Dierenmissie 6: Deel 6, Kerstmissie – Zo vlak voor 2012

Beste mensen,

Goed nieuws:
Het was even stil aan onze kant en we hebben de spreekwoordelijke losse eindjes weer aan elkaar kunnen knopen. We zijn weer helemaal bij en nadat we de laatste boodschappen hebben gedaan zijn we ook weer gereed om de reis huiswaarts te maken.  Er is overigens fantastisch nieuws te melden want Negrita zal ook de reis mee naar Nederland mogen maken. We hadden voor de aanvang van onze reis al contact gehad met een familie die overwoog Negrita te adopteren. Gisteren kregen we een telefoontje dat het nu echt op lijkt dat Negrita een baasje zal krijgen in Den Haag. Een mooier verlaat Kerstcadeautje voor Negrita konden we haar niet toewensen. We hebben natuurlijk gelijk Piedy en Juan Carlos op de hoogte gebracht en die maken nu als de wiedeweerga het koffertje van Negrita klaar zodat ze mee kan. Zij zelf is er al kaar voor en wacht ze geduldig op haar verlossende moment op 2 januari waarop ze samen met Tommy, Sissie, Draco, Negrita, en de poezen Kit en Kat een plekje zal krijgen in de caravan. Voor de nieuwe baasjes duurt het wachten lang maar dat geldt voor ons net zo. Zover als mogelijk is hebben we alles al, ik geloof zo’n 3 keer, klaar gemaakt voor de ontvangst van onze reisgenootjes. De benches waar ze gedurende het rijden in moeten verblijven konden we nog niet inrichten omdat die nog vol staan met voer, medicijnen, anti parasitaire middelen, airkennels etc… Ook wij moeten nog anderhalve dag wachten voordat we hen kunnen verwelkomen.

Eén ding is zeker … niemand kan het verstrijken van de tijd tegenhouden en er is geen ander moment in het jaar waarop meer ogen op de klok gericht zijn dan vandaag.

Het is nu Oudjaar en het is altijd een goede gewoonte om het afgelopen jaar te evalueren. Dat doen we dus niet want alles is al uitgebreid gedocumenteerd. Wel is het leuk om even stil te staan bij wat feitjes. Vanaf april tot 31 december hebben we ruim 70 dieren aan een baasje in Nederland kunnen helpen en hebben ruim 35.000 mensen onze website bezocht. Door de nieuwe website is het bezoekersaantal behoorlijk gestegen. Met enige trots kunnen we zeggen dat we dagelijks zo’n 150 bezoekers hebben en dat dit aantal nog snel stijgt.

En zo maken we terwijl we hier op de camping staan ook allerlei dingentjes mee die het leven soms een vermakelijke wending geven. Ook die voorvalletjes willen we jullie niet onthouden.

Nu hebben we de instelling vooral niemand tot last te zijn met onze hondjes want we willen natuurlijk Dierenmissies nooit een slechte naam bezorgen. Zo was het ook toen we net ons plekje hadden gevonden op deze camping. We stonden er nog maar net toen Botas langs het hek een gaatje had weten te vinden om ‘buiten’ rond de caravan te snuffelen. Toen hoorden we de klare, harde, ietwat snauwende stem,  van een Duitse dame met grote zonnebril op die onze aandacht trok. Dit ‘Botas avontuur’ was door haar opgemerkt en ze vond het tijd worden om ons daarop aan te spreken. Wijzend naar Botas vermaande ze ons met de woorden…  “die Hunde auf dem Campingplatz sollen immer eingeschränkt werden müssen” (dat honden hier op de camping altijd aangelijnd moeten zijn) en de wantrouwende opmerking “Die Hunde sollten dort ihren Bedarf nicht tun.” (de honden mogen daar niet hun behoefte doen). Klaarblijkelijk dacht ze dat we onze hondjes in de puppy-ren aan hun lot zouden overlaten en ze niet zouden uitlaten…  Het bleek dat de mevrouw in een caravan pal tegenover ons, tussen strand en onze caravan, woonde. Ze had het nodig gevonden om ons toch maar even de regels te moeten vertellen. Ze had vast verwacht dat dit noodzakelijk was gezien ons voorkomen?!?!  Natuurlijk hebben we een hele oude caravan met piepende remmen en zien we er niet uit als doorsnee toeristen. Alles is een beetje rommelig omdat we nou eenmaal onderweg zijn met een boel goederen voor het asiel en daarbij ook nog drie hondjes bij ons hebben. Toen zij later door kreeg wie we waren en wat we deden en ze achteraf besefte ze dat ze wellicht iets te voorbarig was geweest, was de toon al gezet.

