Beste mensen,
Sinds dinsdag 16 oktober is er weer een boel gebeurd en zijn we een stuk verder gekomen. Op 18 oktober kwamen we aan in Oliva waar we eigenlijk op 10 oktober hadden moeten zijn. Van de reis doen we een kort verslag en we richten ons verder op wat komen gaat.
Woensdag 17 oktober 2012
In alle vroegte pakken we de boel in. We zijn benieuwd hoe de auto zich zal houden. We hebben afgesproken om door het dorp vanaf de camping richting de garage te rijden. Dan komen we een paar lange steile hellingen tegen en kunnen we gelijk zien of het goed gaat. Dit verliep zonder problemen en we hadden nu weer zoveel vertrouwen in de auto dat we op weg durfden te gaan zonder dat iemand van de garage achter ons aan zou rijden. “Geven jullie nog een belletje als jullie op plaats van bestemming zijn aangekomen?” vraagt Jos de eerste monteur en zoon van Ben. Dat beloven we. We tanken de auto af met diesel en de caravan met LPG en we gaan definitief op pad, zij het een vertraging van 8 dagen.
Omdat we aanvankelijk de reisplanning hadden berekend om vanaf het Doghotel tot San Père Pescador te komen (Costa Brava ruim 120 km ten noorden van Barcelona), maar we nu een paar honderd kilometer verder het vervolg van de reis startten, hoopten we ook verder te komen en richten we ons op Cambrils (Costa Daurado ruim 120 km ten zuiden van Barcelona). Dat zou namelijk ook weer schelen in het laatste traject van daar naar Oliva.
De reis verliep voorspoedig en exact op dezelfde plek, als tijdens de caravanreis in mei, brachten we met de hondjes op camping La LLosa te Cambrils de nacht door. Opnieuw hoefden we onze lange caravan niet af te koppelen en konden we gewoon op het pad blijven staan. Kijk dat scheelde weer een boel gedoe. Niet dat we te lui zijn om de boel fatsoenlijk op te zetten hoor, want de volgende dag zou ik laten zien dat we echt als bedoeïenen uit kunnen pakken.
Donderdag 18 oktober 2012
Het doel is in zicht we vertrekken rond 09.00 uur van de camping La LLosa. Oh ja ik vergeet nog te vertellen dat het met een lange caravan (auto en caravan zijn in totaal ruim 14 meter lang) erg precies laveren is om de camping op en af te komen. De entree heeft een paar scherpe bochten die de nodige stuurmanskunst vergen. Het is bijna niet voor te stellen maar zelfs ik stelde het erg op prijs toen Annerie buiten mee keek of ik geen struiken of bordjes uit de grond reed. “Millimeterwerk”, zei Annerie. “Ach, eitje” zei ik… pffff…
Het laatste traject is altijd vrij saai tot we in de buurt van Oliva komen. Soms zijn er van die momenten dat de natuur je weer even doet beseffen hoe nietig we zijn. Vlak voor we de tunnel induiken is zo’n moment. Mensen die regelmatig naar Zwitserland of Oostenrijk op vakantie gaan zullen dit wel herkennen. Hoewel we dit traject al vele malen hebben gereden blijft het altijd weer een fascinerend moment. Eerst rijd je lange tijd, met overal om je heen enorme vergezichten, en dan ineens rijdt je tegen de berg aan waar je met je auto een gaatje in moet sturen… Net een afvoerputje ….
Maar dan zijn we eindelijk bij de Euro Camping en ook nu konden we weer een schitterende plaats uitzoeken. Veel beter kun je het gewoon niet treffen. Ruimte te over… die we dan ook dankbaar hebben gebruikt.
Eerst wordt de caravan op zijn plaats gezet, dan de voortent eraan gezet (wat nu veel sneller ging dan de vorige keer omdat ik de laatste keer de buizen had genummerd …. ) en dan nog een plop-op tent ervoor met een extra afdekzeil voor eventuele regen (die we natuurlijk niet verwachten maar ja…) en als laatste de buitenren waar de hondjes nog even lekker buiten liggen….
