Beste mensen,
Dat dit een bijzonder bericht moest worden kon niet uitblijven. Wat u hier aantreft:
- De allerbeste wensen
- Speciale dankwoord van Piedy en Juan Carlos
- Het Kerstverhaal hoe Sjimmie een held werd
- De grote samenkomst van alle Dierenmissies hondjes èn uiteraard niet-Dierenmissies hondjes èn belangstellenden
- Financiële zaken 2014
==================================================================================
De allerbeste wensen
Namens ons en de bestuursleden van Stichting Dierenmissies wensen we u en uw trouwe huisgenootje(s) een ontzettend fijn Kerstfeest, een voorspoedig en vooral gezond 2014 toe.
Laten we vooral hopen dat ook uw buren, bij het inluiden van het nieuwe jaar, een beetje rekening zullen houden met alle dieren die in hun omgeving leven en die van het geknal niets zullen begrijpen…
Annerie en Ton
Uw steun als vrijwilliger en of donateur maakte het werk van Dierenmissies ook dit jaar weer mogelijk en dat beseffen we maar te goed. Het is dan ook op z’n plaats om daar even bij stil te staan want de talrijke initiatieven die ons in staat stelden om de hondjes in het asiel Los Mejores Amigos te helpen mogen best nog eens genoemd worden.
Dit jaar hebben tientallen hondjes een plaats gevonden in Spanje en Frankrijk en mochten we 51 hondjes een plaatsje aanbieden bij een baasje in Nederland. Daarnaast hebben meerdere baasjes hun hart opengesteld voor kansarme hondjes die al dan niet onverwachts herplaatst moesten worden of die vanwege hun leeftijd of Leishmania besmetting vrijwel geen kans meer hadden op een geweldig leven.
De rol van Dierenmissies is slechts bescheiden maar door het bundelen van onze krachten waren we dit jaar opnieuw in staat kleine wonderen te verrichten om het leven van de hondjes op het asiel Los Mejores Amigos in Tobarra beter, fijner en vooral veiliger te maken.
heitje voor karweitje
Schoolplein De Drie Linden
Zo waren er de trouwe vrijwilligers van Dierenmissies zoals Gerda, die voor schilderijlijstjes had gezorgd, en Lotte en Piet door een speciale schilderactie met de kinderen op de basisschool de Drie Linden in Den Haag, een leuke donatie konden doen.
Of wat dacht u van de Nino en zijn vriendinnetje Lisa die met meer vriendjes een ‘heitje voor karweitje’ actie hadden opgezet om een bijdrage te kunnen leveren aan de asielauto.
Henny en Fons die niet alleen hadden meegeholpen op het asiel in Tobarra maar ook de kleine Toby naar Nederland hebben laten meereizen.
Lady Grey
De vele donaties die we mochten ontvangen voor de talrijke operaties die Lady Grey moest ondergaan waardoor ze weer gezond en wel hond kan zijn en uiteindelijk haar behandelend dierenarts als baasje zou krijgen…
Wat dacht u van de vluchtbegeleiders Marie-Lousie en haar dochters en zoon Rosalie, Sophie en Vincent die dit jaar op hun vluchten maar liefst 8 hondjes naar Nederland hebben begeleid..!!!
Christy met haar aktie op de Witte School
Basisschool De Vlinder Gaby’s plaats van haar akties
Opnieuw konden we rekenen op uw steun toen het project “Droge Pootjes/Dry Feet” zich aandiende om de gevaren van een overstroming op het asiel de baas te kunnen. Hierbij werden we gesteund door de fantastische actie van Gaby Zweers die op haar basisschool in Dieren De Vlinder de flesseninzamelingsactie startte. Maar daar bleef het niet bij. Ook haar dochter Christy Helmes die op haar school “De Witte School” te Arnhem het voorbeeld volgde en daar zelf ook een actie op touw zette.
