Beste mensen,
We hadden ons nog zo voorgenomen om op maandagavond 25 juni vroeg te gaan slapen. Maar ja dat is er dus weer niet van gekomen. Mailtjes en telefoontjes bleven binnenkomen tot laat in de avond. Prima natuurlijk want dat is de enige manier om nieuwe baasjes te vinden voor de schatten die in het asiel zitten te wachten op ‘hun’ Nederlandse baasje. Baasjes die bereid zijn hen te laten zien dat er ook mensen zijn die hondjes hun leven lang een onbekommerd bestaan willen bieden… Zonder nou echt meewarig te worden kan ik je vertellen dat, als dat dan ook nog zo af en toe mag lukken, dan maakt tijd niets meer uit…. Nee, dat merk je de volgende morgen pas als om 03.30 uur de wekker gaat. … Het wordt dan pijnlijk duidelijk dat je geen 18 jaar meer bent… Het open doen van mijn ogen en strompelen naar de badkamer moet ik zelf doen. Een lekkere hete douche zorgt ervoor dat ik definitief wakker wordt en terwijl ik de weldadige stralen over mijn rug voel lopen zie ik de planning van de dag als een film voor mijn ogen voorbij gaan. Als het besef van wat er allemaal staat te gebeuren goed tot me doorgedrongen is word ik pas echt wakker. Geen tijd meer te verliezen….
Als we op vreemde tijden de dag starten dan staan Daisy, Botas en Sally al in de startblokken want die denken dat we weer op reis gaan met de caravan. Nee dus, deze keer niet … ze lijken het begrijpen. Als compromis moet ik ze wel even uitlaten want als ze voor de nacht lekker zijn gaan slapen en daarna goed wakker geworden zijn betekent dat: ‘even plasje doen’. Kijk, zo kan tijdens het uitlaten mooi de koffie doorgelopen en heb ik nog net een bakkie voor ik naar Schiphol rij. Annerie heeft zoals gebruikelijk weer allerlei noodzakelijke zaken ingepakt. Naast mijn paspoort, boekingsgegevens van de vlucht en wat etenswaren heeft ze ook gezorgd voor de mini dvd speler, puzzeltjes, telefoonoplader, folders van Dierenmissies, etc… . Natuurlijk zwaait ze me uit maar hoopt nog even wat slaap te kunnen krijgen voordat de dag voor haar werkelijk gaat beginnen. Immers de hondjes zijn uitgeweest en kunnen wel even door tot een uur of acht.
Het is goed en wel 05.00 uur wanneer ik de afslag Schiphol neem. Gelukkig kan ik ondertussen de weg op Schiphol dromen dus verlies ik geen onnodige tijd om te zoeken waar ik moet zijn. Om 05.30 uur check ik in en om 05.45 uur zit ik bij de gate C14. Wachtend tot het moment dat we aan boord mogen gaan was ik getuige van een bijzonder voorvalletje. Typisch iets van deze tijd en wat voornamelijk muziekminnende jonge mensen kan overkomen. C14 ligt aan rechter kant aan het eind van een gang. Naast C14 ligt aan de linker kant gate C15. In het midden van de gang staan stoelen die ruglings naar elkaar staan zodat de wachtende passagiers met het gezicht naar hun gate kijken. Toen ik aankwam bij C14 gingen de passagiers van C15 aan boord van hun vliegtuig. Langzaam zag ik hoe hun helft van de gang leegstroomde in de slurf die naar het toestel leidde. Vervolgens hoorden we over de omroepinstallatie dat ze een passagier kwijt waren en dat die zich zo spoedig mogelijk moest melden om aan boord te gaan. De grondstewardessen wisten zeker dat die persoon ergens op de luchthaven moest zijn want die was al ingecheckt maar ja.. als hij zich niet meldt om aan boord te gaan dan is dat natuurlijk erg vervelend. Licht geamuseerd zag ik hoe de dames, die voor de goede afhandeling moeten zorgen, druk aan het overleggen waren terwijl ze steeds op hun horloge keken. Nogmaals klonk de oproep voor meneer Verveen die zoek was en halsreikend werd de gang in gekeken in de hoop iemand te zien rennen in onze richting. Nergens was er een zich haastende man te zien….. Toen was het moment dat ook wij aan boord moesten gaan en heel langzaam maakte de groep zich gereed om zich bij de deur te melden om de slurf in te gaan. Dat was blijkbaar een teken voor een jonge gast om aandacht te hebben voor zijn omgeving. Plots sprong hij op van zijn stoel en verdwaast zag ik hem om zich heen kijken. Dit opvallend gedrag had ook een van de grondstewardessen gezien die hem aansprak. “Bent u meneer Verveen ?”… Het is dat die jonge man zag dat ze hem aansprak en begreep dat hij blijkbaar een belangrijke mededeling miste want daarop trok hij met een snelle beweging aan de draden voor zijn borst om de oordopjes uit z’n oren te verwijderen. Gelukkig had dit keer het ‘zich afsluiten van de buitenwereld’ geen onherstelbare schade berokkend aan zijn vakantie….
