Beste mensen,
We vertrokken zoals gepland om 03.00 uur vanuit de Schoorlaan in Leidschendam. We hadden voor die dag 868 km voor de boeg. En geloof het of niet dat hebben dan ook keurig afgelegd. Vanwege het gewicht dat we moesten voorttrekken reden we niet harder dan 85 km per uur.
We proberen te genieten van de rit want als je weet dat het niet snel zal gaan leg je je er bij neer. Ook de hondjes vinden onderweg al gauw hun rust. Af en toe wordt er van plekje gewisseld maar dat ze gewend zijn te reizen merk je aan alles. De eindeloze stroom aan kopjes koffie uit de thermoskan en de lekkere te voren gesmeerde broodjes doen de inwendige mens goed en houden je wakker. We besluiten onderweg te luisteren naar een luisterboek en we worden meegenomen in een moordcomplot wat de tijd snel voorbij doet gaan.
Rond 10.00 uur waren we bij Parijs en daarna kreeg de weg pas echt het karakter van een weg die naar een vakantiebestemming leidde. Hoe dat komt ? De grote schitterende parkeerplaatsen met de picknickfaciliteiten, het heuvelachtige landschap en de zeldzame panorama’s zullen daar ongetwijfeld aan hebben bijgedragen. Het bewolkte en af en toe miezerige weer kon ons vakantiegevoel niet tegenhouden. We hebben geprobeerd om een plaatjes te schieten van die mooie momenten om te laten zien wat we bedoelen.
Rond 16.00 uur waren we op de plek waar we twee nachten achtereen zouden blijven staan. Ook hier is het bewolkt en miezert het. Gelukkig was het nog overdag dat we de aankomst bij het Doghotel mochten meemaken. We hadden er veel van voorgesteld en die verwachting is ook meer dan uitgekomen. De weg naar het Doghotel is een goed geasfalteerde weg die leidt door enkele gehuchten en een adembenemende heuvelachtige natuur. De weg lijkt iets langer dan we hadden verwacht maar dat komt waarschijnlijk omdat het de eerste keer is dat we er reden en we steeds verrast werden over wat we na elke, soms scherpe, bocht weer te zien kregen. Dat we langzaam reden met onze lange en erg zwaarbeladen caravan had daar ook vast toe bijgedragen.
Advies: Volg je tomtommetje… Vul in Frankrijk, Chirat l’Eglise , Soubraud (nummer hoeft niet) en je komt vanzelf voor de deur van het Doghotel te staan. Op circa 70 kilometer voor Clermont Ferrand wordt je van de snelweg afgeleid. Je niet laten verleiden eerder de afslag naar Chirat l’Eglise te nemen maar gewoon je tommetje volgen want dan kom je een tweede afslag Chirat l’Eglise tegen met het bordje Soubraud erbij… en dan sta je, na een paar honderd meter, ineens op klein kruispuntje met de ingang van het Doghotel.
Trouwe lezers weten dat we geen reclamefolder maken en dat onze reisverslagen een weergave zijn van wat we feitelijk meemaken. Wat we nu hebben gevonden is absoluut de moeite waard om uitgebreid bij stil te staan. Te meer omdat dit een aanrader is voor andere hondenliefhebbers die meer dan één hondje hebben. Hoe vaak maak je mee dat je mensen tegenkomt die van hun hobby hun werk hebben gemaakt met als één centraal thema ‘hondjes’. Al hebben ze ook een paard, een ezel, tal van kippen, poezen en nog veel meer. Vandaar dat we aan het Doghotel extra aandacht besteden omdat het voor ons plekje is waar wij zeker op onze reizen met regelmaat terug zullen komen.
Het is buiten het seizoen en we zijn nu de enige bezoekers. Onze caravan kan net door de toegangspoort en Paul helpt even bij het manoeuvreren .
Het Doghotel ligt niet hoger dan 500 meter boven zeespiegel maar de weg doet je vermoeden dat je hoger zit. Door een ongelooflijk wijds uitzicht over het glooiende landschap dat zich voor je uitstrekt waan je je op de top van de wereld. Nee er zijn geen disco’s, geen drukke winkelstraten, geen voorbijrazend verkeer, geen lawaai…. Wat er wel is ?: Ongekende rust en stilte, mooie natuur, veilige plek voor de hondjes die in alle vrijheid los kunnen lopen op het terrein van het Doghotel, buitenbarretje, klein zwembad, paar speeltoestelletjes voor kinderen, alleen maar mensen die van honden houden, zeer gemoedelijke sfeer en een ongekende hartelijkheid van de beheerders Paul en Silvia.
Ook onze hondjes werden op hun manier onthaald en maakten kennis met nieuwe vriendjes. Ze lieten zien hoe zij leefden in de caravan en ja dat werd al snel overgenomen. Botas kijkt hier in de deuropening naar zijn nieuwe kameraadje die hier nota bene altijd mag wonen ….
