.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Het Kerstverhaal hoe Sjimmie een held werd
Kerstverhaal 2013
Dit is het verhaal van Sjimmie het kleine zwerfhondje dat een held werd…
Sjimmie werd geboren op 25 december in de winter van 1995. Hij kwam ter wereld in een slooppand op een berg in midden Spanje. Het huisje stond al 20 jaar leeg en was deels ingestort. De resten van de muren en het dak was het enige dat nog bescherming bood aan zijn 14 jaar oude moeder die met zijn geboorte haar laatste nestje zou hebben geworpen. Het leven voor haar was hard geweest en weinig ellende was haar bespaard gebleven. Nu was haar laatste levenstaak haar zoon Sjimmie een kans te geven op een goede start van zijn leven die alles behalve makkelijk zou zijn…. Zijn moeder had heel erge honger gekend en net als nu was er vrijwel geen eten te vinden. Bovendien kon zij Sjimmie niet lang alleen laten want zij moest hem zijn melk geven en bovendien zou Sjimmie, zonder de warmte van zijn mama, door de kou doodvriezen. Zo had de oude mama van Sjimmie 10 weken lang voor hem gezorgd toen er een politieauto bij het slooppand stopte.
Het was rustig geweest op het politiebureau en dat gaf de dienstdoende agenten de tijd om ook weer eens een patrouille te rijden op wegen waar je normaal niet zo vaak kwam. Zo kwam het dat de agent Gabriël Jésus bij toeval de bergweg had genomen die langs het vervallen huisje leidde. Rustig klom de landrover van de agent Gabriël het smalle bergweggetje op toen hij plots, bij de ruïne van wat ooit een huisje moest zijn geweest, een sterk vermagerde hond zag die met hangende kop en lelijke kale plekken in haar vacht, rondscharrelde op zoek naar eten. ‘Dit was geen jonge hond meer’, bedacht agent Gabriël en ‘dit oudje had dringend hulp nodig.’
Agent Gabriël was een hondenliefhebber en, om haar niet te laten schrikken, opende hij zachtjes de deur van de auto. Hij liep rustig op haar toe terwijl hij zachte geruststellende woordjes sprak. Toen hij wat dichterbij was gekomen zag hij aan haar grote tepels dat dit arme teefje recent een nestje moest hebben gehad. Gabriël strekte zijn hand uit naar het teefje zodat ze hem kon ruiken en kon zien dat ze niets te vrezen had. Na deze korte kennismaking liet het teefje haar doodvermoeide kop rusten op de uitgestrekte warme hand van Gabriël. Ze was totaal uitgeput. Gabriël wilde zijn brood met haar delen maar ze hoefde niets te hebben….
Met bange maar dankbare ogen keek de mama van Sjimmie de agent Gabriël aan en met een zichtbaar vermoeide pas ging ze hem voor naar de plek waar ze Sjimmie achter had gelaten. Nog voor de agent Gabriël Sjimmie kon zien hoorde hij hem zachtjes piepen. Toen Sjimmie de agent zag met een lekker stukje brood in de hand, waarop geurige paté was gesmeerd, was elke verlegenheid gauw verdwenen. Het oude teefje zag hoe Sjimmie zich te goed deed aan de boterhammen van de agent en tevreden zag ze toe hoe de agent haar Sjimmie liefdevol streelde. Gabriel naam plaats bij beide honden en nam Sjimmie op schoot terwijl mama haar hoofd op zijn dijbeen liet rusten. Dit was het moment waarop de mama van Sjimmie had gewacht. Ze had al haar krachten gegeven om Sjimmie een kans te geven. In de armen van de agent, die ook Sjimmie tegen zich aangedrukt hield, sloot ze voor goed haar ogen.
Sjimmie was een slimme hond en had in zijn jonge leventje een hele belangrijke taak geleerd. Hij had gezien hoe zijn lieve moeder haar leven had gegeven om hem te redden. Hij had gezien hoe moederliefde haar bovennatuurlijke kracht had gegeven hem zo had gered van een wisse dood. Hij had gezien hoe deze droeve gebeurtenis een mens had bewogen om hem op te nemen in de mensenwereld die voor hem, tot dat moment, totaal vreemd was geweest.