Toen in november de SinterklaasAktie startte was Gaby weer van de partij. Opnieuw werd haar school het toneel van een flesseninzamelingsactie en was het resultaat schitterend.
Natuurlijk zijn we erg blij met de contante steun aan het asiel Los Mejores Amigos van al de baasjes die, al dan niet al een eigen hondje hebben, een hondje op afstand hebben geadopteerd. Dit maakt voor Piedy en Juan Carlos een wereld van verschil om de opvang van de minder gelukkige hondjes, die lang in het asiel moeten verblijven, te kunnen bekostigen.
Wat dacht u van de vele donaties aan goederen die regelmatig door lieve vrienden wordt ingezameld voor het asiel in Spanje? Hulde aan iedereen die de moeite neemt om noodzakelijke spulletjes zoals riempjes, antiparasitaire middelen, medicijnen, enzovoorts te verzamelen en bij ons aanbiedt om, per vliegtuig, mee te nemen naar Spanje…
Als laatste kunnen we niet genoeg de lieve donateurs bedanken die ook dit jaar weer het werk van Dierenmissies steunden. Om vanuit Nederland de adopties, vluchten en het werk van het asiel te kunnen steunen zijn nou eenmaal kosten te maken die zonder uw algemene bijdrage nooit te verwezenlijken zijn.
Piedy en Juan Carlos hebben ons keer op keer gezegd hoe blij zij zijn dat, anders dan in Spanje, er in Nederland mensen zijn die zich zo belangeloos inzetten voor het welzijn van de hondjes in Spanje. Dat dit gegeven hen ongelooflijk steunt op de momenten dat het hen zelfs wel eens teveel dreigt te worden. Wij kunnen dit alleen maar beamen….
==================================================================================
Speciale dankwoord van Piedy en Juan Carlos
| KLIK op de foto voor de video-opname van hun Oudejaarsboodschap |
Hello dear friends, Hola queridos amigos
Que este año sea bendecido con buena salud y mucho éxito ….
==================================================================================
Het Kerstverhaal hoe Sjimmie een held werd
Kerstverhaal 2013
Dit is het verhaal van Sjimmie het kleine zwerfhondje dat een held werd…
Sjimmie werd geboren op 25 december in de winter van 1995. Hij kwam ter wereld in een slooppand op een berg in midden Spanje. Het huisje stond al 20 jaar leeg en was deels ingestort. De resten van de muren en het dak was het enige dat nog bescherming bood aan zijn 14 jaar oude moeder die met zijn geboorte haar laatste nestje zou hebben geworpen. Het leven voor haar was hard geweest en weinig ellende was haar bespaard gebleven. Nu was haar laatste levenstaak haar zoon Sjimmie een kans te geven op een goede start van zijn leven die alles behalve makkelijk zou zijn…. Zijn moeder had heel erge honger gekend en net als nu was er vrijwel geen eten te vinden. Bovendien kon zij Sjimmie niet lang alleen laten want zij moest hem zijn melk geven en bovendien zou Sjimmie, zonder de warmte van zijn mama, door de kou doodvriezen. Zo had de oude mama van Sjimmie 10 weken lang voor hem gezorgd toen er een politieauto bij het slooppand stopte.
Het was rustig geweest op het politiebureau en dat gaf de dienstdoende agenten de tijd om ook weer eens een patrouille te rijden op wegen waar je normaal niet zo vaak kwam. Zo kwam het dat de agent Gabriël Jésus bij toeval de bergweg had genomen die langs het vervallen huisje leidde. Rustig klom de landrover van de agent Gabriël het smalle bergweggetje op toen hij plots, bij de ruïne van wat ooit een huisje moest zijn geweest, een sterk vermagerde hond zag die met hangende kop en lelijke kale plekken in haar vacht, rondscharrelde op zoek naar eten. ‘Dit was geen jonge hond meer’, bedacht agent Gabriël en ‘dit oudje had dringend hulp nodig.’