“Blijf maar gewoon zo staan hoor… we hebben één van de chalets voor jullie klaar gemaakt zodat je er kunt wassen en douchen, de buiten voorzieningen hebben we afgesloten dat is veel te koud… Jullie zullen wel moe zijn en geen zin hebben in het klaar maken van eten. Jullie kunnen zo mee-eten of een borreltje komen drinken kijk maar…
jullie zijn van harte welkom”.
We werden er stil van. Wat anders dan een toeristische- of commerciële Randstad-mentaliteit….
We waren bekaf van de rit en van de drukke dagen die achter ons lagen en verlangden naar ons bed. Natuurlijk konden ze dat begrijpen en we moesten maar kijken wat we deden want het aanbod bleef bestaan. Het ‘even ‘s avonds om 20.00 uur onze ogen dicht knijpen’ werd een nacht van diep slapen tot de volgende dag 06.00 uur. Onze hondjes waren tegen die tijd heerlijk uitgerust en wilde wel weer naar buiten. Hup, deur open van de caravan en daar gingen onze vrijbuiters.
Wat is het dan heerlijk als er in de loop van de morgen in een chalet gedoucht kan worden in de luxe van een moderne douchecabine…
Eén ding is zeker en dat is dat we de hondjes, die we over twee weken bij ons hebben, dit paradijsje ook mee willen laten maken. Veilig spelen in een gigantisch volledig omheind terrein waar de deur van de caravan open kan blijven staan en hondjes meer dan welkom zijn. Wat een verademing…
Wil je meer weten over dit werkelijk unieke plekje waar je met je hondjes heerlijk op vakantie kunt in midden Frankrijk, mail of bel ons even of neem direct contact op met Sylvia en Paul Tel: tel 00 33 4 70 90 91 76, Mail: doghotel@orange.fr Het Doghotel is het gehele jaar open maar reserveren is handig omdat in het hoogseizoen (juli en augustus) in ieder geval de chalets volgeboekt zijn. Voor een camper of caravan of tent is doorgaans nog wel een plekje te vinden.
Dinsdag 9 oktober.
Het is omstreeks 09. 00 uur. We nemen afscheid van Paul, Sylvia en hun prachtige plekje. We zijn vast van plan hier op de terugweg met de hondjes nog een dagje te komen staan.
We hebben circa 580 km voor de boeg. San Père Pescador is ons doel. We verwachten daar rond 19.00 uur aan te komen.
Tja dat hadden we gepland maar hoe anders kan het verlopen….
Het is goed 10.00 uur en voor de zoveelste keer hebben we opnieuw autopech. We rijden op de A75 en zijn in de buurt van het plaatsje Coren nabij de iets grotere plaats Saint Flour. De route is schitterend maar een stuk meer bergachtig dan we hadden verwacht met hele lange hellingen waardoor genoodzaakt waren om goed de motortemperatuur in de gaten te houden. Met een dergelijk zwaar beladen caravan deze route rijden was dus niet zo’n goede optie. Daar moeten we in vervolg meer rekening mee houden. Maar ja, dat is nog geen reden om op een helling plots alle kracht te laten varen. We reden met een gangetje van maximum 50 km per uur om de berg op te komen en we waren net een kleine parkeer haven met een praatpaal voorbijgereden toen het fout ging. Motor liep als een zonnetje maar inschakelen in Drive gaf geen enkele kracht meer op de motor. We stonden stil op de snelweg zonder vluchtstrook. We besloten om met de knipperlichten aan zachtjes de combinatie achteruit te laten bollen en zo terug op de vluchthaven te manoeuvreren. Het was een afstand van zo’n zestig meter dat we achteruit moesten in de hoop dat het achteropkomend verkeer ons op tijd zou zien. Dat moest in één keer goed gaan want we konden niet vooruitrijden. Zo gezegd zo gedaan. Achteruitrijden met een vrij lange caravan op één rijstrook zonder uitwijkmogelijkheden en ook geen tweede kans hebben als het fout mocht gaan is best wel een spannende actie….
Zonder kleerscheuren kwamen we op de vluchthaven te staan. Daar belden we ‘onze vrienden’ van de ANWB. “Gebruik de praatpaal want dan komt de Pannedeur (wegsleepdienst) en zodra je dan bij een garage staat dan horen we je wel weer zodat we de boel verder kunnen regelen…”.
Het wachten begon en ja hoor, binnen een kwartiertje kwam de sleepdienst aan rijden. De sleepdienst werd op dit stukje snelweg verzorgd door een Opel garage uit Coren. Daar werden we ook naar toe gebracht. Auto op de autoambulance en de caravan er achter. Dit hadden we al een keer eerder meegemaakt. Pfff…
Het is inmiddels 12.30 uur. Terwijl we daar stonden werden gebeld door garage Beko uit de naburige plaats Saint Flour. Die was ingeseind door de ANWB. Het plezierige was dat die garage door Nederlandse mensen werd geleid. Een meneer Ben (eigenaar van de garage) zou even polshoogte komen nemen om te zien wat er gedaan moest worden … Tja wat ons betreft alsjeblief dat ding weer zo snel mogelijk rijdende krijgen….