De agent Gabriël, die Sjimmie had meegenomen naar het politiebureau, vertelde daar hoe hij Sjimmie had aangetroffen en wat er met zijn moeder was gebeurd. Dit verhaal deed ieders hart smelten en er werd daar toen besloten om Sjimmie op te nemen als “mascotte” van het plaatselijke politiekorps. Zo werd Sjimmie gebombardeerd tot politiehond. Eigenlijk was dit een lachertje want Sjimmie had helemaal niet het postuur of grootte van een doorsnee politiehond. Nee Sjimmie had geen gevaarlijk uitziende tanden, bezat geen brute kracht om boeven te vangen en had een heel lief karakter. Hierdoor werd er wel eens lacherig gedaan als Sjimmie met Gabriël mee mocht in de auto. Sjimmie had van Gabriël een prachtig jasje gekregen met het embleem van de politie erop. Kijk nu leek hij tenminste heel wat. De kleine Sjimmie vond het prachtig om lekker op pad te gaan met zijn grote vriend Gabriël.
Zoals we al vertelden was Sjimmie een slim hondje die snel door had wat goed en wat fout was. Zo had hij gauw geleerd wat de dagelijkse routine van het leven op het politiebureau was. Hij had van Gabriël spelenderwijs allerlei trucjes geleerd waarom de collegae van Gabriël vaak moesten lachen. Zo kon Sjimmie ook prima zoeken naar iets dat afwijkend was van het normale. Sleutels die op de grond lagen, of een portemonnee die expres ergens in het gras werd gelegd zodat hij het moest opzoeken of de krant halen en pantoffels brengen kortom allerlei geinige dingetjes die het leven van zijn baasje gemakkelijk konden maken. Sjimmie vond het altijd prachtig als hij weer iets nieuws leerde want aandacht krijgen was alles voor hem. Zo kon hij, soms tot wanhoop van Gabriël, onvermoeibaar vragen om nieuwe opdrachten.
Zo gingen er jaren voorbij en zoals je kon verwachten waren agent Gabriël en Sjimmie onafscheidelijk geworden. Toen kwam de vreselijke dag van de ramp die plaatsvond in een naburige gemeente. Er had een hele serie van ontploffingen plaatsgevonden in een kunstmestfabriek waarbij de oude fabriekshal was ingestort. De ruim 70 jaar oude fabriek was gebouwd op een berghelling aan de rand van het dorp en er werden mensen vermist die vermoedelijk nog onder het puin lagen. Door de ontploffingen waren de stroom en telefoonlijnen defect geraakt. Natuurlijk waren de explosies in de weide omgeving gezien, gehoord èn gevoeld en onmiddellijk waren er hulpdiensten opgeroepen om de mensen te redden. Ambulances reden af en aan en overal waren er brandweerlieden in de weer om het gevaar van brand te voorkomen terwijl er speurhonden over de puinhopen liepen op zoek naar overlevenden. Alles was in rep en roer en alle hulpdiensten waren druk in de weer.
Die bewuste dag waren Agent Gariël en Sjimmie op pad aan de andere zijde van de berg en wat aanvankelijk een rustige dagje zou worden, veranderde abrupt toen ze in de verte explosies hoorden en de grond voelden trillen. Kort daarop hoorden ze via de mobilofoon van de ramp. Onmiddellijk stuurde Gabriël de auto richting het rampgebied en daarbij was de kortste weg een smal pad die over de berg leidde. Halverwege dit smalle pad waren diverse grotwoningen gelegen. Deze huizen, die uitgehouwen waren uit het steen van de berg, hadden zo al honderden jaren bestaan en waren nu nog bewoond door oudere mensen die vroeger op de berg een herdersbestaan hadden gehad. Gabriël had er vroeger een tante wonen en toen hij nog een kleine jongen was had hij daar vaak gespeeld. Zo was hij bekend met dit smalle pad en wist hij wat meer van deze bijzondere woningen.
Sjimmie die altijd haarfijn aanvoelde als er iets bijzonders te gebeuren zou, stond met zijn voorpootjes tegen het dashboard en met de achterpootjes op de bijrijdersstoel strak door de voorruit te turen. Toen Gabriël de laatste bocht had genomen tot vlak bij de grotwoningen, zag hij dat de weg was versperd door rotsblokken. Ook zag hij dat de ingangen van de grotwoningen geblokkeerd waren. Vlug stapten ze uit om te kijken of er mensen in nood waren. Daar troffen ze een hoog bejaard echtpaar aan dat bezig was stenen weg te halen die voor hun huis waren gevallen. Het leek een vruchteloze poging want de rotsblokken waren te groot en nimmer kon er met blote handen een opening groot genoeg gemaakt worden om er iemand door te laten. Zij vertelden dat door de hevige trillingen een deel van hun grotwoning was ingestort en dat Margarita, hun kleindochter van 6 jaar, nog binnen moest zijn… Hierop probeerde Gabriël met de politieradio contact op te nemen met de hulpdiensten en eindelijk lukte het hem om de te vertellen wat er aan deze kant van de berg was gebeurd. Niemand had aan deze woningen gedacht toen de fabriek met veel ontploffingen in de lucht was gevlogen. Er zou een nieuwe hulpploeg naar hen toe komen maar die moest van ver komen omdat alle regionale hulpdiensten al ingezet waren. Teleurgesteld meldde hij het nieuws aan de oudjes en er zat niets anders op dan, al wachtend op hulp, nu zelf te proberen om de kleinere stenen te verwijderen in de hoop contact te kunnen maken met de kleine meid.