Het is 06.35 uur en precies op tijd hangen we in de lucht en ook precies op tijd landen in Alicante. Van mij had het wat langer mogen duren want voor mij zijn de komende uren toch niet echt enerverend. Zoals gebruikelijk zoek ik mijn plekkie weer op bij de coffee counter van de vertrekhal op Alicante airport en tracteer ik mezelf op een koffie en croissant en een crypto… Tja dat is een goed begin en daar komt ik wel wat tijd mee door… Ik moet de tijd tot 18.00 uur overbruggen dus daar stel je je dan ook op in.
Om 10.00 uur is het buiten al 28 graden met weinig wind en op het moment dat je naar buiten stapt, voelt het als een hete deken die om je schouders wordt geslagen. In de vertrekhal is er een aangename constante temperatuur van zo’n 22 graden. Hoewel ik een groot liefhebber ben van de zon ben ik toch wel blij met de relatieve koelte van de vertrekhal. De warmte die je voelt voor het luchthavengebouw is niet te vergelijken met de warmte op het strand.
Gedurende de dag heeft Annerie, thuis in Leidschendam, nog mailcontact met Piedy in Tobarra. Rond 15.00 uur krijg ik van haar een telefoontje dat Piedy en Juan Carlos nu weer naar het asiel zijn gegaan om de hondjes te verzorgen waarna ze direct door zullen rijden naar de luchthaven van Alicante.
Tot mijn genoegen zie ik in de kiosk tegenover de coffeecorner dat er een Telegraaf te koop is. Ach kijk dat is nu weer leuk … nog een beetje verstrooiing. Ik lees de krant van links naar rechts, van boven naar beneden, van binnen naar buiten, bekijk de plaatjes aandachtig vul en passant de cryptofilline in. Zo weer wat tijd laten passeren. Nu nog een filmpje kijken op de DVD speler, het honderdste kopje koffie nuttigen en dan eindelijk is het 18.00 uur.
Dan komen Piedy en Juan Carlos aan op de luchthaven. De hondjes gedragen zich geweldig.
Ik stel voor om de vertrekhal in te gaan om de koelte op te zoeken. Juan Carlos kijkt me lachend aan en vertelt me dat het nu 40 graden is in het asiel. Het kan daar ook snikheet zijn. Ze hebben daar een landklimaat en òf het is er snikheet òf het is bar koud.
Op de rechter foto kijken de hondjes naar de enorme draaideur… “ja daar gaan we doorheen..”
Zoals altijd weer stelen de hondjes de show op de luchthaven. Ze gedragen zich geweldig en menig toerist kan het niet laten om de hondjes te aaien.
Het is leuk te zien hoe de hondjes een schijnbaar onweerstaanbare aantrekkingskracht hebben op voorbijlopende toeristen. Kleine kinderen willen allemaal om de beurt de pups Piccolo, Pulguita aaien.