Agent Gabriël was een hondenliefhebber en, om haar niet te laten schrikken, opende hij zachtjes de deur van de auto. Hij liep rustig op haar toe terwijl hij zachte geruststellende woordjes sprak. Toen hij wat dichterbij was gekomen zag hij aan haar grote tepels dat dit arme teefje recent een nestje moest hebben gehad. Gabriël strekte zijn hand uit naar het teefje zodat ze hem kon ruiken en kon zien dat ze niets te vrezen had. Na deze korte kennismaking liet het teefje haar doodvermoeide kop rusten op de uitgestrekte warme hand van Gabriël. Ze was totaal uitgeput. Gabriël wilde zijn brood met haar delen maar ze hoefde niets te hebben….
Met bange maar dankbare ogen keek de mama van Sjimmie de agent Gabriël aan en met een zichtbaar vermoeide pas ging ze hem voor naar de plek waar ze Sjimmie achter had gelaten. Nog voor de agent Gabriël Sjimmie kon zien hoorde hij hem zachtjes piepen. Toen Sjimmie de agent zag met een lekker stukje brood in de hand, waarop geurige paté was gesmeerd, was elke verlegenheid gauw verdwenen. Het oude teefje zag hoe Sjimmie zich te goed deed aan de boterhammen van de agent en tevreden zag ze toe hoe de agent haar Sjimmie liefdevol streelde. Gabriel naam plaats bij beide honden en nam Sjimmie op schoot terwijl mama haar hoofd op zijn dijbeen liet rusten. Dit was het moment waarop de mama van Sjimmie had gewacht. Ze had al haar krachten gegeven om Sjimmie een kans te geven. In de armen van de agent, die ook Sjimmie tegen zich aangedrukt hield, sloot ze voor goed haar ogen.
Sjimmie was een slimme hond en had in zijn jonge leventje een hele belangrijke taak geleerd. Hij had gezien hoe zijn lieve moeder haar leven had gegeven om hem te redden. Hij had gezien hoe moederliefde haar bovennatuurlijke kracht had gegeven hem zo had gered van een wisse dood. Hij had gezien hoe deze droeve gebeurtenis een mens had bewogen om hem op te nemen in de mensenwereld die voor hem, tot dat moment, totaal vreemd was geweest.
De agent Gabriël, die Sjimmie had meegenomen naar het politiebureau, vertelde daar hoe hij Sjimmie had aangetroffen en wat er met zijn moeder was gebeurd. Dit verhaal deed ieders hart smelten en er werd daar toen besloten om Sjimmie op te nemen als “mascotte” van het plaatselijke politiekorps. Zo werd Sjimmie gebombardeerd tot politiehond. Eigenlijk was dit een lachertje want Sjimmie had helemaal niet het postuur of grootte van een doorsnee politiehond. Nee Sjimmie had geen gevaarlijk uitziende tanden, bezat geen brute kracht om boeven te vangen en had een heel lief karakter. Hierdoor werd er wel eens lacherig gedaan als Sjimmie met Gabriël mee mocht in de auto. Sjimmie had van Gabriël een prachtig jasje gekregen met het embleem van de politie erop. Kijk nu leek hij tenminste heel wat. De kleine Sjimmie vond het prachtig om lekker op pad te gaan met zijn grote vriend Gabriël.
Zoals we al vertelden was Sjimmie een slim hondje die snel door had wat goed en wat fout was. Zo had hij gauw geleerd wat de dagelijkse routine van het leven op het politiebureau was. Hij had van Gabriël spelenderwijs allerlei trucjes geleerd waarom de collegae van Gabriël vaak moesten lachen. Zo kon Sjimmie ook prima zoeken naar iets dat afwijkend was van het normale. Sleutels die op de grond lagen, of een portemonnee die expres ergens in het gras werd gelegd zodat hij het moest opzoeken of de krant halen en pantoffels brengen kortom allerlei geinige dingetjes die het leven van zijn baasje gemakkelijk konden maken. Sjimmie vond het altijd prachtig als hij weer iets nieuws leerde want aandacht krijgen was alles voor hem. Zo kon hij, soms tot wanhoop van Gabriël, onvermoeibaar vragen om nieuwe opdrachten.