Wat er vervolgens gebeurde. Twee dagen later kwamen we met de hondjes rond 23.00 uur terug van het strand gelopen. Het was stik donker en doodstil op de camping. Overal zagen we dat de tenten, caravans en campers afgesloten waren en alleen binnen, op kerstverlichting na, nog lichtjes hadden branden. Daisy, Sally en Botas waren alle drie opgetogen dat ze nog even uitgelaten waren en zoals gewoonlijk rende Sally al vooruit naar de caravan. Botas die niet zo snel kan wilde haar volgen en sneed de bocht af. Hiermee rende hij deels over het terrein van de bewuste Duitse mevrouw. Dat hij net onder de punt van de caravan rende op een precies de plaats waar zij een stekker in een stekkerdoos hadden zitten, had hij in het donker niet gezien. Arme Botas liep in zijn vaart de stekker uit de stekkerdoos. De hele caravan was meteen in het duister gehuld. Niet alleen de binnenverlichting maar ook de kerstverlichting die de caravan als een kerstboom verlichtte was uit gegaan. Vervolgens zagen we nog net hoe Botas de kampeerplaats overstak en bij ons, net zoals Sally had gedaan, het hekje en de tent in glipte. Gelukkig hadden we onze zaklamp bij ons en vlug zochten we de plaats was waar stekker in moest. Toen we onder de caravan schenen zagen we daar een haspel staan.

Terwijl Annerie me van licht voorzag kroop ik stilletjes half onder de caravan en deed vlug de stekker weer terug in de haspel. Onmiddellijk floepte de kerstverlichting weer aan en wisten we dat we de boel hersteld hadden. Ondertussen hoorden we weer die snauwende stem van de Duitse dame en een hoop gerommel in de caravan. Annerie wenkte me om er vlug onderuit te kruipen want het zou natuurlijk erg gênant zijn om zo aangetroffen te worden. Het was duidelijk dat haar man erop uit werd gestuurd om te gaan zien wat de oorzaak van de stroomonderbreking was geweest. Daisy had trouw op ons gewacht en met een stalen gezicht konden we samen de laatste meters naar onze caravan afleggen. Vlak voor we het hekje binnen gingen zagen we nog net hoe de Duitse meneer uit z’n caravan kwam en met een geïrriteerde blik erom heen liep. We hebben niets gezegd en zijn gauw naar binnen gegaan.

Binnen hebben we er hartelijk om moeten lachen. We zagen het tafereeltje al voor ons wat zich had afgespeeld in de caravan. Vrouwlief die boos was geweest en een kattige opmerking had gemaakt over de stroomuitval. De man die daarvoor verantwoordelijk werd gehouden en naar buiten was gestuurd om te achterhalen wat de reden van de stroomonderbreking was geweest maar natuurlijk niets had kunnen vinden.  Dit voorvalletje hadden we aan onze Botas te danken. Om de “plaats delict” vast te leggen hebben we de foto van de bewuste caravan, met stroomdraad en haspel, de dag erna gemaakt.