Is kamperen armoede in een beperkte ruimte? Nou dat valt erg mee hoor. Nu konden we de airkennels, die gebruikt worden voor het vervoer van de hondjes per vliegtuig, uit de caravan halen en opslaan in de plop-op tent. De airkennels moeten naar het asiel gebracht worden en als we weer terugrijden zullen de draadbenches op de plaats van de rondzit komen. Tot die tijd is die ruimte voor ons en dat scheelt toch enorm aan ruimte in de caravan omdat we zo ook de rondzit tot onze beschikking hebben.
De voortent geeft ook een zee van ruimte en zo hadden we onze vakantieplaats ook voorgesteld en ja… het lijkt een bedoeïenen nederzetting zeg nou zelf…
Het enige verschil is dat je nu even in plaats van Daisy, Sally en Botas drie kamelen voor je moet zien….
Je ziet aan 
fantasie hebben we geen gebrek. Als dan een Franse buurman iets mompelt van “grande installation…” dan kan ik alleen maar gniffelen…
Vrijdag 19 oktober 2012
We bellen, zoals we ook beloofd hebben, de garage om te vertellen dat we goed in Oliva zijn aangekomen. Er klinkt een opgeluchte stem aan de andere kant… of zou ik me dat verbeelden?!?!?! In ieder geval wordt ons verder een fijne onbezorgde reis toegewenst… En ja, dat kunnen we nu wel gebruiken.
Nu mogen we bijkomen van alle tegenslag en de draad weer oppakken. We hebben de nieuwe baasjes Alice, Kim, Annet, Monique en Hanneke per mail gevraagd of zij er bezwaar tegen hebben dat de hondjes een weekje later naar Nederland komen. Zo kunnen we toch het hele programma afwerken en een beetje vakantie vieren. Alle baasjes hebben ons gezegd begrip te hebben voor de situatie en geen bezwaar te hebben tegen deze vertraging. Hierop konden we een nieuwe planning maken.
Die ziet er als volgt uit:
In de week van 22 tot 26 oktober: Bezoek aan asiel Tobarra voor het brengen van het voer en snoeppakketjes.
Dit wordt een aparte rit omdat we de trip naar Tobarra niet met de caravan willen maken. Met de Espace de rit solo maken gaat een stuk sneller. Dit gezien de bergachtige weg en het werk dat we daar moeten doen. Al het voer moet uitgeladen worden en de 60 snoeppakketjes worden uitgedeeld. Natuurlijk gaat gepaard met een fotorapportage want dat is beloofd. Elk hondje apart is niet te doen maar we willen wel bij de hondjes alle snoeppakketjes uitgestald hebben want dat is het minste wat we kunnen doen. Geloof ons dat wordt al een hele klus.
Maandag 29 oktober: alles afbreken op de Euro camping en alleen de caravan laten staan met opnieuw ingebouwde draadbenches in de rondzit.
De hele bedoeïenen nederzetting weer afbreken is een lekkere klus maar het herinrichting van de caravan met de benches is minstens zo’n grote klus. Enfin dat zullen jullie wel zien als het zover is.
Dinsdag 30 oktober: hondjes halen uit het asiel Tobarra en meenemen naar de camping in Oliva: Daar komen we in de avond aan en zo dat we de volgende dag ‘s morgens vroeg kunnen vertrekken.
Dit doen we om zo de volgende dag een goede start te kunnen maken. Ook deze rit maken we dus solo met de Espace… Dat wordt dus 8 hondjes achterin… Op de heenweg naar het asiel hebben we dan nog de airkennels bij ons maar op de terugweg is de auto verder leeg om de hondjes te vervoeren. We zullen pas in het donker op de camping aankomen om vooral niet te veel problemen te veroorzaken. Het is een rit van 2 uur dus dat moet wel lukken.