Zo gingen er jaren voorbij en zoals je kon verwachten waren agent Gabriël en Sjimmie onafscheidelijk geworden. Toen kwam de vreselijke dag van de ramp die plaatsvond in een naburige gemeente. Er had een hele serie van ontploffingen plaatsgevonden in een kunstmestfabriek waarbij de oude fabriekshal was ingestort. De ruim 70 jaar oude fabriek was gebouwd op een berghelling aan de rand van het dorp en er werden mensen vermist die vermoedelijk nog onder het puin lagen. Door de ontploffingen waren de stroom en telefoonlijnen defect geraakt. Natuurlijk waren de explosies in de weide omgeving gezien, gehoord èn gevoeld en onmiddellijk waren er hulpdiensten opgeroepen om de mensen te redden. Ambulances reden af en aan en overal waren er brandweerlieden in de weer om het gevaar van brand te voorkomen terwijl er speurhonden over de puinhopen liepen op zoek naar overlevenden. Alles was in rep en roer en alle hulpdiensten waren druk in de weer.
Die bewuste dag waren Agent Gariël en Sjimmie op pad aan de andere zijde van de berg en wat aanvankelijk een rustige dagje zou worden, veranderde abrupt toen ze in de verte explosies hoorden en de grond voelden trillen. Kort daarop hoorden ze via de mobilofoon van de ramp. Onmiddellijk stuurde Gabriël de auto richting het rampgebied en daarbij was de kortste weg een smal pad die over de berg leidde. Halverwege dit smalle pad waren diverse grotwoningen gelegen. Deze huizen, die uitgehouwen waren uit het steen van de berg, hadden zo al honderden jaren bestaan en waren nu nog bewoond door oudere mensen die vroeger op de berg een herdersbestaan hadden gehad. Gabriël had er vroeger een tante wonen en toen hij nog een kleine jongen was had hij daar vaak gespeeld. Zo was hij bekend met dit smalle pad en wist hij wat meer van deze bijzondere woningen.
Sjimmie die altijd haarfijn aanvoelde als er iets bijzonders te gebeuren zou, stond met zijn voorpootjes tegen het dashboard en met de achterpootjes op de bijrijdersstoel strak door de voorruit te turen. Toen Gabriël de laatste bocht had genomen tot vlak bij de grotwoningen, zag hij dat de weg was versperd door rotsblokken. Ook zag hij dat de ingangen van de grotwoningen geblokkeerd waren. Vlug stapten ze uit om te kijken of er mensen in nood waren. Daar troffen ze een hoog bejaard echtpaar aan dat bezig was stenen weg te halen die voor hun huis waren gevallen. Het leek een vruchteloze poging want de rotsblokken waren te groot en nimmer kon er met blote handen een opening groot genoeg gemaakt worden om er iemand door te laten. Zij vertelden dat door de hevige trillingen een deel van hun grotwoning was ingestort en dat Margarita, hun kleindochter van 6 jaar, nog binnen moest zijn… Hierop probeerde Gabriël met de politieradio contact op te nemen met de hulpdiensten en eindelijk lukte het hem om de te vertellen wat er aan deze kant van de berg was gebeurd. Niemand had aan deze woningen gedacht toen de fabriek met veel ontploffingen in de lucht was gevlogen. Er zou een nieuwe hulpploeg naar hen toe komen maar die moest van ver komen omdat alle regionale hulpdiensten al ingezet waren. Teleurgesteld meldde hij het nieuws aan de oudjes en er zat niets anders op dan, al wachtend op hulp, nu zelf te proberen om de kleinere stenen te verwijderen in de hoop contact te kunnen maken met de kleine meid.