Ben arriveerde en daar wordt besloten de auto en caravan naar zijn garage te brengen zodat er betere analyse gemaakt kon worden. Dan kon de auto aan de computer worden gehangen …. Die move hadden we al aan zien komen maar ja als dit de beste oplossing was….
Voor een tweede keer stond de auto die dag op een autoambulance, werd de caravan achter gehangen en verkast.
Het is 15.00 uur. Op het terrein van de garage BEKO werd de caravan afgekoppeld en de auto in de garage gezet.
Rond 17.00 uur zagen we dat er met de auto een testrit woerd gemaakt. Hoera !!!! Dat zag er veel belovend uit. Toen hij even later terug kwam, kon ik achter het stuur plaatsnemen en zelf ervaren dat de auto weer naar behoren functioneerde. Dat leek het geval. Ben vertelde dat ze de boordcomputer opnieuw hadden gereset. Vermoedelijk was die van streek geraakt omdat de motor een paar keer warm was gelopen. We zullen het niet weten. Toen snel weer terug naar de garage waar Annerie in de caravan met de hondjes op me stonden te wachten.
Nadat ik had afgerekend besloten we toch te vertrekken in de richting van Spanje en niet naar een lokale camping te gaan. We zouden onderweg wel zien waar zouden slapen.
Na afscheid genomen te hebben van Ben, zijn vrouw en zijn zoon met de belofte te bellen als we in Oliva waren aangekomen draaiden tegen 18.00 uur de weg op.
Helaas was het plezier van korte duur.
Het eerste stuk snelweg dat we tegenkwamen ging direct berg op. Nog geen 3 kilometer van de garage stonden we weer stil. Nu was het erg vervelend want er was geen vluchthaven om te parkeren. Het zelfde probleem plus het feit dat de motor nu erg onregelmatig liep had opnieuw het rijplezier tot een definitieve stop gedwongen.
We belden Ben op om te vertellen dat weer met panne stonden. Hij kwam direct en zorgde ervoor dat de sleepdienst weer kwam. Ondertussen belden we de ANWB weer om te vertellen dat we opnieuw stil stonden, dat we opnieuw naar de BEKO garage gebracht zouden worden voor een nieuwe reparatie. Binnen enkele minuten kwamen er twee wagens met waarschuwingsborden om de rechterweghelft af te zetten. Nu stonden we pas veilig. Als we even later zien we de grijns van de pannedeur zien die ons ook eerder had vervoerd, krijgen we een ‘déjà vu’ gevoel. Voor een derde keer deze dag werd de auto met hondjes en Annerie op de autoambulance getrokken en werd de caravan er weer achter gehangen.
Het is bijna donker geworden als we weer veilig en wel met de caravan op het terrein van de BECO garage staan.
We leggen stroom aan en we vullen wat water bij. Zo wat ons betreft kunnen we het wel een tijdje uithouden. Zo gaan we de nacht in. Het garageterrein wordt afgesloten en zijn voor de nachtelijke uren de enigen die hier over het terrein lopen. Dit is wel wat anders dan een camping in het Spaanse San Père Pescador. Laten we dit plekje maar “Camping Beco” noemen
Woensdag 10 oktober 06.30 uur
We worden wakker na een goede nachtrust. De hondjes maken hun rondje op het garageterrein dat omstreeks die tijd nog in alle rust is gehuld. Voor het eerst tijdens onze reis lijkt het een zonnige dag te worden.
Omstreeks 09.30 uur krijgen we een telefoontje van ANWB. Wat onze plannen zijn… ??? We leggen uit dat we eigenlijk nog aan de reis moeten beginnen… en dus niet op weg naar huis waren … dat we nog richting Tobarra moeten om hondjes op te halen en dat we pas aan het eind van de maand terug moeten zijn in Nederland. Deze informatie zou meegenomen worden naar “de technische dienst”…. wat we hier bij moeten bedenken weten we niet want zij zitten dáár en wij hier. Wel hebben we begrepen dat onze garage man Ben met hen overleg heeft…. Wat de storing veroorzaakt is niet geheel duidelijk. Er is een verschil van de druk tussen de verstuivers en de rail… De technici adviseren om alles wat mogelijk is, wat het krachtverlies te weeg kan brengen één voor één uit te sluiten. Dat wordt een lange weg. Brandstoftoevoer en -filter wordt gecontroleerd, verstuivers, uitlaat wordt gecontroleerd op mogelijke verstopping, en nog tal van stappen worden zo afgehandeld. Als dat niets oplevert zal er nog gekeken worden naar de retourleiding van de brandstof om te zien of de terugslagklepjes wel goed werken. Dit gezien de optredende drukverschillen. Misschien leg ik het niet goed uit maar ik probeer maar weer te geven wat ik onthouden heb van de monteurs.
Dat is de fase waar we nu in verkeren. Het zal wel op zijn vroegst morgenavond worden eer we verder kunnen.
Enfin dit is de status en we houden iedereen op de hoogte van ons wel en wee….
Ondertussen is de zon gaan schijnen en is de temperatuur heerlijk. Er is hier wel geen strand maar dat komt over een paar dagen wel. ….
Groetjes van ons…
Annerie en Ton