Even bakken:
De spaarzame momentjes dat we van het zonnetje genieten maakte Annerie vlug twee kiekjes. Sally met haar blote buikje in de zon op mijn schoot en Daisy die er voor koos om lekker rustig in de voortent te gaan liggen.

Morele support:
Dat mensen onderweg kennismaken met “Dierenmissies” is onvermijdelijk en natuurlijk vertel je dan wat we aan het doen zijn. Wat leuk is het dan niet als je ’s morgens op het strand in Spanje Daisy Botas en Sally aan het uitlaten bent en dan door een mevrouw aangesproken wordt die ook op de camping staat en ook met haar hond op het strand aan het wandelen was. Ze vertelde dat ze de website van Dierenmissies had bezocht en met bewondering de nieuwsbrieven had gelezen. Kijk dat is toch leuk. En dan natuurlijk de talloze mailtjes die we dagelijks krijgen van de mensen die ons via de nieuwsbrieven volgen. Alle mailtjes proberen we te beantwoorden en we kunnen maar niet vaak genoeg zeggen hoe fijn het is om te weten dat er zoveel mensen in gedachten bij ons zijn.

Bijgelovige gewoonte:
En dan nog iets. We kregen al eerder van Linda per mail de vraag of we het nieuwe jaar op z’n Spaans zouden inluiden met druiven en champagne. We wisten toen nog niet dat hier een echte Spaanse gewoonte aan vast zat. Toen we gisteren van Piedy en Juan Carlos ook al de vraag kregen of we om middernacht met de slagen van de klok 12 druiven zouden nuttigen werden we toch nieuwsgierig naar wat dat nou was met die druiven rond middernacht. Het was volgens hen een gewoonte om te vragen om een goede oogst en gelukkig had deze ‘Spaanse’ gewoonte nou eens een keer niets met dierenleed te maken. De reden waarom iets van oudsher bestaat is ons wel duidelijk maar ongetwijfeld zal er in de vertaling iets verloren zijn gegaan waardoor ons de moeilijkheid van het druiveneten ontgaat. Of hiermee bedoeld wordt dat met elke slag van de klok 1 druif moet worden gegeten of met elke slag 12 druiven … we weten het fijne er niet van. Het schijnt in ieder geval nog niemand gelukt te zijn. Achteraf gezien herinneren we ons dat in de supermercado de doosjes met druiven hoog opgestapeld stonden bij de kassa’s alsof het een super aanbieding was. We hebben er toen geen aandacht aan geschonken. En omdat we nu dus toch geen druiven voor handen hebben zal het er ook wel niet van komen om iets uit te proberen. Wel zijn we nieuwsgierig hoe dat volksgebruik nou precies in elkaar zit want volgens ons moet je toch makkelijk 12 druiven in 60 seconden weg kunnen eten…. Annerie zegt dat het mij makkelijk zou lukken om zelfs 12 keer 12 stuks weg te eten.…. Nou ja, ik ben zelf natuurlijk èrg bescheiden dus dat durf ik niet te beweren….. Als iemand ons het fijne ervan kan vertellen dan horen we dat graag. …

Eind goed al goed:
We kregen nog een berichtje van Ben en Kitty de nieuwe baasjes van Harrie.
Hij heeft zijn draai gevonden en hij heeft het prima naar zijn zin.

De volgende nieuwsbrief zal op 3 januari  verschijnen waarin we het verslag zullen doen van ons verblijf op het asiel in Tobarra, de kennismaking tussen onze hondjes en de nieuwe reisgenootjes en de eerste etappe van de reis naar Nederland.

We wensen iedereen van ons huidige plekje op de camping in Oliva een veilige en gezellige jaarwisseling en een gelukkig, succesvol en vooral gezond 2012!

Rest ons niets anders dan met ieder van u naar de klok te kijken en te zien hoe we, met het bewegen van de wijzers, langzaam maar zeker het nieuwe jaar in schuiven…

Tot zover…

Groetjes,

Annerie,Ton, Daisy, Botas en Sally