Uiteindelijk lukte het om met vereende krachten een piep kleine opening te maken die toegang gaf tot de grotwoning. Glurend door de kleine opening probeerden ze wat binnen te zien maar het was er stoffig en aarde donker. De naam van het kind werd geroepen in de hoop een teken van leven te krijgen maar het bleef angstvallig stil. Sjimmie die steeds vlak naast Gabriël had gestaan keek afwachtend naar zijn baasje op in de hoop dat hij iets mocht doen. Gabriël die de vragende blik van Sjimmie begreep wees op de opening en zei: “ Sjimmie zoek!”. Direct wrong Sjimmie zich door de nauwe opening en ging hij op zoek naar iets dat hem vreemd voorkwam. Gabriël wist niet of Sjimmie zou begrijpen wat er van hem verlangd werd. Immers alles was vreemd en anders dan normaal. Plots hoorden het echtpaar en Gabriël Sjimmie blaffen. Hij had iets gevonden!! Tussen het blaffen door hoorden ze nu het kindje huilen. Gelukkig was Margarita nog in leven maar haar stem klonk ver weg…
Opnieuw werd haar naam geroepen en toen hoorden ze dat ze om haar opa en oma riep…. Het duurde even voordat ze tussen het snikken door van Margarita konden verstaan dat ze vast zat en dat ze pijn aan haar beentje had…. Ondertussen hadden ze de opening iets groter kunnen maken en toen Gabriël Sjimmie sommeerde om terug te komen stond hij binnen de kortste keren weer buiten. “Goed zo Sjimmie, brave hond” en met een aai van Gabriël over z’n bolletje was hij weer klaar voor de volgende opdracht. Toen bond hij aan de ene kant van zijn honden-politie-jasje een kleine zaklamp die hij aanknipte en aan de andere kant bond hij een klein flesje water. Sjimmie vond alles best… “Zoek Sjimmie zoek..!” en roetsj daar verdween hij weer in het gat. Nu kon Gabriël, bij het lichtje dat Sjimmie droeg, zien hoe Sjimmie zijn weg zocht door de rotsblokken die binnen lagen, maar even later toch weer uit het zicht verdween.
Het was Gabriël nu duidelijk dat de rotsblokken voor het huis niet het enige obstakel waren om bij het meisje te komen. Nog meer dan eerst werd duidelijk dat extra hulp nodig was om het meisje te kunnen bevrijden. In de tussentijd liep de dappere Sjimmie heen en weer van en naar het meisje om haar gerust te stellen, en haar te voorzien van etenswaren en drinken. Nu ze wat meer gerust gesteld was kon er ook beter met haar gesproken worden. Ze had het lampje van Sjimmie’s jasje gepakt en nu kon ze beschrijven hoe de toestand was van de ruimte waar ze in 
verbleef.
Bijna een uur later kwamen de eerste hulpdiensten en vervolgens duurde het nog 5 uur voordat ze bevrijd was. Al die tijd heeft Sjimmie trouw de koeriersdienst vervuld en de kleine Margarita gezelschap gehouden.
Een maand later kreeg Sjimmie een nieuw jasje van de commissaris en werd hij in het bijzijn van alle collega’s en Margarita geëerd voor zijn moed.
Sjimmie is tot 2010 met agent Gabriël bijna dagelijks mee naar het werk gegaan.
In 2011 is Sjimmie van ouderdom overleden. Agent Gabriël die nu voornamelijk bureaudienst doet, heeft de twee jasjes van Sjimmie ingelijst en met een mooie foto van Sjimmie, achter zijn bureau aan de muur opgehangen. Elke keer als hij achter zijn bureau plaatsneemt kijkt Sjimmie hem aan met zijn pientere oogjes. Elke dag opnieuw denkt hij met weemoed terug aan de vele uren die ze samen hebben doorgebracht waarbij ze samen allerlei bijzondere momenten mochten beleven. Dankbaar, dat ooit Sjimmie op zijn pad mocht komen, tekent er zich dan een glimlach om zijn mond en begint hij zijn dienst….
