stelen.

Als we de kennels hebben opgebouwd is het tijd dat hondjes nog wat te drinken krijgen en uitgelaten worden.  Tina krijgt nog gauw een schone luier om. Een blik op het informatiebord leert ons dat we, net als alle andere keren, geacht worden in te checken bij incheckbalies 110 tot 114 waar Transavia haar gasten verwelkomt voor de komende vlucht. Zo kwamen we weer in de rij te staan en moesten we rustig wachten tot het onze beurt was om de papierwinkel af te handelen.  Terwijl we staan te wachten worden we aangsproken door een Nederlandse jonge man die informatie vroeg over het vervoer van hondjes van Spanje naar Nederland. Toen bleek dat hij de komende tijd maandelijks op en neer zal vliegen naar Nederland, gaf hij aan best vluchtbegeleider te willen zijn voor Dierenmisies.  Dat is natuurlijk helemaal top. We gaan zien of we dit ook werkelijk kunnen laten gebeuren want met zo’n aanbod zijn we natuurlijk erg blij. Gelukkig was het beduidend rustiger dan de vorige keer toen we op een vrijdag vlogen waardoor ik dan, toch nog onverwachts vlot, aan de beurt ben. Ik moet even snel mijn papieren pakken …

Vervolgens gaan we met het hele gevolg richting de Odd size bagage afdeling.

Daar gaan de hondjes voor de laatste keer de kennel in en zullen ze er pas uitkomen op Schiphol.  Er zijn van die momenten waarop ze je aan kunnen kijken met een blik alsof alle ellende van de wereld over hen dreigt te worden uitgestort. Wat gaat er dan toch in die koppies om ???  Je voelt de onzekerheid van de beestjes en het liefst zou je ze er weer uit willen halen en stevig tegen je aan willen drukken. We weten beter…. hun fijne leven begint als we in Nederland zijn. Dan zal er knuffeltijd te over zijn en is er geen tijd meer om terug te denken aan emotionele momenten.

Ook hier worden we lekker vlot geholpen en er wordt een record-afhandeltijd gerealiseerd. Het kan dus wel zonder stress te veroorzaken bij de arme reizigers… haha… Nog voor het 20.30 uur is staan we alweer voor het hekje van de controle met de X-ray machine. Dat is het moment om afscheid te nemen van Piedy, Juan Carlos en hun Tina.

Met alleen mijn tas bij me,  ben ik snel door de controle en werp ik weer een blik op de informatieborden die aan deze kant van de controle hangen. Hier staat aangegeven bij welke gate ik moet zijn om aan boord te kunnen gaan. Het is dus gate C47 geworden. Dat is een gate die bijna achter aan in de vertrekhal is. Dat wordt dus een stukje lopen maar dat geeft niets want ik heb meer dan genoeg tijd. Wat is dat een heerlijk relaxt gevoel….

We vertrekken precies op tijd en komen ook op tijd aan op Schiphol. Jammer dat deze keer de bagageafhandeling op Schiphol weer erg traag verliep. In de verte had ik al gezwaaid naar Peter, Iengrid en hun kinderen Simon en Vera die Whoopy kwamen halen. Hoewel het vliegtuig om 00:20 uur met de wielen de grond raakte was het toch al over enen alvorens de hondjes te voorschijn kwamen. Alle regulliere bagage was allang door de passagiers van mijn vlucht opgehaald van de bagageband en ik had mij zowaarlijk een beetje zorgen gemaakt. Als dan eindelijk de beestjes bij je zijn dan is het een kwestie om zo snel mogelijk met de hondjes in de aankomsthal zien te komen. Gelukkig was er van enige douanecontrole niets te merken dus hadden we daar ook geen oponthoud van. Normaal staat dan niets meer een persoonlijke kennismaking tussen baasje en hondje nog in de weg. Omdat het baasje van Choco wat moeilijk naar Schiphol kon komen hadden we afgesproken dat ik tegen een bescheiden donatie voor Dierenmissies, Choco nog naar Rotterdam zou brengen.  Hierdoor was er nu dus geen baasje dat op hem stond te wachten. Nou dat werd goed gemaakt hoor. Natuurlijk mochten zowel Whoopy als Choco uit de kennel zodra we in de aankomsthal waren. Whoopy liep direct naar zijn nieuwe baasjes en liet alle aandacht over zich heen komen. Hoe meer handen haar streelden hoe beter. Tja, dit was pas echt het leven dat ze zo graag mee wilde maken. En Choco…. nou die was iets voorzichtiger maar vroeg ook om liefde en ook hij kreeg die natuurlijk volop. Het was even stuivertjes wisselen bij Simon tussen Whoopy en Choco maar ja hij weet ook wel dat Choco er niets aan kon doen dat zijn baasje er niet kon zijn. Toen het paspoortje overhandigd was en de airkennels weer inelkaar waren gedaan, werd het tijd om Choco naar zijn definitieve baasje te brengen. Whoopy hobbelde met Iengrid, Peter, Simon en Vera mee of ze al jaren bij hen hoorde. Kijk zo moet het ook zijn.  Nu definitief op weg naar Driebergen waar haar mandje staat en er 8 poezen zitten te wachten om met haar kennis te kunnen maken. …

