Nieuws: Het Verhaal van Henny en Fons Gevers

Een noodoproep per mail vanuit  Tobarra (Spanje) zette de Nederlandse “hulp machine” in werking.
De nood was hoog en Piedy zat dringend om hulp verlegen. Haar man Juan Carlos, met wie zij samen het asiel in Tobarra beheert, moest onverwachts naar het ziekenhuis met hartklachten. Het ziekenhuis in Murcia ligt ruim 80 kilometer van Tobarra af. De zorg voor 80 honden kwam in het gedrang……

Onmiddellijk hebben we als Stichting Dierenmissies een mailing verstuurd naar al onze contactpersonen. Zo kwam het bericht ook bij Ivy Oostrum terecht die in Portugal vrijwilligerswerk verrichtte en al geruime tijd in Spanje woonde.
Zij kwam op het lumineuze idee om een advertentie te plaatsen in “De Week”, een Nederlands blad dat aan de Spaanse kust gratis verspreid werd. Parallel aan deze actie had ze al een inzameling gehouden en een bedrag van 500 euro opgehaald zodat Piedy voorlopig een professionele hulp in kon huren voor enkele ochtenden per week.

En toen werd het blaadje verspreid……. en kwam het in handen terecht van Henny en Fons Gevers uit Helmond die, alleen met zijn tweetjes, op vakantie waren nadat ze hun hond vorig jaar augustus was overleden. Ze waren nu sinds lange tijd vrij om te gaan en staan waar ze wilden, maar een onwerkelijk leeg gevoel had als een deken over hun vakantie gehangen.

Hun verhaal ….. We stonden op de camping “Bahia” de Santa Pola, een kustplaatsje dat ongeveer 15 kilometer van Alicante af ligt. Daar kregen we een gratis Nederlands weekblad onder ogen , met de tv programma’s, advertenties en wetenswaardigheden, dat elke week trouw op de camping bezorgd werd. Er stond in januari een bericht in over 2 Spaanse mensen die een hondenopvang hadden, en de man moest eens hartoperatie ondergaan, en ze vroegen of er misschien mensen waren die bereid waren om wat mee te helpen, die moeilijke tijd te overbruggen. Mijn man Fons was meteen bereid om er heen te gaan. Ik moet zeggen, ik had zo mijn bedenkingen, ik kwam tenslotte voor de zon!!!! Nou, toch maar contact opgenomen om te vragen of het ook nog zou helpen als wij pas half maart zouden komen, dan konden we met de caravan gaan, onderweg naar huis. De bedoeling was ook maar om er een weekje te blijven!!! We zijn er op 14 maart aangekomen en uiteindelijk gebleven tot de 26ste.

De dag na aankomst zijn we meegegaan naar de shelter en we werden meteen gegrepen door de inzet, liefde voor de honden, en de kosten die zij er aan besteden, om zwerfhonden en gewonde honden weer gezond te krijgen!!
De afrastering van de kennels moest nodig gerepareerd worden, dat heeft Fons voor zijn rekening genomen en ik heb eigenlijk al die tijd hondenpoep lopen opruimen. Het terrein was redelijk groot, en veel te veel voor 2 mensen om het elke dag goed op te ruimen, dus dat heb ik gedaan. Eigenlijk was het niet zo erg, want het weer was goed, en we liepen tussen de honden in, die allemaal de aandacht vroegen en ook zoveel mogelijk van ons kregen.

Het was een aparte ervaring, aangezien wij dat werk voor de eerste keer deden. In die dagen hebben wij ook een goed contact gekregen met Piedy en Juan Carlos. Toen vertelde ze me van Kendra. Kendra was één van de hondjes, die bij hen in huis lopen. Ze was geadopteerd en zou naar Nederland zou gaan. Piedy was nogal bezorgd  over de vliegreis die Kendra zou moeten maken en daarom hebben we aangeboden om haar in de auto mee naar Holland te nemen. Piedy was heel erg blij met ons aanbod, maar ook heel verdrietig dat ze afscheid moest nemen van haar “kleine meisje”. Het afscheid was natuurlijk emotioneel.

Toen begon de reis naar huis.  Kendra was al wel aan ons gewend doordat wij bijna 2 weken bij Piedy en Juan Carlos in de tuin gekampeerd hebben

maar toch was ze de eerste dag nogal gestressed. Bij de koffie- en plaspauzes lieten we haar ook een eindje lopen en gaven we haar wat lekkers. ‘s Middags heeft ze ook nog een uurtje bij mij op schoot gelegen, maar dat heb ik maar die ene keer gedaan. Dat is eigenlijk onderweg veel te gevaarlijk.
Op de campings onderweg vond ze het wel schitterend. De laatste dag in Luxemburg, troffen wij Nederlandse mensen met een kleine collie en daar ging ze mee spelen. Van die mevrouw had ze ook dat balletje gekregen wat wij meegegeven hebben.
Eenmaal thuis voelde ze zich direct op haar gemak. Ze liep me wel overal achterna, want je begrijpt dat wij de eerste dagen de caravan leeg moesten maken, dus ze is ‘tig keer’ achter mij aan naar boven gevlogen. Als ik aan het koken was lag ze onder mijn voeten in de keuken. Je weet hoe moeilijk wij het vonden om haar mee te geven, want in die korte tijd had ze ons allebei ingepakt!!

Toen kwam Ton van Dierenmissies Kendra bij ons ophalen om haar naar Ellen, haar nieuwe baasje in Zeeland, te brengen. Kendra krijgt daar een nieuw maatje Boris. Eerlijk gezegd had haar verblijf bij ons in huis niet langer moeten duren anders hadden we haar niet meer mee kunnen gegeven.
Nu alles weer rustig is, kijken we tevreden terug op ons verblijf in Tobarra en de terugreis met Kendra.  Geen spijt

dus!!!!  De omstandigheden die we daar aantroffen in de kennel, waren ondanks de beperkte middelen die ze daar ter beschikking hebben, heel goed. Alleen de mentaliteit van de mensen uit de omgeving, de manier waarop ze met dieren omgaan, heeft ons heel erg geraakt. Piedy, Juan Carlos en de hondjes hebben ons een goed gevoel gegeven over wat wij daar voor ze hebben gedaan. We hebben aan Piedy en Juan Carlos lieve kennissen overgehouden en dit zal niet de laatste keer dat we daar geweest zijn.  Oh ja, ons werd nog met klem gevraagd hen te laten weten hoe het met Kendra gaat in Nederland. Natuurlijk doen we dat. Nu ze al bijna twee weken bij haar nieuwe baasje Ellen verblijft, wordt het tijd om eens met Ellen contact op te nemen.

Groetjes van
Henny en Fons Gevers
Helmond