Mocht je agent Gabriël Jésus tegenkomen… vraag gerust naar Sjimmie … maar neem dan wel flink de tijd want hij vertelt graag over de heldendaden van zijn kanjer ….
==================================================================================
De grote samenkomst van alle Dierenmissies hondjes
Al geruime tijd krijgen we verzoekjes van baasjes om eens een dag te organiseren voor alle Dierenmissies-hondjes. Baasjes zouden dan ervaringen kunnen uitwisselen en de hondjes heerlijk met elkaar spelen. Natuurlijk moest er ook de gelegenheid zijn voor een mooie wandeling. Nu die gaat dag eraan komen en zoals het er nu uitziet lijk zondag 30 maart 2014 hiervoor de meest ideale dag. (weekend voor de internationale zwerfdierendag).
De plaats van de bijeenkomst zal zijn op de camping De Vossenburgt aan de Bezoensweg 5 te IJhorst. Dat is ook de plaats waar de Caravan van Dierenmissies staat. We kunnen daar gebruik maken van kantine/restauratie en de schitterende bossen zullen het decor zijn voor deze dag.
Op dit moment zijn we nog druk bezig met het organiseren, samenstellen van het dagprogramma … Natuurlijk zullen in principe alle belangstellenden, alle baasjes en alle hondjes welkom zijn ook als die niet uit de omgeving van Tobarra Spanje afkomstig zijn .!!!!
Leuk is te melden dat, toen Piedy en Juan Carlos dit hoorden, zij aangaven hier dolgraag bij aanwezig te zijn om de baasjes te ontmoeten en hun stiefkindertjes nog eens te zien.. Tja… Die wens bracht een nieuwe uitdaging. Hun verblijfskosten zijn nihil want ze kunnen wel bij ons logeren maar natuurlijk zouden we dolgraag voor hen het vliegticket betalen. Hoe we dit op moeten lossen weten we nog niet en hopen hiervoor wat suggesties aangereikt te krijgen. We hopen dat u met ons mee wilt denken want het moet een dag worden voor u en uw hondje(s). Zodra we van Piedy en Juan Carlos horen dat zij die dag aanwezig kunnen zijn, dan wordt de datum 30 maart 2013 definitief.
We zien uw reactie daarom graag tegemoet en zullen u in de loop van de tijd op de hoogte houden over hoever de organisatie van die dag is gevorderd en wat er allemaal gaat gebeuren.
Mocht u nu al kunnen zeggen daar bij aanwezig te zullen zijn laat dit dan ook vooral weten. Het is voor ons de eerste keer dat we zoiets organiseren en dan kunnen we een kleine inschatting maken van de omvang van dit evenement. Het zou toch prachtig zijn als dit, vooral voor de hondjes, één groot feest werd…
==================================================================================
Financiële zaken 2014.
Helaas zijn afgelopen jaar de kosten van de medische ingrepen bij de dierenartsen in Spanje iets duurder geworden. Omdat we de geadopteerde hondjes die de reis naar Nederland maken dezelfde optimale voorbereiding willen blijven geven voor zij naar Nederland komen, hebben we de adoptiekosten per 1 januari iets moeten aanpassen. Dit betekent dat de adoptiekosten als volgt zullen zijn:
Pups: 265 euro
Teefjes: 345 euro
Reutjes: 315 euro
Natuurlijk is dat met de gebruikelijke en nodige gezondheidsonderzoeken, inentingen, het chippen, paspoortje en de reis naar Nederland.
==================================================================================
Nu alle dankwoorden zijn gezegd, de laatste informatie is verstrekt en Sjimmie, na het lezen van het Kertstverhaal, een plekje in ons hart heeft veroverd, rest ons de afsluiting van deze Oudejaarsgroet.
Groetjes van ons uit Meppel,
Annerie en Ton