Nou hebben die ook een uitstraling alsof dat ook de enige reden is waarom ze hier op aarde zijn…
Volwassenen vinden doorgaans de pups wel leuk maar hebben meer aandacht voor de statige Kellie met haar lieve blik die je doet smelten en de kleine man Ness die minstens zo lief is en heel zeker lijkt over te komen maar eigenlijk niets liever dan als knuffel behandeld wilt worden. Tja zo heeft ieder zijn of haar voorkeur.
Na even wat bijgepraat te hebben, wordt het tijd om met de hondjes richting de incheckbalie te gaan.
Er staan lange rijen met mensen en dat duurt altijd erg lang.
Maar ja dat is ook het moment dat ze zich als echte ambassadeurs gedragen.
Dat ook volwassenen zich vertederd voelen door Piccolo is hier te zien. Niet gehinderd door enige schaamte staat Piccola keurig recht op om door een uiterst vriendelijke mevrouw geaaid te kunnen worden.
Als uiteindelijk daar de formaliteiten zijn afgehandeld wordt het tijd om de bordjes te volgen die ons de weg wijzen naar de speciale bagageafdeling.
Met Juan Carlos voorop lopen we naar andere kant van de vertrekhal waar we hondjes in de airkennels moeten afleveren. Piccola rijdt mee in de reistas op het karretje met de air kennels dat Piedy en ik vooruit duwen.
Zoals je ziet wordt er bij de deur ook nog eens speciaal een afbeelding van een hondje getoond. Dit kan dus niet missen. Het luchtvervoer van honden is hier praktijk van alle dag. Wel is schrijnend is dat 80% van die vluchten gaan om hondjes die een baasje in het buitenland hebben gevonden… Dat geeft te denken…
Dit keer moeten we extreem lang wachten omdat, voordat de douaniers iets ondernemen ook een vertegenwoordiger van Transavia aanwezig moet zijn.
Het geeft ons nog wat tijd om de hondjes te laten drinken alvorens ze de air kennels in gaan.
Het is dan ondertussen 20.15 uur geworden en natuurlijk komt alles goed maar is de resterende tijd om naar de gate te gaan wel wat krap geworden.
Met kleine Piccolo in de reistas en de handbagage om mijn nek neem ik mijn plaats in de lange rij die staat te wachten om langs één van de zes detectiepoortjes met bijbehorende rontgenapparaten geleid te worden. EIndelijk ben ik aan de beurt en dan moet de kleine Piccola weer even uit de reistas want die moet afzonderlijk róntgentechnisch oniderzocht worden. Je weet per slot van rekening maar nooit of er onder die kleine Piccola een bom of drugs verstopt zit. Ik heb geen tijd om daar lang bij stil te staan want de tijd dringt meer dan ooit.
Als ik uiteindelijk bij de gate kom is dat precies het moment dat men begint met de ‘boarding’.
Vrij snel kom ik bij mijn plekje 22F(aan het raam) maar ik kan ruilen met de dame die aan het gangpad zit. Zij is er wel blij mee. Ik ook want dat is wat makkelijker als je de reistas van Piccola op de grond moet zetten zoals dat verplicht is bij starten en landen.
Dan is er wat gedoe voor in het vliegtuig. We zien dat de stewardessen druk aan het overleggen zijn met een paar passagiers die niet tevreden zijn. Het blijkt achteraf dat er aan reizigers stoelen zijn toebedeeld die er helemaal niet zijn. Tja dat geeft hommelus… Een hoop opstaan en verhuizen dat eindeloos lijkt te duren is het gevolg van de vergisssing. Uiteindelijk is iedereeen tevreden, worden we door de stewardess bedankt voor ons geduld en begrip en vertrekken we 20 minuten te laat.