Woensdag 31 oktober: vertrek uit camping Oliva en in de avond aankomst in camping te San Père Pescador. Hoewel hond vriendelijke camping is zijn we toch wel blij dat we in de avond aankomen en ‘s morgens vroeg ook weer vertrekken.
Donderdag 1 november: vertrek uit San Père Pescador en aankomst in Doghotel Frankrijk.
Vrijdag 2 november: rustdag in Doghotel
Daar zullen we Sylvia en Paul weer ontmoeten en de hondjes de gelegenheid geven om uit hun bolletje te gaan voordat ze het laatste traject van de reis in gaan. Leuk om te vermelden is dat er zal een loterij aankomt voor een weekje verblijf in één van de chalets van het Doghotel. Dat is een gesponsorde prijs door Sylvia en Paul. Hierover zal binnen afzienbare tijd alles te lezen zijn op de website. Hier zal trouwens ook een aparte nieuwsbrief over verschijnen om vooral de hondenliefhebbers op tijd te kunnen waarschuwen.
Zaterdag 3 november: vertrek uit Doghotel en overnachting in België.
Waar we die nacht zullen slapen weten we nog niet. Het zal eraan liggen hoever we komen en of we een geschikte plaats kunnen vinden.
Zondag 4 november omstreeks 10.00 uur
Aankomst Tilburg Nederland overdracht van Yaya en Toi. Omdat we niet met de caravan voor de deur van Hanneke kunnen komen zoeken we een plekje daar in de buurt. Vraag aan Hanneke of zij een plekje (parkeerplaats) weet waar we met de caravan kunnen staan. Dan kunnen we vragen of ook Annette daar naar toe kan komen.
Zondag 4 oktober omstreeks 17.00 uur
In de loop van de middag zullen we thuis aankomen in Leidschendam, Schoorlaan 37. Rond 17.00 uur zullen we dan graag de baasjes ontvangen om Suerte, Lui en Selena over te dragen.
Het verdere leven van de eerste dagen op de Eurocamping te Oliva
Het leuke is dat je op veel plaatsen mensen leert kennen en die steeds weer tegenkomt. Zo kwamen we vandaag ook Chris (op de foto rechts met Roy en Afra) weer tegen. Dat is de Nederlandse dame die hier een groot deel van het jaar op de camping woont en hier de zwerfkatjes verzorgd. Zij had van Afra en Roy (ook vaste bezoekers) gehoord dat we weer onderweg waren en onderweg zoveel pech hadden gehad. Tja, de wereld is klein maar wel leuk om mee te maken. (voor de eerste kennismaking met Chris, Afra en Jos zie Dierenmissies 7, Deel 3 Alles aan boord en de eerste 24 uur onderweg naar Nederland.)
De beestjes genieten volop op het strand en gaan totaal uit hun bolletje. Zo ook toen er een Engelse meneer over het strand liep met een metaal-detector in de hand op zoek naar … ik denk een grote schat of zo… . Ja… dat hadden ze nog nooit gezien. Nieuwsgierig ging Sally erop af met Botas in haar kielzog. Daisy sukkelde daar weer achteraan met haar eigen piepertje in haar bek. De man die met een koptelefoon op zijn hoofd liep om de zachte piepjes van zijn apparaat te horen, had de hondjes niet zien aankomen. Geschrokken van het bezoek van de nieuwsgierige Sally deinsde hij vloekend achteruit met wilde gebaren. Als je daarbij ook nog bang bent van honden tja dan zijn de rapen gaar.