Ondertussen loop ik met Choco naar de auto die op P2 staat. Onderweg probeer ik Choco te laten plassen in een dunne grasstrook die naast de parkeergarage ligt. Ondanks zijn wens om te snuffelen, lukt het niet om hem daar te laten plassen. Geeft niet. Dat proberen we in Rotterdam gewoon nog eens.

Onderweg had ik Annerie al geïnformeerd dat alles goed was verlopen maar dat we een beetje later waren dan gewenst. Ook Petra, het baasje van Choco, was op de hoogte dat Choco en ik onderweg waren. Zo stond ik omstreeks 03.40 uur met Choco voor de deur en namen we de trappen van de flat. Het trappenlopen bleek voor Choco een beetje wennen maar dat was snel voor elkaar. Zodra de voordeur open ging mocht Choco vrij rondsnuffelen. Eerst kwam hij even kennismaken bij Petra maar daarna moesten eerst alle hoekjes en gaatjes besnuffeld worden. Al gauw had hij de waterbak gevonden en vond hij het tijd worden voor een serieuze knuffelpoging met zijn nieuwe baasje. Uit alles bleek dat Choco het helemaaal eens was met de situatie. Lekker tegen het baasje aanzitten … op de bank gaan zitten…  (Ik weet nog niet of ik dat mag dus dat moet ik nog uitproberen).  De volgende morgen zal Choco kennis maken met Laura die net zo oud is als hij.

We hoorden de volgende dag dat die kennismaking perfect is verlopen en … o ja …. de twijfel van choco over  — hoe ze de bank zal gaan gebruiken — is inmiddels ook opgelost…

Uiteindelijk was ik om iets over half vier weer thuis. Annerie blij en de hondjes blij… Het was me een dagje wel.

Net als afgelopen keer mochten onze hondjes even een plasje doen. Annerie, die al die tijd had zitten wachten, was alvast naar bed gegaan. Als we een paar minuten later weer binnen komen gedragen Botas,  Sally en Daisy zich als elke ochtend. Ik heb nog steeds het gevoel dat het laat in de avond is. Zij hebben het gevoel dat de dag moet beginnen. Met veel kabaal stormen ze de trap op om met opgewekt humeur en een overvloed aan liefde Annerie wakker te maken. Tja dat was even niet de bedoeling. Ik doe de lichten uit en probeeer alles weer een beetje rustig te krijgen. Ik kan ook wel een paar uurtjes slaap gebruiken want ik sta te tollen op mijn benen. Dit was weer zo’n dag die absoluut de moeite was geweest om geleefd te worden. Ik besluit Annerie niet meer langer wakker te houden en laat haar slapen. In mijn hoofd malen de gebeurtenissen van deze dag nog na en denkend aan deze nieuwsbrief, die ik de volgende dag zal schrijven, val ik in slaap.

Tot zover…

Groetjes,

Annerie en Ton
Dierenmissies.