De terugvlucht gaat voorspoedig en zonder problemen (en op tijd) komen we toch nog op Schiphol aan. Zoals gewoonlijk moet ik wachten op de air kennels uit het bagageruim. Die komen met de lift naar boven (nabij bagageband 7) Ik loop voor de lift wat heen en weer te kuieren met Piccola die haar koppie buiten de tas heeft gestoken.
Dan gaat de lift open en worden de twee airkennels aangeboden. Op mijn karretje gaat er maar één te gelijk dus haal ik snel nog een karretje. Een bereidwillige wachtmeester van de Koninklijke Marechaussee helpt me om het tweede karretje met air kennel naar de aankomsthal te duwen.
Eindelijk komen we dan in het zicht van de nieuwe baasjes…
Er valt weer een hele last van mijn schouders en een opgelucht tevreden gevoel bekruipt me op een plezierige manier. Dit is altijd een zo’n leuk moment…..
Vlug laten we de hondjes vrij en krijgen ze wat water te drinken. Piccola doet nog even een klein plasje op de tegels maar dat is zo weer opgeruimd.
Het meest bijzondere ogenblik tijdens deze eerste echte kennismaking is het moment dat de baasjes de riem overnemen en hun nieuwe huisgenootjes voor het eerst aanraken, aaien, ruiken en zien hoe ze reageren op de kennismaking… Dan is er die magische klik die definitief het verband tussen baasje en hondje betekent. Het overdragen van de paspoortjes is dan nog slechts een formaliteit want alle aandacht is er voor het nieuwe gezinslid.. en zo hoort het ook.
Mooier kan het niet zijn…..
Nel heeft haar Lora meegenomen om Kellie te verwelkomen. Ook Lora is ook nogmaar onlangs geadopteerd en het klikt meteen tussen die twee., Het lijkt of ze al jaren samen zijn. Kellie gaat mee naar Noordwijkerhout. Daar gaan ze met hun drietjes een nieuw leven beginnen.
Hanny en Marjolein komen de kleine Piccola ophalen. Ze mag in Ridderkerk gaan wonen. Ook daar zal ze de harten veroveren van eenieder die haar tegenkomt. Haar totale onbevangenheid om aan wildvreemde mensen te laten zien wie ze is, komt zo ontwapenend over dat je niet anders kunt dan haar die aandacht te geven waarom ze vraagt.
Jea
nine kwam met haar man en dochter helemaal uit Almelo. Hun zoon wacht met spanning op hun thuiskomst. En ja Pulguita is het meer dan de moeite waard. Het is een lieverd die als pup dolgraag alles wil ontdekken. Pulguita is nu eenmaal een hondje dat heel veel mensen voor een tweede keer zal doen omkijken. Met haar zachte haren en bijzondere tekening is ze een ‘plaatje’ en we zijn dan ook heel benieuwd hoe ze er in volwasssenheid uit zal zien.
We wensen alle nieuwe baasjes een geweldig ‘rijk’ leven toe met hun nieuwe gezinslid …
Ness is met ons mee naar huis en hoopt daar snel een baasje te vinden. we hopen dat dit niet te lang zal duren want met de minuut raken we meer gehecht aan dat kleine ventje. Het is een heerlijk kereltje dat direct zijn plekje heeft ingenomen tussen Daisy, Sally en Botas. Probleemloos hobbelt hij mee of dat het de gewoonste zaak van de wereld is. Het kereltje is duidelijk gewend aan het gezinsleven. Is zindelijk loopt prima mee aan de lijn en heeft een geweldig lief karakter en lijkt een onbeperkte eetlust te hebben. Hier moeten we een beetje ingrijpen want hij lust echt alles op elk moment dat het hem wordt aangeboden.
Hier rechts lijkt hij te zeggen: “Ik ben wel klein maar ik mag er best zijn hoor…. Zeg nou zelf..!!!”
Vanuit Leidschendam groeten we iedere lezer van dit reisverslag.
Annerie en Ton
ook namens Daisy, Sally, Botas en Ness