Uiteindelijk lukte het om met vereende krachten een piep kleine opening te maken die toegang gaf tot de grotwoning. Glurend door de kleine opening probeerden ze wat binnen te zien maar het was er stoffig en aarde donker. De naam van het kind werd geroepen in de hoop een teken van leven te krijgen maar het bleef angstvallig stil. Sjimmie die steeds vlak naast Gabriël had gestaan keek afwachtend naar zijn baasje op in de hoop dat hij iets mocht doen. Gabriël die de vragende blik van Sjimmie begreep wees op de opening en zei: “ Sjimmie zoek!”. Direct wrong Sjimmie zich door de nauwe opening en ging hij op zoek naar iets dat hem vreemd voorkwam. Gabriël wist niet of Sjimmie zou begrijpen wat er van hem verlangd werd. Immers alles was vreemd en anders dan normaal. Plots hoorden het echtpaar en Gabriël Sjimmie blaffen. Hij had iets gevonden!! Tussen het blaffen door hoorden ze nu het kindje huilen. Gelukkig was Margarita nog in leven maar haar stem klonk ver weg…
Opnieuw werd haar naam geroepen en toen hoorden ze dat ze om haar opa en oma riep…. Het duurde even voordat ze tussen het snikken door van Margarita konden verstaan dat ze vast zat en dat ze pijn aan haar beentje had…. Ondertussen hadden ze de opening iets groter kunnen maken en toen Gabriël Sjimmie sommeerde om terug te komen stond hij binnen de kortste keren weer buiten. “Goed zo Sjimmie, brave hond” en met een aai van Gabriël over z’n bolletje was hij weer klaar voor de volgende opdracht. Toen bond hij aan de ene kant van zijn honden-politie-jasje een kleine zaklamp die hij aanknipte en aan de andere kant bond hij een klein flesje water. Sjimmie vond alles best… “Zoek Sjimmie zoek..!” en roetsj daar verdween hij weer in het gat. Nu kon Gabriël, bij het lichtje dat Sjimmie droeg, zien hoe Sjimmie zijn weg zocht door de rotsblokken die binnen lagen, maar even later toch weer uit het zicht verdween.
Het was Gabriël nu duidelijk dat de rotsblokken voor het huis niet het enige obstakel waren om bij het meisje te komen. Nog meer dan eerst werd duidelijk dat extra hulp nodig was om het meisje te kunnen bevrijden. In de tussentijd liep de dappere Sjimmie heen en weer van en naar het meisje om haar gerust te stellen, en haar te voorzien van etenswaren en drinken. Nu ze wat meer gerust gesteld was kon er ook beter met haar gesproken worden. Ze had het lampje van Sjimmie’s jasje gepakt en nu kon ze beschrijven hoe de toestand was van de ruimte waar ze in 
verbleef.
Bijna een uur later kwamen de eerste hulpdiensten en vervolgens duurde het nog 5 uur voordat ze bevrijd was. Al die tijd heeft Sjimmie trouw de koeriersdienst vervuld en de kleine Margarita gezelschap gehouden.
Een maand later kreeg Sjimmie een nieuw jasje van de commissaris en werd hij in het bijzijn van alle collega’s en Margarita geëerd voor zijn moed.
Sjimmie is tot 2010 met agent Gabriël bijna dagelijks mee naar het werk gegaan.
In 2011 is Sjimmie van ouderdom overleden. Agent Gabriël die nu voornamelijk bureaudienst doet, heeft de twee jasjes van Sjimmie ingelijst en met een mooie foto van Sjimmie, achter zijn bureau aan de muur opgehangen. Elke keer als hij achter zijn bureau plaatsneemt kijkt Sjimmie hem aan met zijn pientere oogjes. Elke dag opnieuw denkt hij met weemoed terug aan de vele uren die ze samen hebben doorgebracht waarbij ze samen allerlei bijzondere momenten mochten beleven. Dankbaar, dat ooit Sjimmie op zijn pad mocht komen, tekent er zich dan een glimlach om zijn mond en begint hij zijn dienst….
Mocht je agent Gabriël Jésus tegenkomen… vraag gerust naar Sjimmie … maar neem dan wel flink de tijd want hij vertelt graag over de heldendaden van zijn kanjer ….
==================================================================================