Zwaaiend met zijn metaal-detector in de richting van Sally vond Botas dat dit echt niet kon. Net buiten het bereik van de stok bleef Botas blaffen en nu liet zelfs Daisy haar piepertje op de grond vallen en ging de twee kleintjes helpen. Ik stond nog op zo’n 30 meter afstand toen ik het genoeg vond worden. Ik sommeerde ze tot stilte en natuurlijk luisterden ze meteen. Waarom vertel ik dit… Het is weer zo’n klassiek voorbeeld van onbegrip, onwetendheid en wat infantiel gedrag. Misschien wel ingegeven door echte angst voor honden maar ja, als je met zo’n fobie op een strand gaat lopen waar constant tientallen honden los lopen dan ben je niet goed bij je plaatje. Daarbij zijn Sally en Botas kleine hondjes die alleen maar nieuwsgierig zijn en graag een aai over hun bolletje willen.
Goed, dat kan die man niet weten, maar als hij zich niet zo paniekerig en agressief had gedragen was er geen blaf gevallen. Als hij gewoon had doorgelopen hadden ze ook geen verdere belangstelling voor hem gehad. Toevallig was dit nog onderdeel van de presentatie die ik kort voor de reis heb gegeven op de basisschool De Drie Linden. Hoe je je het best kunt gedragen als er een hond op je af komt die je niet vertrouwd of als je er niet van gediend bent, is eigenlijk basiskennis die iedereen zou moeten weten. 1. Sta stil als een boom, 2. Vouw je handen en houd je armen stil langs je lichaam, 3. Kijk naar je voeten, concentreer je op je wortels en begin met tellen in je hoofd. … Je zult zien het werkt echt en de hond zal je gewoon voorbij lopen. Het is een tip voor iedereen die zich ongemakkelijk voelt bij vreemde honden die op hen af komen.
Inmiddels hebben we Piedy en Juan Carlos deelgenoot gemaakt van de nieuwe planning. Zij mogen zeggen wanneer zij ons voor het eerste bezoek verwachten. Ons maakt het niet zoveel uit maar voor hen is dat natuurlijk anders. Zodra we weten wanneer we welkom zijn voor het eerste bezoek laten we dat ook direct weten want dan kunnen we ook zeggen wanneer men het verslag van die tegemoet kan zien…
Vandaag ook weer even boodschappen gedaan in één van de lokale supermarkten. Ook dat is fijn als je niet hoeft te zoeken omdat je de weg kent. Zo is het doen van een boodschappen in een wip gebeurd. Kortom wij zijn klaar voor het weekend. Vandaag was het bewolkt maar er schijnt veel Spaanse zon aan te komen….. Het lijkt zowaar vakantie te worden… jippie…
Zaterdag 20 oktober
Wat is het niet geweldig dat ook hier er alles aangedaan wordt om het leven niet te stoffig te maken op de camping. Vanmorgen tussen 06.00 en 08.00 uur hadden we een klein ‘wolkbreukje’ waardoor gratis de auto werd schoongespoeld en de hele tent werd getest op eventuele lekkages.
Nou gelukkig zijn we goed door de test gekomen. Puntje van aandacht is het zeiltje dat we in de buitenren gelegd hadden om de hondjes te beschermen tegen het vuil van de grond.
Dit zeiltje is van zo’n goede kwaliteit dat er zelfs geen vocht van benden naar boven kan komen. Dat die kwaliteit nu wat dweilwerk vergt om droge voetjes te houden nemen we op de koop toe. Immers het zonnetje zal zo wel komen.
Het is nu weer droog dus maken we ons ochtendrondje op het strand en snuffelen we lekker in de duinrand. Al is het nog steeds bewolkt de temperatuur is prima en een verdwaalde toerist neemt in alle vroegte een duik in de zee… We slaan deze activiteit nog maar even over en keren terug naar Annerie die met een vers kopje koffie op ons zit te wachten.
Nauwelijks zitten we aan het warme bruine vocht of opnieuw worden we onderworpen aan de lek-test die blijkbaar nog niet was afgerond. Nou ja .. ook niet erg… dan hebben mooi de tijd om deze nieuwsbrief af te maken…
Tot zover maar weer…
Annerie en Ton
dierenmissies@gmail.com
06-22225271